Przejdź do głównej zawartości

Magdalena Zarębska. Kaktus na parapecie.

Obraz
Autor:
Wydane przez
Wydawnictwo Skrzat

"Nie oceniaj książki po okładce" głosi stare porzekadło, ale mimo wszystko muszę, po prostu muszę to napisać - okładka jest świetna! Prawie tak świetna, jak cała książka! "Kaktus na parapecie" czyta się jednym tchem! 

Mikołaj, główny bohater książki chodzi o czwartej klasy i ma wszystko, a nawet - trochę za dużo. Jest rozkapryszonym, niesamodzielnym, egoistycznym dzieckiem, które ciągle z czegoś jest niezadowolone. Delikatnie mówiąc, trudno go polubić.

Ale pewnego dnia wszystko się zmienia, z nie do końca wyjaśnionych (według mnie) przyczyn Mikołaj przenosi się do lat 70. XX. Ten, kto żył w Polsce w tamtych czasach pamięta pewnie jeszcze co to znaczy.... Mikołaj nagle musi stać się samodzielny (pierwszy raz w życiu nosi klucz powieszony na szyi), najczęściej je chleb z dżemem (bo ciężko cokolwiek innego kupić w sklepach) i ze zgrozą odkrywa, że w telewizji są tylko dwa kanały (w jednym emitują program o świniach, a w drugim - posiedzenie sejmu). Mimo wszystko, świat z przeszłości ma swoje plusy: Mikołaj ma CZAS na czytanie, spotkania z kolegą, wędrówki po mieście. Mikołaj zaznaje WOLNOŚCI: ma więcej swobody, a rodzice nie chowają go pod kloszem. Mikołaj DOŚWIADCZA zupełnie nowych rzeczy: sprzątania po sobie, stania w kolejkach, wyprawy na grzyby. Nie zdradzę jakie jest zakończenie książki, żeby nie psuć Wam lektury. Kupcie tą książkę, jeśli widzicie, że Wasze dzieci zaraziły się wirusem "ja chcę", albo po prostu chcecie im wytłumaczyć co znaczy "komuna".

Kolejny raz, sięgając po książkę wydawnictwa Skrzat, jestem bardzo pozytywnie zaskoczona! "Kaktus na parapecie" to świetna obserwacja zmieniającej się rzeczywistości, giętki język i zabawne opisy. Nie będziecie się nudzić, gwarantuję. Jako osoba urodzona w 1982 nic nie pamiętam z czasów opisywanych w książce. Mimo tego, a może właśnie dzięki sugestywnym opisom autorki, po lekturze doceniłam naszą rzeczywistość; mimo jej wszystkich wad - mamy wybór.

"Kaktus na parapecie" to najlepsza lekcja historii o latach 70.XX wieku! 

Izabela, mama Heleny

Etykiety:

Komentarze

Aneta pisze…
Okładka sympatyczna rzeczywiście. NAleżę do osób oceniających po okładce. Dla mnei okładka to konstytutywna część książki. Choć nie powiem lubię być mile zaskoczona treścią przy słabej okładce.
piątek, lipca 01, 2011
Anonimowy pisze…
„Jako osoba urodzona w 1982 nic nie pamiętam z czasów opisywanych w książce„ czytam i nie wierzę...
poniedziałek, września 20, 2021
Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Magdalena Okraska, Nie ma i nie będzie

Autor:
Z dużym zainteresowaniem sięgnęłam po tę książkę, bo zanim do mnie dotarła przez sieć przetoczyła się dyskusja zwolenników i przeciwników tego, jak Magdalena Okraska o miastach opuszczonych przez dające zatrudnienie przedsiębiorstwach pisze. A jakie jest moje zdanie? Ta historia to wiele pięćdziesiątek wódki, udek kurczaka, cudzych kołder w cudzych domach (nigdy nie śpię w hotelach, śpię u bohaterów), długich rozmów i krótkich puent. To kilometry pokonane busikami, albumy rodzinne, lokalne biblioteki i lokalne mordownie. Pojechałam do nich i powiedziałam "Opowiedz mi". Tak kończy się jeden z tekstów wprowadzających do rozdziałów poświęconych poszczególnym miastom. Wraz z autorką odwiedzamy Wałbrzych, Włocławek, Będzin, Szczytno i kilka innych miejscowości, których przeszły rozwój osadzony był na istniejącym, prężnie działającym i rozwijającym się przedsiębiorstwie, a które wraz z jego likwidacją podupadły. Magdalena Okraska rozmawia zatem z mieszkańcami i tymi, którzy już owe...
7 komentarzy
Czytaj dalej »

Spacer po Sudetach, czyli kilka słów podsumowania.

Autor:
Wyruszyłam ze Świeradowa Zdroju i z każdym krokiem oddalającym mnie od centrum i hałasu dobiegającego z okolicznych budów czułam się coraz lepiej. Cisza i pustka to zdecydowanie przestrzeń mi sprzyjająca. Oczy mi ciągnęło do błyszczących kamieni pod nogami, a całą sobą dostrajalam się do otaczającego mnie lasu. Im głębiej w Izery, tym więcej rowerzystów, ale urok Hali Izerskiej i obserwacja ludzi zajadających się popisowym daniem Chatki Górzystów nastrajały mnie bardzo pozytywnie. Gdy przy Stacji Turystycznej Orle okazało się, że będę spała w starym drewnianym domu, sama w wieloosobowym pokoju, uśmiechnęłam się szeroko. Obejrzałam wystawę, zjadłam niezbyt ciepłą acz smaczną zupę i zakończyłam długi dzień. Dzień kolejny okazał się być jeszcze dłuższy. W Jakuszycach o moje dobre nastawienie zadbała kawa w hotelowej restauracji i piękna droga przez las tuż za Jakuszycami. Karkonoski Park Narodowy rozpoczął się kaskada wodną, przy której można przycupnąć, by kupić bilet. Chwilę...
11 komentarzy
Czytaj dalej »

Pożegnanie

Autor:
Od kilku dni zbieram się, by napisać o odejściu Amber. Jest mi trudno, odpycham ten czas, ale uznałam, że to będzie sposób na pewnego rodzaju domknięcie - tak mi bardzo potrzebne. Amber zamieszkała z nami 25 lipca 2019 roku. Wypatrzyłam ją na FB schroniska w Tomaszowie Mazowieckim, pojechaliśmy na wizytę zapoznawczą, a kilka dni później - już po nią. Ułożona w bagażniku na wygodnym materacu, przeczołgała się na tylne siedzenie i ułożyła na moich kolanach. Tak dojechaliśmy do domu. O początkach wspólnego życia przeczytacie TUTAJ  i TUTAJ . Gdy już nieco okrzepliśmy w codzienności z psem, a Amber - z ludźmi i kotami, pojawił się pomysł na wspólny jesienny wyjazd w Beskid Niski. Zanim to jednak się stało psica miała atak padaczki, co spowodowało, że wyjazd odwołaliśmy, wdrożyliśmy leczenie i od nowa zaczęliśmy oswajać z nami i wspólnym życiem zdezorientowanego chorobą psa. Udało się ustabilizować zawirowania zdrowotne i wówczas zaczęliśmy się cieszyć sobą wzajemnie już na 100%. Dopier...
5 komentarzy
Czytaj dalej »