Przejdź do głównej zawartości

Christian Rittelmeyer. Dzieciństwo w opresji.

Obraz
Autor:

Wydane przez
Wydawnictwo Impuls


O ile Rainer Patzlaff  w swojej książce przedstawiał fizjologiczne skutki oglądania przez dzieci telewizji, tak Christian Rittelmeyer porusza tematykę szczerszą próbując nakreślić zależność między rozwojem dzieci, myśleniem o tymże rozwoju, a technicyzacją życia codziennego, w tym także edukacji.


Przerażające jest to, w jaki sposób (pod względem intensywności i zasięgu) producenci zabawek "uczących", multimedialnych, próbują lekceważąc doniesienia psychologów i pedagogów, wmówić rodzicom, że coś, co wydaje dźwięki, mruga i świeci jest dla rozwoju dziecka lepsze niż zabawka, której nie możemy nazwać interaktywną, ale która pozwala dziecku rozwijać wyobraźnię, fantazję.


Autor krytykuje idee wczesnej edukacji dzieci kosztem czasu zabaw, doświadczania świata w tempie dziecku właściwym. Obnaża kulisy pomysłów kolejnych ministrów edukacji, którzy chcą nakłonić rodziców, by swoje dzieci już w wieku pięciu lat zmusić do zgłębiania tajników nauk wszelkich w szkolnych ławkach.


Propagujący okablowanie  internetem i skomputeryzowanie także nie znajdą u Rittelmeyera poparcia. Autor omawia dokładnie jakie szkody czynią w umysłowości dzieci komunikaty przekazywane przede wszystkim wizualnie.


Równie trafnie Autor podsumowuje współczesne szkolnictwo, które, jego zdaniem, w dużej mierze opiera się na standardach, wymierności, efektywności, testach i technologiach przeradzając się z edukacji w instrukcję.


Christian Rittelmeyer napisał doskonałą książkę, której lektura może co wrażliwszych rodziców/nauczycieli przerazić. Ale chyba lepiej się przerazić niż nie wiedzieć? Kultura szybkostrzelna to to w czym żyjemy - pora się zorientować jakie mogą być jej skutki.


P.S. Czy krowa w podręczniku Waszych dzieci (o ile w ogóle się tam znajduje) hasa szczęśliwa po łące, czy przedstawiona jest jako producent mleka?
Etykiety:

Komentarze

Tucha pisze…
Zajrzę do tej książki na pewno. Szczególnie zgadzam się ze stwierdzeniami o współczesnym szkolnictwie...
Pozdrawiam:)
wtorek, stycznia 05, 2010
Monika Badowska pisze…
Tucha,
to z pewnością książka, która budzi kontrowersje i do której trzeba zajrzeć:)
środa, stycznia 06, 2010
naczynie gliniane pisze…
Dawała mleko za komuny... a teraz to coraz częściej hasa po łące... i bywa fioletowa:)
O co chodzi z tą krowa?:)
środa, stycznia 06, 2010
Monika Badowska pisze…
Naczynie_gliniane,
Autor stawia tezę, że zwierzęta są współcześnie przedstawiane technicznie, czyli nie krowa hasająca po łące, a podłączona do dojarki, tak by ukazać utylitarną wartość krowy.
środa, stycznia 06, 2010
Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Magdalena Okraska, Nie ma i nie będzie

Autor:
Z dużym zainteresowaniem sięgnęłam po tę książkę, bo zanim do mnie dotarła przez sieć przetoczyła się dyskusja zwolenników i przeciwników tego, jak Magdalena Okraska o miastach opuszczonych przez dające zatrudnienie przedsiębiorstwach pisze. A jakie jest moje zdanie? Ta historia to wiele pięćdziesiątek wódki, udek kurczaka, cudzych kołder w cudzych domach (nigdy nie śpię w hotelach, śpię u bohaterów), długich rozmów i krótkich puent. To kilometry pokonane busikami, albumy rodzinne, lokalne biblioteki i lokalne mordownie. Pojechałam do nich i powiedziałam "Opowiedz mi". Tak kończy się jeden z tekstów wprowadzających do rozdziałów poświęconych poszczególnym miastom. Wraz z autorką odwiedzamy Wałbrzych, Włocławek, Będzin, Szczytno i kilka innych miejscowości, których przeszły rozwój osadzony był na istniejącym, prężnie działającym i rozwijającym się przedsiębiorstwie, a które wraz z jego likwidacją podupadły. Magdalena Okraska rozmawia zatem z mieszkańcami i tymi, którzy już owe...
7 komentarzy
Czytaj dalej »

Pożegnanie

Autor:
Od kilku dni zbieram się, by napisać o odejściu Amber. Jest mi trudno, odpycham ten czas, ale uznałam, że to będzie sposób na pewnego rodzaju domknięcie - tak mi bardzo potrzebne. Amber zamieszkała z nami 25 lipca 2019 roku. Wypatrzyłam ją na FB schroniska w Tomaszowie Mazowieckim, pojechaliśmy na wizytę zapoznawczą, a kilka dni później - już po nią. Ułożona w bagażniku na wygodnym materacu, przeczołgała się na tylne siedzenie i ułożyła na moich kolanach. Tak dojechaliśmy do domu. O początkach wspólnego życia przeczytacie TUTAJ  i TUTAJ . Gdy już nieco okrzepliśmy w codzienności z psem, a Amber - z ludźmi i kotami, pojawił się pomysł na wspólny jesienny wyjazd w Beskid Niski. Zanim to jednak się stało psica miała atak padaczki, co spowodowało, że wyjazd odwołaliśmy, wdrożyliśmy leczenie i od nowa zaczęliśmy oswajać z nami i wspólnym życiem zdezorientowanego chorobą psa. Udało się ustabilizować zawirowania zdrowotne i wówczas zaczęliśmy się cieszyć sobą wzajemnie już na 100%. Dopier...
5 komentarzy
Czytaj dalej »

Spacer po Sudetach, czyli kilka słów podsumowania.

Autor:
Wyruszyłam ze Świeradowa Zdroju i z każdym krokiem oddalającym mnie od centrum i hałasu dobiegającego z okolicznych budów czułam się coraz lepiej. Cisza i pustka to zdecydowanie przestrzeń mi sprzyjająca. Oczy mi ciągnęło do błyszczących kamieni pod nogami, a całą sobą dostrajalam się do otaczającego mnie lasu. Im głębiej w Izery, tym więcej rowerzystów, ale urok Hali Izerskiej i obserwacja ludzi zajadających się popisowym daniem Chatki Górzystów nastrajały mnie bardzo pozytywnie. Gdy przy Stacji Turystycznej Orle okazało się, że będę spała w starym drewnianym domu, sama w wieloosobowym pokoju, uśmiechnęłam się szeroko. Obejrzałam wystawę, zjadłam niezbyt ciepłą acz smaczną zupę i zakończyłam długi dzień. Dzień kolejny okazał się być jeszcze dłuższy. W Jakuszycach o moje dobre nastawienie zadbała kawa w hotelowej restauracji i piękna droga przez las tuż za Jakuszycami. Karkonoski Park Narodowy rozpoczął się kaskada wodną, przy której można przycupnąć, by kupić bilet. Chwilę...
11 komentarzy
Czytaj dalej »