Przejdź do głównej zawartości

SFFiH nr 52.

Obraz
Autor:
Z przyjemnością przeczytałam najnowszy numer SFFiH. Po lekturze tekstu "Ludzie jak motyle" nabrałam chęci, by przeczytać coś dłuższego autorstwa Łukasza Orbitowskiego, "Bezdech" Mileny Wójtowicz podsycił i tak już silną potrzebę przeczytania jej "Podatku", "Dziura" Przemysława Borkowskiego zniechęciła mnie do odwiedzania piwnic w blokowiskach, po "Biedzie zwyciężonym" Marka Żelkowskiego poczułam się nieco zagubiona, "Szorty" Aleksandra Kusza zachwyciły mnie suspensami i ucieszyłam się z werdyktu jury konkursu literackiego konwentu Polkon 2009 przyznającego nagrodę Joannie Malik, w której "Sekrecie" odnalazłam echa "Kiedy bylem dziełem sztuki" Erica-Emmanuela Schmitta. Dałam się także zaczarować felietonistom - Grzędowiczowi i Pilipiukowi.

Jak co miesiąc SFFiH zapewniło mi dobry wieczór:)
Etykiety:

Komentarze

Nemo pisze…
"Dałam się także zaczarować felietonistom - Grzędowskiemu i Pilipiukowi."

Grzędowiczowi :)
niedziela, lutego 07, 2010
Monika Badowska pisze…
Nemo,
dzięki - już poprawiam:)
niedziela, lutego 07, 2010
Koala pisze…
Jak dłuższa forma Orbitowskiego
to "Tracę Ciepło" obok Lodu Dukaja oraz PLO Grzędowicza należy do zimnej trójki 2007 (Najlepszych powieści SF Polskich w 2007), Albo poczekał na "Nadchodzi" zbiór opowiadań z WL co teraz ma być wydany. Zostaje jeszcze "Święty Wrocław" oraz "Horror Show" bo na Psa i Klechę (to razem Urbaniukiem to już inna historia).
poniedziałek, lutego 08, 2010
Monika Badowska pisze…
Koala,
będę miała na uwadze Twoje typy:)
poniedziałek, lutego 08, 2010
Nemo pisze…
Ciekawe kiedy Prowincjonalna zacznie czytać Nową Fantastykę? :P

Grzędowicz i Dukaj - ok ( wymienionej pozycji Orbita nie czytałem). Tylko, że w "Lodzie" są tak masywne rusycyzmy, że mało kto to wytrzyma :) Ja wytrzymałem, podobają mi się inteligentnie skonstruowane rusycyzmy, rosyjski i Rosjanki ;)
poniedziałek, lutego 08, 2010
Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Magdalena Okraska, Nie ma i nie będzie

Autor:
Z dużym zainteresowaniem sięgnęłam po tę książkę, bo zanim do mnie dotarła przez sieć przetoczyła się dyskusja zwolenników i przeciwników tego, jak Magdalena Okraska o miastach opuszczonych przez dające zatrudnienie przedsiębiorstwach pisze. A jakie jest moje zdanie? Ta historia to wiele pięćdziesiątek wódki, udek kurczaka, cudzych kołder w cudzych domach (nigdy nie śpię w hotelach, śpię u bohaterów), długich rozmów i krótkich puent. To kilometry pokonane busikami, albumy rodzinne, lokalne biblioteki i lokalne mordownie. Pojechałam do nich i powiedziałam "Opowiedz mi". Tak kończy się jeden z tekstów wprowadzających do rozdziałów poświęconych poszczególnym miastom. Wraz z autorką odwiedzamy Wałbrzych, Włocławek, Będzin, Szczytno i kilka innych miejscowości, których przeszły rozwój osadzony był na istniejącym, prężnie działającym i rozwijającym się przedsiębiorstwie, a które wraz z jego likwidacją podupadły. Magdalena Okraska rozmawia zatem z mieszkańcami i tymi, którzy już owe...
7 komentarzy
Czytaj dalej »

Spacer po Sudetach, czyli kilka słów podsumowania.

Autor:
Wyruszyłam ze Świeradowa Zdroju i z każdym krokiem oddalającym mnie od centrum i hałasu dobiegającego z okolicznych budów czułam się coraz lepiej. Cisza i pustka to zdecydowanie przestrzeń mi sprzyjająca. Oczy mi ciągnęło do błyszczących kamieni pod nogami, a całą sobą dostrajalam się do otaczającego mnie lasu. Im głębiej w Izery, tym więcej rowerzystów, ale urok Hali Izerskiej i obserwacja ludzi zajadających się popisowym daniem Chatki Górzystów nastrajały mnie bardzo pozytywnie. Gdy przy Stacji Turystycznej Orle okazało się, że będę spała w starym drewnianym domu, sama w wieloosobowym pokoju, uśmiechnęłam się szeroko. Obejrzałam wystawę, zjadłam niezbyt ciepłą acz smaczną zupę i zakończyłam długi dzień. Dzień kolejny okazał się być jeszcze dłuższy. W Jakuszycach o moje dobre nastawienie zadbała kawa w hotelowej restauracji i piękna droga przez las tuż za Jakuszycami. Karkonoski Park Narodowy rozpoczął się kaskada wodną, przy której można przycupnąć, by kupić bilet. Chwilę...
11 komentarzy
Czytaj dalej »

Pożegnanie

Autor:
Od kilku dni zbieram się, by napisać o odejściu Amber. Jest mi trudno, odpycham ten czas, ale uznałam, że to będzie sposób na pewnego rodzaju domknięcie - tak mi bardzo potrzebne. Amber zamieszkała z nami 25 lipca 2019 roku. Wypatrzyłam ją na FB schroniska w Tomaszowie Mazowieckim, pojechaliśmy na wizytę zapoznawczą, a kilka dni później - już po nią. Ułożona w bagażniku na wygodnym materacu, przeczołgała się na tylne siedzenie i ułożyła na moich kolanach. Tak dojechaliśmy do domu. O początkach wspólnego życia przeczytacie TUTAJ  i TUTAJ . Gdy już nieco okrzepliśmy w codzienności z psem, a Amber - z ludźmi i kotami, pojawił się pomysł na wspólny jesienny wyjazd w Beskid Niski. Zanim to jednak się stało psica miała atak padaczki, co spowodowało, że wyjazd odwołaliśmy, wdrożyliśmy leczenie i od nowa zaczęliśmy oswajać z nami i wspólnym życiem zdezorientowanego chorobą psa. Udało się ustabilizować zawirowania zdrowotne i wówczas zaczęliśmy się cieszyć sobą wzajemnie już na 100%. Dopier...
5 komentarzy
Czytaj dalej »