Tahar Ben Jelloun. To oślepiające, nieobecne światło.

Wydane przez

Wydawnictwo Karakter

Padł rozkaz. Młodzi żołnierze powędrowali w stronę królewskiego pałacu, by dokonać - w dużym stopniu nieświadomie - zamachu stanu.

Padł rozkaz. Młodzi żołnierze biorący udział w zamachu stanu zostali osadzeni w więzieniu Tazmamart, w celach wielkości grobu, skrytych pod ziemią.

Padł rozkaz. Po osiemnastu latach wyprowadzono z cel czterech mężczyzn, z osadzonych, dwudziestu trzech, którym udało się przeżyć. Wyprowadzono i pozwolono odejść.

Gdy zaczęłam czytać książkę Jellouna miałam wrażenie, że czytam opowieść więźniów obozu koncentracyjnego. Emocje głównego bohatera przypominały te, o jakich pisały/mówiły ofiary innych systemów totalitarnych. Relacja więźnia jest przejmująca, to w jaki sposób mężczyźni żyjący w ciemnościach, w odrębnych celach, organizują sobie porządek dnia, by nie ulec szaleństwu, by zachować zmysły, w trosce o własne człowieczeństwo. Codziennie w małym skrawku przestrzeni podejmują walkę z ograniczeniami wyniszczonego głodem i straszliwymi warunkami sanitarnymi, ciała i z umysłem, który nieustannie pragnie wracać do dobrych dni z przeszłości. Autor ubrał grozę w w przepiękne, poetyckie słowa; odebrał nimi to, co odrażające i podkreślił sens egzystencji bohatera.

Powieść "To oślepiające , nieobecne światło" jest lekturą poruszającą i bardzo się cieszę, że sięgnęłam po tę książkę. Czytajcie...

P.S. Cytat na zachętę:

"Wszędzie na świecie istnieją Kmandarzy. Choć wyglądają jak ludzie, ich ciała i umysły zostały skrupulatnie opróżnione z człowieczeństwa. Oddzielili sie od tego, co było w nich ludzkie, tak jak inni zdecydowali się przelać krew. Żadnych skrupułów. Żadnych wątpliwości."

Komentarze

Popularne posty z tego bloga

Magdalena Okraska, Nie ma i nie będzie

Z dużym zainteresowaniem sięgnęłam po tę książkę, bo zanim do mnie dotarła przez sieć przetoczyła się dyskusja zwolenników i przeciwników tego, jak Magdalena Okraska o miastach opuszczonych przez dające zatrudnienie przedsiębiorstwach pisze. A jakie jest moje zdanie? Ta historia to wiele pięćdziesiątek wódki, udek kurczaka, cudzych kołder w cudzych domach (nigdy nie śpię w hotelach, śpię u bohaterów), długich rozmów i krótkich puent. To kilometry pokonane busikami, albumy rodzinne, lokalne biblioteki i lokalne mordownie. Pojechałam do nich i powiedziałam "Opowiedz mi". Tak kończy się jeden z tekstów wprowadzających do rozdziałów poświęconych poszczególnym miastom. Wraz z autorką odwiedzamy Wałbrzych, Włocławek, Będzin, Szczytno i kilka innych miejscowości, których przeszły rozwój osadzony był na istniejącym, prężnie działającym i rozwijającym się przedsiębiorstwie, a które wraz z jego likwidacją podupadły. Magdalena Okraska rozmawia zatem z mieszkańcami i tymi, którzy już owe...

Czytaj dalej »

Spacer po Sudetach, czyli kilka słów podsumowania.

Wyruszyłam ze Świeradowa Zdroju i z każdym krokiem oddalającym mnie od centrum i hałasu dobiegającego z okolicznych budów czułam się coraz lepiej. Cisza i pustka to zdecydowanie przestrzeń mi sprzyjająca. Oczy mi ciągnęło do błyszczących kamieni pod nogami, a całą sobą dostrajalam się do otaczającego mnie lasu. Im głębiej w Izery, tym więcej rowerzystów, ale urok Hali Izerskiej i obserwacja ludzi zajadających się popisowym daniem Chatki Górzystów nastrajały mnie bardzo pozytywnie. Gdy przy Stacji Turystycznej Orle okazało się, że będę spała w starym drewnianym domu, sama w wieloosobowym pokoju, uśmiechnęłam się szeroko. Obejrzałam wystawę, zjadłam niezbyt ciepłą acz smaczną zupę i zakończyłam długi dzień. Dzień kolejny okazał się być jeszcze dłuższy. W Jakuszycach o moje dobre nastawienie zadbała kawa w hotelowej restauracji i piękna droga przez las tuż za Jakuszycami. Karkonoski Park Narodowy rozpoczął się kaskada wodną, przy której można przycupnąć, by kupić bilet. Chwilę...

Czytaj dalej »

Pożegnanie

Od kilku dni zbieram się, by napisać o odejściu Amber. Jest mi trudno, odpycham ten czas, ale uznałam, że to będzie sposób na pewnego rodzaju domknięcie - tak mi bardzo potrzebne. Amber zamieszkała z nami 25 lipca 2019 roku. Wypatrzyłam ją na FB schroniska w Tomaszowie Mazowieckim, pojechaliśmy na wizytę zapoznawczą, a kilka dni później - już po nią. Ułożona w bagażniku na wygodnym materacu, przeczołgała się na tylne siedzenie i ułożyła na moich kolanach. Tak dojechaliśmy do domu. O początkach wspólnego życia przeczytacie TUTAJ i TUTAJ . Gdy już nieco okrzepliśmy w codzienności z psem, a Amber - z ludźmi i kotami, pojawił się pomysł na wspólny jesienny wyjazd w Beskid Niski. Zanim to jednak się stało psica miała atak padaczki, co spowodowało, że wyjazd odwołaliśmy, wdrożyliśmy leczenie i od nowa zaczęliśmy oswajać z nami i wspólnym życiem zdezorientowanego chorobą psa. Udało się ustabilizować zawirowania zdrowotne i wówczas zaczęliśmy się cieszyć sobą wzajemnie już na 100%. Dopier...

Czytaj dalej »

Prowincjonalna nauczycielka

Szukaj na tym blogu