Przejdź do głównej zawartości

Hervé Tullet. Naciśnij mnie.

Obraz
Autor:

Wydane przez
Wydawnictwo Babaryba

Chciałabym oznajmić wszem i wobec, że Hervé Tullet wielkim artystą jest, a jego książka - wydana w Polsce niedawno - stanowi, szczególnie na tle książek zwanych interaktywnymi, a piszczącymi i grającymi, stanowi prawdziwy majstersztyk.

"Naciśnij mnie" opiera się na prostym pomyśle. Na każdej stronie jest obrazek i instrukcja tego, co z danym obrazkiem trzeba zrobić (dwujęzyczna: polska i francuska). Niby proste, a tak fascynujące, że testowi książki poddajemy wszystkich odwiedzających nas gości, bez względu na ich wiek, i wszystkim zabawa z książką sprawia ogromną radość.

Wyobraźcie sobie zatem kolejne osoby, które naciskają barwne plamy, dmuchają na karty książki, potrząsają książką, obracają nią to w prawo, to w lewo, a robią to z podejrzliwością, rosnącym uśmiechem i ciekawością. Przekonana jestem, a moje przekonanie wspiera fakt, że książka znajduje się na listach bestsellerów już w ponad dwudziestu krajach, że podobnie jak dorosłym "Naciśnij mnie" spodoba się dzieciom.

Jeśli cenicie sobie mądre, uczące kreatywności książki koniecznie sprezentujcie dzieciom (i sobie) "Naciśnij mnie".
Etykiety:

Komentarze

Książkozaur pisze…
Zapowiada się fantastycznie!
wtorek, stycznia 17, 2012
Kasia książkoholiczka pisze…
Czegoś takiego się nie spodziewałam. No i okładka świetna
wtorek, stycznia 17, 2012
Agnes pisze…
Intrygujące.
wtorek, stycznia 17, 2012
Monika Badowska pisze…
Książkozaur,
jest fantastyczna:-)

Książkoholiczko,
a okładka to tylko zapowiedź tego, co w środku:-)

Agnes,
oj, tak:-)
wtorek, stycznia 17, 2012
smootnyclown pisze…
książka jest przeprzeprzeprzeprzeprzeprzeprzepiękna:D
wtorek, stycznia 17, 2012
Monika Badowska pisze…
Smootnyclown,
:-DDDD
wtorek, stycznia 17, 2012
Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Magdalena Okraska, Nie ma i nie będzie

Autor:
Z dużym zainteresowaniem sięgnęłam po tę książkę, bo zanim do mnie dotarła przez sieć przetoczyła się dyskusja zwolenników i przeciwników tego, jak Magdalena Okraska o miastach opuszczonych przez dające zatrudnienie przedsiębiorstwach pisze. A jakie jest moje zdanie? Ta historia to wiele pięćdziesiątek wódki, udek kurczaka, cudzych kołder w cudzych domach (nigdy nie śpię w hotelach, śpię u bohaterów), długich rozmów i krótkich puent. To kilometry pokonane busikami, albumy rodzinne, lokalne biblioteki i lokalne mordownie. Pojechałam do nich i powiedziałam "Opowiedz mi". Tak kończy się jeden z tekstów wprowadzających do rozdziałów poświęconych poszczególnym miastom. Wraz z autorką odwiedzamy Wałbrzych, Włocławek, Będzin, Szczytno i kilka innych miejscowości, których przeszły rozwój osadzony był na istniejącym, prężnie działającym i rozwijającym się przedsiębiorstwie, a które wraz z jego likwidacją podupadły. Magdalena Okraska rozmawia zatem z mieszkańcami i tymi, którzy już owe...
7 komentarzy
Czytaj dalej »

Spacer po Sudetach, czyli kilka słów podsumowania.

Autor:
Wyruszyłam ze Świeradowa Zdroju i z każdym krokiem oddalającym mnie od centrum i hałasu dobiegającego z okolicznych budów czułam się coraz lepiej. Cisza i pustka to zdecydowanie przestrzeń mi sprzyjająca. Oczy mi ciągnęło do błyszczących kamieni pod nogami, a całą sobą dostrajalam się do otaczającego mnie lasu. Im głębiej w Izery, tym więcej rowerzystów, ale urok Hali Izerskiej i obserwacja ludzi zajadających się popisowym daniem Chatki Górzystów nastrajały mnie bardzo pozytywnie. Gdy przy Stacji Turystycznej Orle okazało się, że będę spała w starym drewnianym domu, sama w wieloosobowym pokoju, uśmiechnęłam się szeroko. Obejrzałam wystawę, zjadłam niezbyt ciepłą acz smaczną zupę i zakończyłam długi dzień. Dzień kolejny okazał się być jeszcze dłuższy. W Jakuszycach o moje dobre nastawienie zadbała kawa w hotelowej restauracji i piękna droga przez las tuż za Jakuszycami. Karkonoski Park Narodowy rozpoczął się kaskada wodną, przy której można przycupnąć, by kupić bilet. Chwilę...
11 komentarzy
Czytaj dalej »

Pożegnanie

Autor:
Od kilku dni zbieram się, by napisać o odejściu Amber. Jest mi trudno, odpycham ten czas, ale uznałam, że to będzie sposób na pewnego rodzaju domknięcie - tak mi bardzo potrzebne. Amber zamieszkała z nami 25 lipca 2019 roku. Wypatrzyłam ją na FB schroniska w Tomaszowie Mazowieckim, pojechaliśmy na wizytę zapoznawczą, a kilka dni później - już po nią. Ułożona w bagażniku na wygodnym materacu, przeczołgała się na tylne siedzenie i ułożyła na moich kolanach. Tak dojechaliśmy do domu. O początkach wspólnego życia przeczytacie TUTAJ  i TUTAJ . Gdy już nieco okrzepliśmy w codzienności z psem, a Amber - z ludźmi i kotami, pojawił się pomysł na wspólny jesienny wyjazd w Beskid Niski. Zanim to jednak się stało psica miała atak padaczki, co spowodowało, że wyjazd odwołaliśmy, wdrożyliśmy leczenie i od nowa zaczęliśmy oswajać z nami i wspólnym życiem zdezorientowanego chorobą psa. Udało się ustabilizować zawirowania zdrowotne i wówczas zaczęliśmy się cieszyć sobą wzajemnie już na 100%. Dopier...
5 komentarzy
Czytaj dalej »