Przejdź do głównej zawartości

Mary Stanton. Anielscy obrońcy.

Obraz
Autor:

Wydane przez

Wydawnictwo Replika

Mary Stanton zaprasza czytelników do Savannah, uroczego miasta, które staje się dla bohaterki książki, Brianny miejscem debiutu zawodowego. Debiut owszem dość niespotykany, ale istotny z punktu widzenia jej klientów. Brianna szukając dobrego lokalu na kancelarię prawniczą trafia do domu stojącego pośrodku specyficznego cmentarza, jedynego cmentarza morderców w Georgii. Miejsce dziwaczne, ale tanie i interesujące. Do tych dziwaczności dołączają kolejne - prezenty od profesora prawa z uczelni skończonej przez dziewczynę, telefon od mężczyzny, który już nie żyje, obraz przedstawiający scenę z sennych koszmarów Brianny. Dziewczyna, choć nieco zagubiona, radzi sobie ze wszystkim coraz lepiej, bo jak się okazuje, ma wiernych i wspierających przyjaciół.

Powieść "Anielscy obrońcy" to kryminał, traktat o zastępach anielskich i przyjaźni. Połączenie wydawać sie może karkołomne, ale w lekturze ów zestaw jest przyjazny, budzi zainteresowanie i świetnie nadaje się na dopełnienie popołudniowej kawy;) Daje również asumpt - a to w książkach cenię - do tego, by pogłębiać wiedzę teologiczną związana z jedenasto- i dwunastowieczną ideą aniołów.

Etykiety:

Komentarze

ktrya pisze…
Zajeżdża klimatem... a okładka jaka ładna.
piątek, sierpnia 14, 2009
mr lupa pisze…
czytałem chyba recenzję tej książki u kalio. jakaś taka... chyba nie dla mnie. sam nie wiem:)
piątek, sierpnia 14, 2009
Monika Badowska pisze…
Ktrya,
dobrym klimatem?;)

Mr_Lupa,
nie każdemu podoba się wszytsko;)
piątek, sierpnia 14, 2009
ktrya pisze…
Magicznym, czyli pozytywnie :)
sobota, sierpnia 15, 2009
Caitri pisze…
Zaciekawiłaś mnie tą książką. Lubię anioły - muszę po nią sięgnąć.
sobota, sierpnia 15, 2009
Monika Badowska pisze…
Caitri,
miłej lektury:)
sobota, sierpnia 15, 2009
Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Magdalena Okraska, Nie ma i nie będzie

Autor:
Z dużym zainteresowaniem sięgnęłam po tę książkę, bo zanim do mnie dotarła przez sieć przetoczyła się dyskusja zwolenników i przeciwników tego, jak Magdalena Okraska o miastach opuszczonych przez dające zatrudnienie przedsiębiorstwach pisze. A jakie jest moje zdanie? Ta historia to wiele pięćdziesiątek wódki, udek kurczaka, cudzych kołder w cudzych domach (nigdy nie śpię w hotelach, śpię u bohaterów), długich rozmów i krótkich puent. To kilometry pokonane busikami, albumy rodzinne, lokalne biblioteki i lokalne mordownie. Pojechałam do nich i powiedziałam "Opowiedz mi". Tak kończy się jeden z tekstów wprowadzających do rozdziałów poświęconych poszczególnym miastom. Wraz z autorką odwiedzamy Wałbrzych, Włocławek, Będzin, Szczytno i kilka innych miejscowości, których przeszły rozwój osadzony był na istniejącym, prężnie działającym i rozwijającym się przedsiębiorstwie, a które wraz z jego likwidacją podupadły. Magdalena Okraska rozmawia zatem z mieszkańcami i tymi, którzy już owe...
7 komentarzy
Czytaj dalej »

Spacer po Sudetach, czyli kilka słów podsumowania.

Autor:
Wyruszyłam ze Świeradowa Zdroju i z każdym krokiem oddalającym mnie od centrum i hałasu dobiegającego z okolicznych budów czułam się coraz lepiej. Cisza i pustka to zdecydowanie przestrzeń mi sprzyjająca. Oczy mi ciągnęło do błyszczących kamieni pod nogami, a całą sobą dostrajalam się do otaczającego mnie lasu. Im głębiej w Izery, tym więcej rowerzystów, ale urok Hali Izerskiej i obserwacja ludzi zajadających się popisowym daniem Chatki Górzystów nastrajały mnie bardzo pozytywnie. Gdy przy Stacji Turystycznej Orle okazało się, że będę spała w starym drewnianym domu, sama w wieloosobowym pokoju, uśmiechnęłam się szeroko. Obejrzałam wystawę, zjadłam niezbyt ciepłą acz smaczną zupę i zakończyłam długi dzień. Dzień kolejny okazał się być jeszcze dłuższy. W Jakuszycach o moje dobre nastawienie zadbała kawa w hotelowej restauracji i piękna droga przez las tuż za Jakuszycami. Karkonoski Park Narodowy rozpoczął się kaskada wodną, przy której można przycupnąć, by kupić bilet. Chwilę...
11 komentarzy
Czytaj dalej »

Pożegnanie

Autor:
Od kilku dni zbieram się, by napisać o odejściu Amber. Jest mi trudno, odpycham ten czas, ale uznałam, że to będzie sposób na pewnego rodzaju domknięcie - tak mi bardzo potrzebne. Amber zamieszkała z nami 25 lipca 2019 roku. Wypatrzyłam ją na FB schroniska w Tomaszowie Mazowieckim, pojechaliśmy na wizytę zapoznawczą, a kilka dni później - już po nią. Ułożona w bagażniku na wygodnym materacu, przeczołgała się na tylne siedzenie i ułożyła na moich kolanach. Tak dojechaliśmy do domu. O początkach wspólnego życia przeczytacie TUTAJ  i TUTAJ . Gdy już nieco okrzepliśmy w codzienności z psem, a Amber - z ludźmi i kotami, pojawił się pomysł na wspólny jesienny wyjazd w Beskid Niski. Zanim to jednak się stało psica miała atak padaczki, co spowodowało, że wyjazd odwołaliśmy, wdrożyliśmy leczenie i od nowa zaczęliśmy oswajać z nami i wspólnym życiem zdezorientowanego chorobą psa. Udało się ustabilizować zawirowania zdrowotne i wówczas zaczęliśmy się cieszyć sobą wzajemnie już na 100%. Dopier...
5 komentarzy
Czytaj dalej »