Wojciech Chmielewski. Kawa u Doroty.
Wydane przez
Wydawnictwo Czytelnik
Nie mogłam, po prostu nie mogłam nie przeczytać książki Wojciecha Chmielewskiego, po tym jak zauroczył mnie on opowiadaniami zebranymi w tomie "Brzytwa".
Z ciekawością i łapczywością sięgnęłam po powieść - pierwszą w dorobku Autora - i popadłam w nastrój wykreowany słowami bardzo, bardzo mocno.
Narratorem głównym jest mężczyzna w wieku dojrzałym opowiadający o swoim dzieciństwie, marzeniach o byciu artystą malarzem, wędrujący w czasy młodości, chmurne, durne, czasy zmian ustrojowych i przyglądania się owym zmianom z nieufnością. Szczególną uwagę skupia na relacjach w rodzinie, z której pochodzi - na związek rodziców, na własne z rodzicami kontakty, na to, co w rodzinie kulało i czego zepsuciu nie dało się przeciwstawić. Wspomnienia prowadzą go do wsi, w której się wychował, a on daje się im prowadzić wierząc, że owa sielskość znamionuje jego raj. Nie mniej ważne są dla narratora opowieści o dziewczynach, kobietach, które fascynując go wciąż były w jakiś przedziwny sposób niedostępne, które obłaskawiał ołówkiem i szkicownikiem.
Drugim narratorem jest kobieta - sześćdziesięcioletnia sąsiadka malarza zauroczona artystycznymi umiejętnościami jego i jego żony, żyjąca gdzieś obok, ale jednocześnie bardzo blisko nich, zbliżającą się do nich poprzez swoje zainteresowanie ich pasjami.
Autor przedstawia nam na łamach powieści kilka wyraźnie zarysowanych, dopracowanych postaci. Osoby te, jakby wciąż żyjąc, są stałymi towarzyszami myśli bohatera i przez to nieco też wchodzą w życie czytelnika. Przywołuje się pamięć o znajomych zaniedbanych milczeniem, o ludziach ważnych, których obecność poddała się pod naporem tempa życia. Dopiero teraz, czytając "Kawę u Doroty" uświadomiłam sobie z całą mocą jak wielu dobrych ludzi poznałam i poczułam żal do siebie za zapomnienie.
Wrażenie po lekturze powieści jest równie silne jak to, po lekturze opowiadań. Mam nadzieję, że tą książką Autor nie powiedział jeszcze ostatniego słowa, bo chcę mieć szansę czytać to, co jeszcze Wojciech Chmielewski napisze.
7 komentarzy:
Nie miałam przyjemności czytać "Brzytwy" ani "Kawy u Doroty". Zaciekwiłaś mnie na tyle, że poszukam tych pozycji swojej bibliotece, bo odnoszę wrażenie, że to będą interesujące lektury. Pozdrawiam!
A verbis ad verba,
i bardzo dobrze, że się zainteresowałaś, bo niby czemu tylko ja mam szukać z obłędem w oczach książek polecanych przez innych;)))
nie nadążam Tobą ,nie znam Wojciecha Chmielewskiego :(
Niebieska,
ja też nie nadążam za wieloma...
Nauczycielko, ja się podpisuję pod tym, co napisała Niebieska. Łapię się na tym, że kiedy wracam z księgarni z głową pełną tytułów, to najpierw sprawdzam, czy Ty już daną książkę czytałaś - i na ogół czytałaś :)
hehe ja to samo robię co Skarletka :) która czyta znacznie więcej ode mnie
fajnie dziewczyny że mogę Was czytać
Pozdrawiam Was obydwie :)
Skarletko, Niebieska,
rozpłynęłam się w Waszych słowach z zadowolenia:)
Czytam wszystkie (ponad 100 blogów) jakie mam podlinkowane, zaglądam gdy tylko pojawia się coś nowego i lubię wiedzieć co się u kogo aktualnie czyta:)A nuż coś, co przegapiłam i do czego warto zajrzeć?:)
Dziękuję za Wasze dobre słowa i obecność w sfiksowanej książkowo blogosferze:)
Prześlij komentarz