Christoph Born. Piekło Gutenberga.

Wydane przez

Instytut Wydawniczy PAX

Jest rok 1454. Wraz z sędzią Thomasem Bergiem docieramy do Moguncji, która - niegdyś będąca potężnym miastem - podupada, ubożeje i staje się coraz mniej atrakcyjna. Wkrótce po objęciu stanowiska przez sędziego (przy wyraźnej dezaprobacie biskupa) w mieście zostają zamordowane dwie osoby.

Mimo, iż teraźniejszość Moguncji jest zaledwie echem jej przeszłości swój warsztat w mieście prowadzi Gutenberg. Wieść niesie, że pracuje nad wynalazkiem, że dzięki jego pracy możliwe stanie się szybkie i wielokrotne powielanie ksiąg.

To czy między morderstwami i wynalazkiem Guteberga istnieje jakieś powiązanie próbuje odkryć sędzia Thomas. Pomaga mu atrakcyjna Katharina, siostra zabitej dziewczyny.

"Piekło Gutenberga" to dobrze napisana książka historyczna z wątkiem kryminalnym. Autor, który napisał i obronił pracę doktorską nt. wczesnych druków Biblii, udanie oddaje klimat epoki, doskonale nakreśla atmosferę towarzyszącą pracom Gutenberga, a poza tym daje nam po prostu interesujący wątek sensacyjny. Intryga nakreślona przez Borna zapewni atrakcyjną lekturę, a dzięki wiedzy jaką Autor przekazuje w powieści - mamy szansę zajrzeć do pierwszego na świcie warsztatu drukarskiego, w którymi wykorzystywano czcionki ruchome.

P.S. "(...) Na świecie istnieją egzemplarze podobne do siebie jak krople wody, z takimi samymi ilustracjami, inicjałami i literami. Niezwykła wizja, nawet przerażająca!" s. 68.

Komentarze

Popularne posty z tego bloga

Magdalena Okraska, Nie ma i nie będzie

Z dużym zainteresowaniem sięgnęłam po tę książkę, bo zanim do mnie dotarła przez sieć przetoczyła się dyskusja zwolenników i przeciwników tego, jak Magdalena Okraska o miastach opuszczonych przez dające zatrudnienie przedsiębiorstwach pisze. A jakie jest moje zdanie? Ta historia to wiele pięćdziesiątek wódki, udek kurczaka, cudzych kołder w cudzych domach (nigdy nie śpię w hotelach, śpię u bohaterów), długich rozmów i krótkich puent. To kilometry pokonane busikami, albumy rodzinne, lokalne biblioteki i lokalne mordownie. Pojechałam do nich i powiedziałam "Opowiedz mi". Tak kończy się jeden z tekstów wprowadzających do rozdziałów poświęconych poszczególnym miastom. Wraz z autorką odwiedzamy Wałbrzych, Włocławek, Będzin, Szczytno i kilka innych miejscowości, których przeszły rozwój osadzony był na istniejącym, prężnie działającym i rozwijającym się przedsiębiorstwie, a które wraz z jego likwidacją podupadły. Magdalena Okraska rozmawia zatem z mieszkańcami i tymi, którzy już owe...

Czytaj dalej »

Pożegnanie

Od kilku dni zbieram się, by napisać o odejściu Amber. Jest mi trudno, odpycham ten czas, ale uznałam, że to będzie sposób na pewnego rodzaju domknięcie - tak mi bardzo potrzebne. Amber zamieszkała z nami 25 lipca 2019 roku. Wypatrzyłam ją na FB schroniska w Tomaszowie Mazowieckim, pojechaliśmy na wizytę zapoznawczą, a kilka dni później - już po nią. Ułożona w bagażniku na wygodnym materacu, przeczołgała się na tylne siedzenie i ułożyła na moich kolanach. Tak dojechaliśmy do domu. O początkach wspólnego życia przeczytacie TUTAJ i TUTAJ . Gdy już nieco okrzepliśmy w codzienności z psem, a Amber - z ludźmi i kotami, pojawił się pomysł na wspólny jesienny wyjazd w Beskid Niski. Zanim to jednak się stało psica miała atak padaczki, co spowodowało, że wyjazd odwołaliśmy, wdrożyliśmy leczenie i od nowa zaczęliśmy oswajać z nami i wspólnym życiem zdezorientowanego chorobą psa. Udało się ustabilizować zawirowania zdrowotne i wówczas zaczęliśmy się cieszyć sobą wzajemnie już na 100%. Dopier...

Czytaj dalej »

Spacer po Sudetach, czyli kilka słów podsumowania.

Wyruszyłam ze Świeradowa Zdroju i z każdym krokiem oddalającym mnie od centrum i hałasu dobiegającego z okolicznych budów czułam się coraz lepiej. Cisza i pustka to zdecydowanie przestrzeń mi sprzyjająca. Oczy mi ciągnęło do błyszczących kamieni pod nogami, a całą sobą dostrajalam się do otaczającego mnie lasu. Im głębiej w Izery, tym więcej rowerzystów, ale urok Hali Izerskiej i obserwacja ludzi zajadających się popisowym daniem Chatki Górzystów nastrajały mnie bardzo pozytywnie. Gdy przy Stacji Turystycznej Orle okazało się, że będę spała w starym drewnianym domu, sama w wieloosobowym pokoju, uśmiechnęłam się szeroko. Obejrzałam wystawę, zjadłam niezbyt ciepłą acz smaczną zupę i zakończyłam długi dzień. Dzień kolejny okazał się być jeszcze dłuższy. W Jakuszycach o moje dobre nastawienie zadbała kawa w hotelowej restauracji i piękna droga przez las tuż za Jakuszycami. Karkonoski Park Narodowy rozpoczął się kaskada wodną, przy której można przycupnąć, by kupić bilet. Chwilę...

Czytaj dalej »

Prowincjonalna nauczycielka

Szukaj na tym blogu