Siergiej Łukjanienko. Labirynt odbić.


Wydane przez

Wydawnictwo MAG

Nie gram w gry komputerowe. Nie gram w RPG. Rzeczywistość odmienną (ale nie tak do końca) od realnej zapewnia mi spotkanie z literaturą. Jednak dawno, dawno temu grałam kilkakrotnie w Doom-a wspomnianego w "Labiryncie odbić" i wiem, że łatwo jest wejść w świat wykreowany przez informatyków, stworzony po to, by przeżywać swoje życie inaczej.

Lonia, zwany Strzelcem, Nurkiem, jest wyśmienitym graczem. Wchodzi w wirtualny świat, w Głębię, by tam doświadczać skondensowanej potrzeby ludzi, by być kims innym, by świat był inny. Oprócz tego Lonia - z racji swoich umiejętności - należy do elity; jako jeden z nielicznych potrafi opuścić wirtualną rzeczywistość gdy chce, a nie gdy ustawiony odpowiednio komputer odłączy go od gry. Lonia staje się, podobnie jak inni nurkowie, współpracownikiem korporacji komputerowych, projektantów i producentów owych gier. Ma wyprowadzić postać, która utknęła na 33 poziomie gry i której nikt inny wyprowadzić nie potrafi. Spotkanie z Nieudacznikiem jest dla niego momentem otrzeźwienia - zaczyna nieco inaczej postrzegać siebie i swoją obecność w świecie pikseli, i w świecie realnym.

Łukjanienko dodaje do treści poświęconej wirtualnej rzeczywistości miłość, zrozumienie i przyjaźń. Jego bohaterowie analizują wydarzenia, postrzegają to, co w wypaczyło projekt, dokonują rozrachunku ze swom życiem, bo też otrzymują możliwośc jego zmiany. 

"Głębia to wcale nie jest zły świat, nie tylko mordobicie i rozpusta. (...) Przyjąłeś w siebie Głębię i pokazałeś - nie sobie, lecz mnie - jaka ona jest. Całe nieprawdopodobnieństwo i głupotę, całą agresję, która jest w nas. I równie dobrze jak ja wiesz, że nie tylko z tego jest utkany wirtualny świat."

Mam nadzieję, że wkrótce ukaże się druga część historii Leonida. Bardzo jestem jej ciekawa.

9 komentarzy:

ktrya pisze...

Czytałam jedną powieść, której rzeczywistość pokrywała się z grą. Dla maniaków gier PC może być przestrogą, kiedy nie wiadomo, kiedy grasz, a kiedy sam tworzysz grę... To jest możliwe, to jest psychoza.

Nemo pisze...

Tekstów, gdzie rzeczywistość przeplata się z realem jest sporo. Pomysł średnio oryginalny. W tej kategorii podobało mi się "Irrehaare" Dukaja ( całość jest chyba na Stronicach Dukaja).

Monika Badowska pisze...

Nemo,
nie znam się aż tak jak Ty na tego typu literaturze. A jak wiesz - osobliwie - nie znam się na Dukaju;)

Nemo pisze...

Nie nazwałbym się znawcą, po prostu czytam fantastykę, uważam, że w pewnych obszarach ma przewagę nad mainstreamem :) Co do Dukaja, jestem pod wrażeniem jego języka - tam gdzie ten język nie ewoluuje w barok. Ale odbiór literatury to kwestia degustibusów ;) Poza tym, Dukaj ma do mnie szczęście, lubię rosyjski i np. masywne rusycyzmy w "Lodzie", nie denerwują mnie tak, jak 90% publiki :P

Monika Badowska pisze...

:)

insider pisze...

Kolejna książka Łukjanienki wpisana na listę 'do przeczytania' - dziękuję za namiary :>

Monika Badowska pisze...

Insider,
a, proszę bardzo:)))

chiara76 pisze...

ostatnio czytałam jego "Czystopis", ale mniej mnie wciągnął, niż wcześniejszy "Brudnopis"...

Monika Badowska pisze...

Chiaro,
hm, a mnie się podobał:) I było tam miasto, które znam -ponoć autor je umieścił po wizycie w tym mieście i po tym, jak władze lokalne sugerowały, że może dałoby się przepchnąć jakoś nazwę w powieści;)))

Copyright © Prowincjonalna nauczycielka , Blogger