Przejdź do głównej zawartości

Biruta Markuza. Dziennik z prowincji świata.


Wydane przez

Wydawnictwo Zysk i S-ka

Cóż jest ową prowincją świata, o której pisze Biruta Markuza? To Papua Nowa Gwinea.

Autorka, polska malarka, pisarka, tłumaczka i scenografka trafiła na PNG w roku 1984. Wyobrażam sobie jak wielkim szokiem po szaroburej Polsce musiało być barwne nowe miejsce do życia. Pani Markuza rysowała lokalną roślinność na zlecenie wydawnictw naukowych, prowadziła zajęcia uniwersyteckie, malowała i organizowała wystawy oraz żyła chłonąc cały dość egzotyczny dla siebie świat, odwiedzając przy okazji jeszcze i Australię, i Nową Zelandię.

Dużo jest w książce codzienności - wszak dziennik zazwyczaj jest jej poświęcany. Znajdziemy jednak sporo informacji o przyrodzie, zasadach społecznych i obyczajach panujących w PNG. Ciekawie brzmią opisy wielonarodowych, czy wielowyznaniowych społeczności:

"W ubiegłym tygodniu aż trzy proszone kolacje u Hindusów. (...) Każdy z nich jest innego wyznania i ich sposób jedzenia jest inny. Muzułmanie nie piją żadnego alkoholu, mogą jeść mięso wołowe i jagnięce ze specjalnego uboju. Wieprzowina całkowicie wykluczona. Wyznawcy hindu piją alkohol, ale nie jedzą żadnego mięsa. Tamile nie piją żadnych napojów alkoholowych, są wegetarianami i nie jedzą nawet jaj."

Pomiędzy tymi wszelkimi nowinkami autorka porusza się sprawnie, przechwytując sobie odpowiadające zasady i stosując je choćby w kuchni. 

Z racji zamiłowań i wykształcenia artystycznego autorka wędruje w poszukiwaniu sztuki tworzonej przez tybulców, a my otrzymujemy przegląd trendów, ornamentyki, powiązań sztuki z religią czy wierzeniami.

Podobał mi się sposób w jaki Biruta Markuza przedstawiała swoim czytelnikom dole i niedole życia na drugiej półkuli. Czyni to w sposób odległy od panującej nam wszech poprawności politycznej;)  Zamarzyły mi się pustkowia, ocean, dom ze służbą, owoce za grosze i nieznany ląd:)

P.S. Fragment relacji z wizyty Jana Pawła II na PNG:

"Papież przemawia w pidżynie. Mówi o pierwszych 60 misjonarzach, którzy przyjechali tu głosić wiarę Chrystusową i zginęli śmiercią męczeńską. Przez delikatność nie wspomina, że zostali zjedzeni."

Komentarze

Anonimowy pisze…
kusi mnie ta książka bardzo :)
Wyliczanka.eu pisze…
Dobry ten cytat ostatni. "Przez delikatność" :-DD
Joanna z Mazur pisze…
Swietnie napisana-polecam!
Anonimowy pisze…
Sięgnęłam po tę pozycję zachęcona podróżniczą, egzotyczną tematyką regionu, który chciałabym zwiedzić oraz osobą samej autorki. Miałam nadzieję, że ta, jako artystka (absolwentka ASP), pokaże w ciekawy, wrażliwy i otwarty sposób odmienną kulturę i obyczaje oraz podzieli się swoimi odczuciami. No, i się bardzo rozczarowałam... Książka nie jest niemalże 'dziennikiem okrętowym', sucho, beznamiętnie podającym temperaturę, wilgotność, warunki przyrodniczo-bytowe, w którym pojawiają się wprawdzie jacyś ludzie (najczęściej sprowadzeni do 'towarzyszy podróży', bez imion, cech i właściości). Chyba najlepszym przykładem stylu autorki jest sposób, w jaki 'opowiada' o swojej wielkiej miłości. Na 35 stronie czytamy: "Po półrocznej przerwie lecę znowu do Papui-Nowej Gwinei. Mój towarzysz wycieczek i przewodnik po tym kraju zaproponował mi wspólne życie i małżeństwo. A zatem moje losy ułożą się zupełnie inaczej, niż kiedykolwiek mogłam przypuszczać". Oczywiście wcześniej brak jakichkolwiek napomknięć choćby o imieniu wybranka, nie mówiąc już o fakcie, że go wogóle poznała, czy zakochała się... I tu miarka się przebrała; dałam sobie spokój z książką i z autorką. Szkoda czasu gdy jest tyle innych, pięknych pozycji, którymi można się rozkoszować...
Ilona Zdziech pisze…
Długo się zabierałam za tą książkę i właśnie skończyłam - w cztery dni! Wyróżnia się, ponieważ nie podaje wszystkiego na tacy i z bezwzględną szczegółowością, po której już nie musielibyśmy niczego pragnąć zobaczyć. Mnie zaostrzyła apetyt! Apetyt na pogłębienie zarysowanych tematów, na poszperanie tu i ówdzie. Orientujący się choć trochę w tematyce znajdą tu sporo znajomych wątków, doświadczeń, a może i osób. Przydaje się sztuka czytania między wierszami.
Ilona Zdziech pisze…
Długo się zabierałam za tą książkę i właśnie skończyłam - w cztery dni! Wyróżnia się, ponieważ nie podaje wszystkiego na tacy i z bezwzględną szczegółowością, po której już nie musielibyśmy niczego pragnąć zobaczyć. Mnie zaostrzyła apetyt! Apetyt na pogłębienie zarysowanych tematów, na poszperanie tu i ówdzie. Orientujący się choć trochę w tematyce znajdą tu sporo znajomych wątków, doświadczeń, a może i osób. Przydaje się sztuka czytania między wierszami.
Godia pisze…
Fantastyczns!Mozna przezywac przygode razem z autorka!!!Polecam
Godia pisze…
Fantastyczns!Mozna przezywac przygode razem z autorka!!!Polecam

Popularne posty z tego bloga

Konkurs na Blog Roku

Wczoraj ów konkurs wkroczył w kolejny etap. Za nami czas zgłaszania blogów, przed nami czas głosowania na te, co zgłoszone, a po południu 22 stycznia najpopularniejsze blogi oceniać będzie Kapituła Konkursu. Aby zagłosować na bloga, którego właśnie czytacie należy wysłać sms-a o treści E00071 (e, trzy zera, siedem, jeden) na nr 7144. Taki sms kosztuje 1,22 zł. Szczegóły konkursu: http://www.blogroku.pl/

Spacer po Sudetach, czyli kilka słów podsumowania.

Wyruszyłam ze Świeradowa Zdroju i z każdym krokiem oddalającym mnie od centrum i hałasu dobiegającego z okolicznych budów czułam się coraz lepiej. Cisza i pustka to zdecydowanie przestrzeń mi sprzyjająca. Oczy mi ciągnęło do błyszczących kamieni pod nogami, a całą sobą dostrajalam się do otaczającego mnie lasu. Im głębiej w Izery, tym więcej rowerzystów, ale urok Hali Izerskiej i obserwacja ludzi zajadających się popisowym daniem Chatki Górzystów nastrajały mnie bardzo pozytywnie. Gdy przy Stacji Turystycznej Orle okazało się, że będę spała w starym drewnianym domu, sama w wieloosobowym pokoju, uśmiechnęłam się szeroko. Obejrzałam wystawę, zjadłam niezbyt ciepłą acz smaczną zupę i zakończyłam długi dzień. Dzień kolejny okazał się być jeszcze dłuższy. W Jakuszycach o moje dobre nastawienie zadbała kawa w hotelowej restauracji i piękna droga przez las tuż za Jakuszycami. Karkonoski Park Narodowy rozpoczął się kaskada wodną, przy której można przycupnąć, by kupić bilet. Chwilę

Katarzyna Berenika Miszczuk. Tajemnica Dąbrówki

Katarzyna Berenika Miszczuk, bazując na swoich doświadczeniach z pisaniem o świecie pełnym słowiańskich bóstw, wkracza w literaturę dziecięcą. Wkroczyła właściwie książką "Tajemnica domu w Bielinach", bo ta, prezentowana przeze mnie powieść, opisująca rodzinę Lipowskich jest kontynuacją wspomnianej powyżej. I mamy otóż mamę z czwórką dzieci, która zamieszkuje wspólnie z ciotką zmagającą się z chorobą Alzhaimera w Bielinach. Wsi, o której nawet mieszkańców mówią z lekkim przekąsem - "bo wiadomo jak to u nas". Owo "u nas" oznacza bowiem tajemnicze zjawiska, niemniej tajemnicze postaci i świat nie do końca taki jaki znany jest nam powszechnie. Jest on dzielony z domownikami, biedami, błędnymi ognikami i innymi stworzeniami, o których - z dużym zapałem - czyta w Bestiariuszu ośmioletnia Tosia. Jej mama wpadła na straszny, zdaniem dziewczynki pomysł. Szuka niani, która zajmie się nią (prawie dorosłą nią!) i maleńką Dąbrówką. Tosia robi wszystko, by odstraszyć k