Przejdź do głównej zawartości

Amanda Sthers. Chicken street.

Wydane przez
Wydawnictwo Noir sur Blanc

"Chicken street" wygląda niepozornie. Pomyli się jednak ten, kto założy, że treść książki może być w jakilokwiek sposób determinowana przez to, że powieść liczy 166 stron, a rozmiarami nadaje się do niewielkiej torebki. "Chicken street" to bowiem książka o miłości. Miłości niespełnionej, motywującej ludzki los.

Narratorem opowieści jest jeden z mieszkających niegdyś w Kabulu Żydów, Szymon. Opowiada on o swoim przyjacielu, o młodej kobiecie, która spodziewała się dziecka dziennikarza amerykańskiego, o rodzinie tegoż dziennikarza. Powraca pamięcią do czasu sprzed 15 lat i dzieli się z czytelnikami emocjami jakie towarzyszyły tamtym dniom.

Istotą "Chicken street" jest wspomniana już miłość, przyjaźń, rygory kulturowo-religijne i jednocześnie wspólnota jaką tworzyć może wspólny obrządek religijny. Szymon opowiada dość sucho, choć z jego słów wyłaniają się postacie pełne nadziei, tęsknot, które z racji urodzenia, osadzenia w miejscu i czasie nie mogą się spełnić.

Trudno mi opowiadać o tej książce, prawdopodobnie dlatego, że historia opisana przez Amandę Sthers zrobiła na mnie duże wrażenie.

Komentarze

Anonimowy pisze…
Czy TY to wszystko sama czytasz czy jest was więcej ? pomijam nieprawdopodobne tempo czytania ale umiejętność zrozumienia a jeszcze tego opowiedzenie przy takim rozrzucie tematycznym jest dla mnie niepojęte ! Ciekawa jestem jak to jest z zapamiętywaniem na dłużej , ja przy swoim żółwim tempie po kilku miesiącach mam problem ze wspomnianiami :)
Masz oczywiście mój pełen podziw !
Jstem ciekawa ile jeszcze recenzji zamieścisz do końca tygodnia :) Pozdrawiam
Anonimowy pisze…
no i z powodu opadającej szczęki zapomniałam dodać że książka wydaje mi się być b.interesująca
liritio pisze…
To ja też chcę "chicken street" przeczytać; chociaż nie lubię ostatnio książek o Żydach - za bardzo mi przypominają kilka osób z rzeczywistości, które wolałabym chwilowo zapomnieć.
Miłego tygodnia :)
Monika Badowska pisze…
Niebieska,
dzięki za dobre słowa;)Czytam wszystko, o czym piszę. Natomiast jeśli chodzi o filozofię i tematy ściśle związane z nauką mam fachową podporę, więc chyba głupot nie na wypisuję;) A technicznie rzecz ujmując - czytam 60-80 stron na godzinę, czyli 1 - 1,5 książki na dobę:)
Z pamięcią bywa różnie - zapominam tytuły książek, bardziej kojarzę po okładkach;) Umykają mi szczegóły - zapamiętuję wrażenia.
Ile będzie recenzji do końca tygodnia? Z pewnością będzie książka o kotach, może dam radę szybko przeczytać "Przemianę". Chcę jednak przed piątkowym spotkaniem z Panią Katarzyną Enerlich przypomnieć obie jej pierwszą książkę - mam nadzieję, że spotkanie zaowocuje wywiadem:)Mam jeszcze jedną, czy dwie książki do doczytania - kto wie, może już dojrzeję do ich zrecenzowania:)

Lirito,
wzajemnie miłego tygodnia:)
Anonimowy pisze…
czytam wszystko co piszesz z ogromnym zainteresowaniem i satsfakcją :)
dziękuję za tak wyczerpującą odpowiedź , myślę jednak że Twoja doba trwa więcej niż 24 godziny albo nie potrzebujesz snu :)
damqelle pisze…
A dzisiaj ja zamieściłam recenzję pewnej książki. Ale jest to książka do której podchodzę bardzo sentymentalnie - więc chciałabym wiedzieć czy ty czytałaś "Osiołka Łukaszka" i jakie jest twoje spojrzenie fachowca na tą pozycję.
Pozdrawiam
Agnes pisze…
Te książki o obcych kulturach trochę grają na uczuciach - przeważnie to jakieś przejmujące historie.
słowoczytane pisze…
Niebieska, ja kiedyś miałam ten sam "problem": jak to możliwe, że ktoś tak szybko czyta, a potem za każdym razem ciekawie o tym pisze:)? Teraz przekonuję się, że jednak cuda się zdarzają :)
Monika Badowska pisze…
Niebieska,
dziękuję:) Może faktycznie tu i ówdzie naciągam czas;)

Damquelle,
książki nie czytałam, ale już idę do Ciebie przeczytać co napisałaś:)

Agnes,
fajna uwaga:)

Skarletka,
gdy czytam książkę zapominam o całym świecie. Wychodzę z rzeczywistości książkowej, gdy muszę, bo praca, dom, coś...;) A później zaraz na świeżo po lekturze siadam do pisania - żeby zdążyć przekazać to co mnie poruszyło zanim umknie:)

Popularne posty z tego bloga

Konkurs na Blog Roku

Wczoraj ów konkurs wkroczył w kolejny etap. Za nami czas zgłaszania blogów, przed nami czas głosowania na te, co zgłoszone, a po południu 22 stycznia najpopularniejsze blogi oceniać będzie Kapituła Konkursu. Aby zagłosować na bloga, którego właśnie czytacie należy wysłać sms-a o treści E00071 (e, trzy zera, siedem, jeden) na nr 7144. Taki sms kosztuje 1,22 zł. Szczegóły konkursu: http://www.blogroku.pl/

Spacer po Sudetach, czyli kilka słów podsumowania.

Wyruszyłam ze Świeradowa Zdroju i z każdym krokiem oddalającym mnie od centrum i hałasu dobiegającego z okolicznych budów czułam się coraz lepiej. Cisza i pustka to zdecydowanie przestrzeń mi sprzyjająca. Oczy mi ciągnęło do błyszczących kamieni pod nogami, a całą sobą dostrajalam się do otaczającego mnie lasu. Im głębiej w Izery, tym więcej rowerzystów, ale urok Hali Izerskiej i obserwacja ludzi zajadających się popisowym daniem Chatki Górzystów nastrajały mnie bardzo pozytywnie. Gdy przy Stacji Turystycznej Orle okazało się, że będę spała w starym drewnianym domu, sama w wieloosobowym pokoju, uśmiechnęłam się szeroko. Obejrzałam wystawę, zjadłam niezbyt ciepłą acz smaczną zupę i zakończyłam długi dzień. Dzień kolejny okazał się być jeszcze dłuższy. W Jakuszycach o moje dobre nastawienie zadbała kawa w hotelowej restauracji i piękna droga przez las tuż za Jakuszycami. Karkonoski Park Narodowy rozpoczął się kaskada wodną, przy której można przycupnąć, by kupić bilet. Chwilę

Katarzyna Berenika Miszczuk. Tajemnica Dąbrówki

Katarzyna Berenika Miszczuk, bazując na swoich doświadczeniach z pisaniem o świecie pełnym słowiańskich bóstw, wkracza w literaturę dziecięcą. Wkroczyła właściwie książką "Tajemnica domu w Bielinach", bo ta, prezentowana przeze mnie powieść, opisująca rodzinę Lipowskich jest kontynuacją wspomnianej powyżej. I mamy otóż mamę z czwórką dzieci, która zamieszkuje wspólnie z ciotką zmagającą się z chorobą Alzhaimera w Bielinach. Wsi, o której nawet mieszkańców mówią z lekkim przekąsem - "bo wiadomo jak to u nas". Owo "u nas" oznacza bowiem tajemnicze zjawiska, niemniej tajemnicze postaci i świat nie do końca taki jaki znany jest nam powszechnie. Jest on dzielony z domownikami, biedami, błędnymi ognikami i innymi stworzeniami, o których - z dużym zapałem - czyta w Bestiariuszu ośmioletnia Tosia. Jej mama wpadła na straszny, zdaniem dziewczynki pomysł. Szuka niani, która zajmie się nią (prawie dorosłą nią!) i maleńką Dąbrówką. Tosia robi wszystko, by odstraszyć k