Przejdź do głównej zawartości

Holly Webb. Gdzie jest Rudek?

Wydane przez
Wydawnictwo Zielona Sowa

Holly Webb pisze wyciskacze łez dla małych i nieco większych dziewczynek. Na szczęście są to wyciskacze łez uczące wrażliwości na losy zwierząt. Dla mnie, osoby, która w dzieciństwie zalewała się strugami łez podczas oglądania filmu "Biały Bim czarne ucho" i która do dziś nie może oglądać "Uwolnić orkę" (a już na pewno nie w towarzystwie) książki Holly Webb są wzruszające.

Rózia marzy o kocie. Chętnie odwiedza z babcią farmę Pani Bowen, bo ma tak szansę spotkać dorosłe koty i kocięta. Szczególnie przypada jej do serca kociak, którego z racji umaszczenia nazywa Rudek. Gdy okazuje się, że Pani Bowen sprzedaje farmę, a jej kociaki trafią do schroniska, dziewczynka intensyfikuje namawianie mamy na stworzenie Rudkowi domu. Wybierają się do schroniska gdzie okazuje się, że sprytnego rudzielca nie ma z rodzeństwem. Najprawdopodobniej został na farmie, która szybko przekształciła się w plac budowy.

Holly Webb opowiada proste historie o zwierzętach, które bez ludzkiej pomocy nie będą umiały przeżyć. Uświadamia młodym czytelnikom jak ważna jest odpowiedzialność za czworonożnego przyjaciela, jak wiele możemy dać mu my i jak wiele on - nam.

Podoba mi się w książkach Holly Webb jeszcze jedno - to w jaki sposób przedstawia schroniska dla zwierząt i pracujących w nich ludzi. Autorka charakteryzuje owe miejsca jako te, w których zwierzęta znajdą fachową opiekę, jedzenie i ciepło, ale jednocześnie jako te, w których docelowo zostać nie powinny. I tu podkreśla rolę ludzi - szukają oni zwierzętom domów, jak najlepszych, w których zostaną pokochane. Wbrew doniesieniom medialnym pokazującym straszne miejsca i męczone zwierzęta, u nas też są schroniska, w których dba się o dobry los powierzonych zwierząt. I jednocześnie przypomina się, że "schronisko to nie uzdrowisko".

Komentarze

Klaudyna Maciąg pisze…
Zwróciłaś uwagę na ważny aspekt - sposób, w jaki media prezentuję polskie schroniska. Jasne, lepiej sprzedają się skandale i dramaty, ale nie można zapominać o tym, że są miejsca naprawdę wyjątkowe, w których zwierzęta znajdują się pod naprawdę ciepłą i fachową opieką.

Niestety, w moim mieście jest tylko jedno schronisko. W dodatku jedno z tych, o których pisze się w prasie :(
Monika Badowska pisze…
Futbolowa,
osobiście znam tylko jedno schronisko - to w Katowicach. I jestem nastawiona bardzo pozytywnie.

Popularne posty z tego bloga

Konkurs na Blog Roku

Wczoraj ów konkurs wkroczył w kolejny etap. Za nami czas zgłaszania blogów, przed nami czas głosowania na te, co zgłoszone, a po południu 22 stycznia najpopularniejsze blogi oceniać będzie Kapituła Konkursu. Aby zagłosować na bloga, którego właśnie czytacie należy wysłać sms-a o treści E00071 (e, trzy zera, siedem, jeden) na nr 7144. Taki sms kosztuje 1,22 zł. Szczegóły konkursu: http://www.blogroku.pl/

Spacer po Sudetach, czyli kilka słów podsumowania.

Wyruszyłam ze Świeradowa Zdroju i z każdym krokiem oddalającym mnie od centrum i hałasu dobiegającego z okolicznych budów czułam się coraz lepiej. Cisza i pustka to zdecydowanie przestrzeń mi sprzyjająca. Oczy mi ciągnęło do błyszczących kamieni pod nogami, a całą sobą dostrajalam się do otaczającego mnie lasu. Im głębiej w Izery, tym więcej rowerzystów, ale urok Hali Izerskiej i obserwacja ludzi zajadających się popisowym daniem Chatki Górzystów nastrajały mnie bardzo pozytywnie. Gdy przy Stacji Turystycznej Orle okazało się, że będę spała w starym drewnianym domu, sama w wieloosobowym pokoju, uśmiechnęłam się szeroko. Obejrzałam wystawę, zjadłam niezbyt ciepłą acz smaczną zupę i zakończyłam długi dzień. Dzień kolejny okazał się być jeszcze dłuższy. W Jakuszycach o moje dobre nastawienie zadbała kawa w hotelowej restauracji i piękna droga przez las tuż za Jakuszycami. Karkonoski Park Narodowy rozpoczął się kaskada wodną, przy której można przycupnąć, by kupić bilet. Chwilę

Katarzyna Berenika Miszczuk. Tajemnica Dąbrówki

Katarzyna Berenika Miszczuk, bazując na swoich doświadczeniach z pisaniem o świecie pełnym słowiańskich bóstw, wkracza w literaturę dziecięcą. Wkroczyła właściwie książką "Tajemnica domu w Bielinach", bo ta, prezentowana przeze mnie powieść, opisująca rodzinę Lipowskich jest kontynuacją wspomnianej powyżej. I mamy otóż mamę z czwórką dzieci, która zamieszkuje wspólnie z ciotką zmagającą się z chorobą Alzhaimera w Bielinach. Wsi, o której nawet mieszkańców mówią z lekkim przekąsem - "bo wiadomo jak to u nas". Owo "u nas" oznacza bowiem tajemnicze zjawiska, niemniej tajemnicze postaci i świat nie do końca taki jaki znany jest nam powszechnie. Jest on dzielony z domownikami, biedami, błędnymi ognikami i innymi stworzeniami, o których - z dużym zapałem - czyta w Bestiariuszu ośmioletnia Tosia. Jej mama wpadła na straszny, zdaniem dziewczynki pomysł. Szuka niani, która zajmie się nią (prawie dorosłą nią!) i maleńką Dąbrówką. Tosia robi wszystko, by odstraszyć k