Przejdź do głównej zawartości

John Theorin. Smuga krwi.

Obraz
Autor:

Wydane przez
Wydawnictwo Czarne

Naszła mnie chęć na kryminał. Rozejrzawszy się po półkach znalazłam nieco jakby zapomnianą trzecią z czterech powieści olandzkich. Uznałam, że spotkanie z prozą Johna Theorina jest dokładnie tym, czego mi trzeba i nie myliłam się.

Nie umiem powiedzieć jaką umiejętność tkwiąca w autorze sprawia, że czytanie o przemyśle pornograficznym, o spalonych ciałach i zabijanych kobietach traktuję jako rzecz naturalną dla opisywanego przez Theorina świata. To, co w innej książce byłoby dla mnie czymś wstrząsającym, w "Smudze krwi" jest nieodłącznym elementem spokojnego, i w tym spokoju przerażającego, klimatu Olandii. Połączenie ciemnej strony ludzkiego istnienia z magią wierzeń w elfi i baśniowych mieszkańców łąk i lasów decyduje o  zagadkowym, nieco nierzeczywistym wydźwięku powieściowej historii. Gdy połączymy to z relacjami istniejącymi między rodzeństwami sportretowanymi w książce jaśniejsze stają się pewne niedopowiedziane wątki fabuły.

"Smuga krwi" wraca na półkę w pełni zaspokoiwszy moją potrzebę na lekturę kryminału. Spotkanie z Johanem Theorinem to bardzo dobrze spędzony czas.
Etykiety:

Komentarze

Motylek pisze…
Cóż za zbieg okoliczności! Zaledwie przedwczoraj zaczęłam czytać "Smugę krwi", wczoraj nawet sprawdzałam, czy już pojawiła się u Ciebie recenzja i nawet zdziwiłam się, że jeszcze nie...
Przeczytałam dopiero 40 stron więc cała przyjemność dopiero przede mną.

Motylek
środa, czerwca 13, 2012
dofi pisze…
Mnie odrzuca okładka...
środa, czerwca 13, 2012
dofi pisze…
Ale jeśli treść jest interesująca, to mogę ją jakoś zdzierżyć (chodzi o okładkę).
środa, czerwca 13, 2012
Monika Badowska pisze…
Dominiko, taki "urok" serii. Zawartość jest warta zdzierżenia:-)
środa, czerwca 13, 2012
kasia.eire pisze…
Zapomniałam o nim, kiedy była na targach i sobie od kilku tygodni pluję w brodę
środa, czerwca 13, 2012
Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Magdalena Okraska, Nie ma i nie będzie

Autor:
Z dużym zainteresowaniem sięgnęłam po tę książkę, bo zanim do mnie dotarła przez sieć przetoczyła się dyskusja zwolenników i przeciwników tego, jak Magdalena Okraska o miastach opuszczonych przez dające zatrudnienie przedsiębiorstwach pisze. A jakie jest moje zdanie? Ta historia to wiele pięćdziesiątek wódki, udek kurczaka, cudzych kołder w cudzych domach (nigdy nie śpię w hotelach, śpię u bohaterów), długich rozmów i krótkich puent. To kilometry pokonane busikami, albumy rodzinne, lokalne biblioteki i lokalne mordownie. Pojechałam do nich i powiedziałam "Opowiedz mi". Tak kończy się jeden z tekstów wprowadzających do rozdziałów poświęconych poszczególnym miastom. Wraz z autorką odwiedzamy Wałbrzych, Włocławek, Będzin, Szczytno i kilka innych miejscowości, których przeszły rozwój osadzony był na istniejącym, prężnie działającym i rozwijającym się przedsiębiorstwie, a które wraz z jego likwidacją podupadły. Magdalena Okraska rozmawia zatem z mieszkańcami i tymi, którzy już owe...
7 komentarzy
Czytaj dalej »

Spacer po Sudetach, czyli kilka słów podsumowania.

Autor:
Wyruszyłam ze Świeradowa Zdroju i z każdym krokiem oddalającym mnie od centrum i hałasu dobiegającego z okolicznych budów czułam się coraz lepiej. Cisza i pustka to zdecydowanie przestrzeń mi sprzyjająca. Oczy mi ciągnęło do błyszczących kamieni pod nogami, a całą sobą dostrajalam się do otaczającego mnie lasu. Im głębiej w Izery, tym więcej rowerzystów, ale urok Hali Izerskiej i obserwacja ludzi zajadających się popisowym daniem Chatki Górzystów nastrajały mnie bardzo pozytywnie. Gdy przy Stacji Turystycznej Orle okazało się, że będę spała w starym drewnianym domu, sama w wieloosobowym pokoju, uśmiechnęłam się szeroko. Obejrzałam wystawę, zjadłam niezbyt ciepłą acz smaczną zupę i zakończyłam długi dzień. Dzień kolejny okazał się być jeszcze dłuższy. W Jakuszycach o moje dobre nastawienie zadbała kawa w hotelowej restauracji i piękna droga przez las tuż za Jakuszycami. Karkonoski Park Narodowy rozpoczął się kaskada wodną, przy której można przycupnąć, by kupić bilet. Chwilę...
11 komentarzy
Czytaj dalej »

Pożegnanie

Autor:
Od kilku dni zbieram się, by napisać o odejściu Amber. Jest mi trudno, odpycham ten czas, ale uznałam, że to będzie sposób na pewnego rodzaju domknięcie - tak mi bardzo potrzebne. Amber zamieszkała z nami 25 lipca 2019 roku. Wypatrzyłam ją na FB schroniska w Tomaszowie Mazowieckim, pojechaliśmy na wizytę zapoznawczą, a kilka dni później - już po nią. Ułożona w bagażniku na wygodnym materacu, przeczołgała się na tylne siedzenie i ułożyła na moich kolanach. Tak dojechaliśmy do domu. O początkach wspólnego życia przeczytacie TUTAJ  i TUTAJ . Gdy już nieco okrzepliśmy w codzienności z psem, a Amber - z ludźmi i kotami, pojawił się pomysł na wspólny jesienny wyjazd w Beskid Niski. Zanim to jednak się stało psica miała atak padaczki, co spowodowało, że wyjazd odwołaliśmy, wdrożyliśmy leczenie i od nowa zaczęliśmy oswajać z nami i wspólnym życiem zdezorientowanego chorobą psa. Udało się ustabilizować zawirowania zdrowotne i wówczas zaczęliśmy się cieszyć sobą wzajemnie już na 100%. Dopier...
5 komentarzy
Czytaj dalej »