Przejdź do głównej zawartości

Marc Bekoff. O zazdrosnych psach i zakochanych małpach. Emocjonalne życie zwierząt.

Wydane przez
Wydawnictwo Znak

"Czasami chciałbym mieć ogon i móc ruszać uszami, by lepiej porozumiewać się z psami i innymi stworzeniami, w których te części ciała wyrażają emocje i myśli" - pisze Marc Bekoff i już takim stwierdzeniem podbija moje zainteresowanie książką. Zainteresowanie spore, bo po pierwsze Autor jest specjalistą w dziedzinie emocji zwierząt, a po drugie - umie o własnych doświadczeniach, opiniach i przekonaniach zajmująco opowiadać.

Wierzycie w to, że zwierzęta są emocjonalne? Nam, laikom, za którymi nie stoi żadna uczelnia finansująca badania na zwierzętach łatwiej się do tego przyznać, niż tym, którzy chcąc zachować dobre imię naukowca w imię celów naukowych nadają zwierzętom numery i przeprowadzają na nich doświadczenia w warunkach laboratoryjnych. Ja wierzę w to, że moje koty biegną do drzwi, by się ze mną przywitać, że pieska moich rodziców świetnie wie, że nie wolno jej spać na wersalce pani i gdy zostanie na tym przyłapana wstydzi się, że dała się przyłapać. Wierzę, choć nie miałam okazji tego zaobserwować osobiście, że słonie odprawiają rytuał żałobny, a wilki się czerpią radość z zabawy.

Marc Bekoff opowiada o specyfice pracy etologia poznawczego, obala zarzuty jakie stawia się naukowcom pracującym w terenie, pokazuje co złego jest w badaniach prowadzonych w sztucznych warunkach. Książka zawiera spory rozdział skierowany do osób sceptycznie podchodzących do informacji o emocjach zwierząt i tych, którzy zastanawiają się czy etyczne podejście do zwierząt nie zaburza dążenia naukowego.

Ostatni rozdział zawiera informacje tyle ważne, co wstrząsające. W części poświęconej naszym etycznym wyborom Autor przedstawia fakty na temat tego, jak ludzie traktują zwierzęta. Pisze o ogrodach zoologicznych, ubojniach, fermach, o myśliwych, badaniach w laboratoriach. Daleki jest jednak od szukania sensacji - po prostu pokazuje nam to, przed czym często, zbyt skwapliwie, zamykamy oczy.

"(...) zwierzęta posiadają moralny kodeks zachowania, ale nie twierdzę, ze posiadają etykę". Jeśli zwierzęta są moralne, to... Pozostawiam Was z tym cytatem.

Komentarze

słowoczytane pisze…
Świetny, intrygujący tytuł :)
Monika Badowska pisze…
Skarletko,
treść jest jeszcze bardzie intrygująca. A tak nawiasem mówiąc - tytuł oryginalny brzmi: "The Emotional Lives of Animals. A Leading Scientist Explores Animal Joy, Sorrow, and Empathy - and Why They Matter" ;)
słowoczytane pisze…
To wcale się nie dziwię, że został skrócony na polskie potrzeby:))))
Monika Badowska pisze…
Skarletko,
ja też nie;)
Lina pisze…
I znów widzę kilka słów o książce, która mnie bardzo zaciekawiła i którą mam zamiar zakupić i przeczytać, z racji swych zainteresowań i zawodu :) Ale Ty szybciutko czytasz, mi się schodzi znacznie wolniej, lecz dzięki temu zaglądam do Ciebie i mam pewien obraz o wybranej przeze mnie lekturze :)
Ściskam cieplutko :)
Lina
Monika Badowska pisze…
Lino,
a kim jesteś z zawodu, ze tak ciekawsko zapytam? A książka naprawdę robi wrażenie- gorąco polecam!
Lina pisze…
Jestem zootechnikiem :) O specjalności hodowle amatorskie, a obecnie kontynuuję naukę na studiach weterynaryjnych :) a poza tym zwierzaki są od zawsze moją pasją. Hmm...chyba mnie zdecydowanie namówiłaś na tą lekturę!
Pozdrawiam z pochmurnego miasteczka!
Ściskam :)
Monika Badowska pisze…
Lino,
dziękuję za odpowiedź:) Pozdrawiam serdecznie:)

Popularne posty z tego bloga

Konkurs na Blog Roku

Wczoraj ów konkurs wkroczył w kolejny etap. Za nami czas zgłaszania blogów, przed nami czas głosowania na te, co zgłoszone, a po południu 22 stycznia najpopularniejsze blogi oceniać będzie Kapituła Konkursu. Aby zagłosować na bloga, którego właśnie czytacie należy wysłać sms-a o treści E00071 (e, trzy zera, siedem, jeden) na nr 7144. Taki sms kosztuje 1,22 zł. Szczegóły konkursu: http://www.blogroku.pl/

Spacer po Sudetach, czyli kilka słów podsumowania.

Wyruszyłam ze Świeradowa Zdroju i z każdym krokiem oddalającym mnie od centrum i hałasu dobiegającego z okolicznych budów czułam się coraz lepiej. Cisza i pustka to zdecydowanie przestrzeń mi sprzyjająca. Oczy mi ciągnęło do błyszczących kamieni pod nogami, a całą sobą dostrajalam się do otaczającego mnie lasu. Im głębiej w Izery, tym więcej rowerzystów, ale urok Hali Izerskiej i obserwacja ludzi zajadających się popisowym daniem Chatki Górzystów nastrajały mnie bardzo pozytywnie. Gdy przy Stacji Turystycznej Orle okazało się, że będę spała w starym drewnianym domu, sama w wieloosobowym pokoju, uśmiechnęłam się szeroko. Obejrzałam wystawę, zjadłam niezbyt ciepłą acz smaczną zupę i zakończyłam długi dzień. Dzień kolejny okazał się być jeszcze dłuższy. W Jakuszycach o moje dobre nastawienie zadbała kawa w hotelowej restauracji i piękna droga przez las tuż za Jakuszycami. Karkonoski Park Narodowy rozpoczął się kaskada wodną, przy której można przycupnąć, by kupić bilet. Chwilę

Katarzyna Berenika Miszczuk. Tajemnica Dąbrówki

Katarzyna Berenika Miszczuk, bazując na swoich doświadczeniach z pisaniem o świecie pełnym słowiańskich bóstw, wkracza w literaturę dziecięcą. Wkroczyła właściwie książką "Tajemnica domu w Bielinach", bo ta, prezentowana przeze mnie powieść, opisująca rodzinę Lipowskich jest kontynuacją wspomnianej powyżej. I mamy otóż mamę z czwórką dzieci, która zamieszkuje wspólnie z ciotką zmagającą się z chorobą Alzhaimera w Bielinach. Wsi, o której nawet mieszkańców mówią z lekkim przekąsem - "bo wiadomo jak to u nas". Owo "u nas" oznacza bowiem tajemnicze zjawiska, niemniej tajemnicze postaci i świat nie do końca taki jaki znany jest nam powszechnie. Jest on dzielony z domownikami, biedami, błędnymi ognikami i innymi stworzeniami, o których - z dużym zapałem - czyta w Bestiariuszu ośmioletnia Tosia. Jej mama wpadła na straszny, zdaniem dziewczynki pomysł. Szuka niani, która zajmie się nią (prawie dorosłą nią!) i maleńką Dąbrówką. Tosia robi wszystko, by odstraszyć k