Agata Widzowska-Pasiak. Myszka Precelka się nie nudzi.

Wydane przez

Wydawnictwo Wilga

Precelka jest zupełnym przeciwieństwem Szymka, który potrzebował towarzystwa Nudzimisiów. Rezolutna myszka potrafi tak zorganizować czas sobie i innym myszkom, że na nudę nie będzie czasu. Choć Nuda pojawia się czasami i towarzyszy myszce podczas zabaw, Precelka upiera się, by ja przegnać i nawet idzie po radę do seniora rodu. I gdy młodsi bracia Precelki domagają się pomocy w przegnaniu Nudy myszka wpada na genialny pomysł - zamienią Strefę Ludzkiej Niechlujności na Strefę Mysiej Czystości.

Agata Widzowska-Pasiak zawstydza ludzi. Bałaganiarzy, którzy nie szanują miejsc przeznaczonych do wypoczynku rozrzucając na prawo i lewo śmieci. Niechlujów, traktujących trawnik jak kosz na odpadki. Na szczęście małe, niepozorne myszki, cenią czystość i podejmują się, poprzez zabawę, wysprzątać zabrudzony przez ludzi kawałek świata.

Jeśli Autorka tym tomem opowieści o myszce Precelki nawołuje do dbania o swoje otoczenie, to bardzo się cieszę. Jeśli jednak historia o Strefie Mysiej Czystości ma wspierać akcję Sprzątania Świata (która u nas polega najczęściej na zagnaniu szkolnych dzieci do zbierania butelek i innych odpadów w jakiś chaszczach), to podoba mi się nieco mniej. Dla własnego spokoju i z sympatii do Precelki przyjmuję tę pierwszą możliwość.

Komentarze

Anonimowy pisze…

Pytałaś jak podoba mi się Precelka :) Pięknie wydane książeczki z urokliwymi ilustracjami :)
Kupiłam trzy książeczki w prezencie , czyta je bratanica swojej córeczce , mam nadzieje że polubiły Precelke .
Pozdrawiam

środa, marca 02, 2011

Monika Badowska pisze…

Niebieska,
bardzo się cieszę:) Pozdrawiam:)

środa, marca 02, 2011

Popularne posty z tego bloga

Magdalena Okraska, Nie ma i nie będzie

Z dużym zainteresowaniem sięgnęłam po tę książkę, bo zanim do mnie dotarła przez sieć przetoczyła się dyskusja zwolenników i przeciwników tego, jak Magdalena Okraska o miastach opuszczonych przez dające zatrudnienie przedsiębiorstwach pisze. A jakie jest moje zdanie? Ta historia to wiele pięćdziesiątek wódki, udek kurczaka, cudzych kołder w cudzych domach (nigdy nie śpię w hotelach, śpię u bohaterów), długich rozmów i krótkich puent. To kilometry pokonane busikami, albumy rodzinne, lokalne biblioteki i lokalne mordownie. Pojechałam do nich i powiedziałam "Opowiedz mi". Tak kończy się jeden z tekstów wprowadzających do rozdziałów poświęconych poszczególnym miastom. Wraz z autorką odwiedzamy Wałbrzych, Włocławek, Będzin, Szczytno i kilka innych miejscowości, których przeszły rozwój osadzony był na istniejącym, prężnie działającym i rozwijającym się przedsiębiorstwie, a które wraz z jego likwidacją podupadły. Magdalena Okraska rozmawia zatem z mieszkańcami i tymi, którzy już owe...

Czytaj dalej »

Spacer po Sudetach, czyli kilka słów podsumowania.

Wyruszyłam ze Świeradowa Zdroju i z każdym krokiem oddalającym mnie od centrum i hałasu dobiegającego z okolicznych budów czułam się coraz lepiej. Cisza i pustka to zdecydowanie przestrzeń mi sprzyjająca. Oczy mi ciągnęło do błyszczących kamieni pod nogami, a całą sobą dostrajalam się do otaczającego mnie lasu. Im głębiej w Izery, tym więcej rowerzystów, ale urok Hali Izerskiej i obserwacja ludzi zajadających się popisowym daniem Chatki Górzystów nastrajały mnie bardzo pozytywnie. Gdy przy Stacji Turystycznej Orle okazało się, że będę spała w starym drewnianym domu, sama w wieloosobowym pokoju, uśmiechnęłam się szeroko. Obejrzałam wystawę, zjadłam niezbyt ciepłą acz smaczną zupę i zakończyłam długi dzień. Dzień kolejny okazał się być jeszcze dłuższy. W Jakuszycach o moje dobre nastawienie zadbała kawa w hotelowej restauracji i piękna droga przez las tuż za Jakuszycami. Karkonoski Park Narodowy rozpoczął się kaskada wodną, przy której można przycupnąć, by kupić bilet. Chwilę...

Czytaj dalej »

Pożegnanie

Od kilku dni zbieram się, by napisać o odejściu Amber. Jest mi trudno, odpycham ten czas, ale uznałam, że to będzie sposób na pewnego rodzaju domknięcie - tak mi bardzo potrzebne. Amber zamieszkała z nami 25 lipca 2019 roku. Wypatrzyłam ją na FB schroniska w Tomaszowie Mazowieckim, pojechaliśmy na wizytę zapoznawczą, a kilka dni później - już po nią. Ułożona w bagażniku na wygodnym materacu, przeczołgała się na tylne siedzenie i ułożyła na moich kolanach. Tak dojechaliśmy do domu. O początkach wspólnego życia przeczytacie TUTAJ i TUTAJ . Gdy już nieco okrzepliśmy w codzienności z psem, a Amber - z ludźmi i kotami, pojawił się pomysł na wspólny jesienny wyjazd w Beskid Niski. Zanim to jednak się stało psica miała atak padaczki, co spowodowało, że wyjazd odwołaliśmy, wdrożyliśmy leczenie i od nowa zaczęliśmy oswajać z nami i wspólnym życiem zdezorientowanego chorobą psa. Udało się ustabilizować zawirowania zdrowotne i wówczas zaczęliśmy się cieszyć sobą wzajemnie już na 100%. Dopier...

Czytaj dalej »

Prowincjonalna nauczycielka

Szukaj na tym blogu