Przejdź do głównej zawartości

Stanisław Mrożek. Tango z samym sobą. Utwory dobrane.


Wydane przez

Wydawnictwo Noir Sur Blanc

Przyznaję - "Tango z samym sobą" - czytałam długo, bo prawie trzy miesiące. Czytałam z doskoku, ku radości, w porze odpoczynku, przed snem. Czytałam powoli, raczej się delektując, niż chcą się Mrożkiem przejeść. Dziś, po lekturze dramatów, listów, esejów, wybranych i opatrzonych wstępem przez Tadeusza Nyczka, a zawartych na niespełna siedmiuset stronach, mogę powiedzieć, że wybrałam dobry sposób na ponowne spotkanie się z pisaniem Sławomira Mrożka.

Wstęp Tadeusza Nyczka jest napisany tak, że po jego lekturze palce zastygają mi nad klawiaturą, bo przekonana jestem, że ja Mrożka przedstawić lepiej niż Nyczek nie umiem, a skoro nie umiem, to... Hm, spróbuje jednak - mam przecież inna niż Nyczek perspektywę, perspektywę ignoranta.

Wiele tekstów, które przeczytałam, czytałam po raz pierwszy. Wyławiałam z nich to, co szczególnie mnie uderzyło w obserwacjach autora, śledziłam jego słowa, uśmiechałam się i zamyślałam trafiając na coś, co moim zdaniem było tego warte. Diagnozy spłeczne przekazywane przez autora stawały się  czytelne, nagle dostrzegałam poszerzając swoją wiedzę, co autor chciał podkreślić ze szczególnym naciskiem. Szukałam w czytanych tekstach punktu zaczepiania, czegoś, co znam, by na tym oprzeć poznawanie Mrożka. Ot, tak jak chociaż w tekście o "Jaworznie":

Za szybami samochodu okolice Jaworzna, każdy kto je zna, wie, że one nieapetyczne. Krajobraz, dumnie mówiąc - przemysłowy, a po ludzku - parszywy. Przeklęta spuścizna kapitalizmu. Ale z drugiej strony - to dymią kominy naszych przecież fabryk. Tutaj dialektyczne myślenie przychodzi z pomocą i łatwo ustalamy: te domki, te pokraczności, ta bieda - to kapitalizm (spuścizna), ale fabryki już nasze, więc słusznie, że dymią, bo w nich wykuwa się zręby. Nowe domy się zbuduje, a co krzywe wyprostuje.",

gdzie hasło - Jaworzno - otworzyło przede mną ów przykład dialektycznego myślenia i dało asumpt do poznania historii obozu pracy w Jaworznie.

Zatrzymałam się również nad tekstem zatytułowanym "Prowincja";) i rozważaniami autora łączącymi tęsknotę za Wielkim Światem z tęsknotą do transcendencji, rozważaniami wskazującymi mistyczny wymiar więzi między prowincją a Wielkim Światem.

Tekst o "Dziadku Ignacym" stanowi doskonałą krytykę współczesnego stylu życia:

"Mój dziadek nie był wyzwolony. Przeciwnie, jego los napełniłby przerażeniem każdego współczesnego człowieka. Współczesnego - to znaczy: już wychowanego w prawie i obowiązku *realizacji siebie samego*, szukania swojego *Ja*. Jeżeli mój dziadek cokolwiek realizował, to tylko wstawanie przed świtem, uprawianie trzech morgów górzystego gruntu i wynajmowanie się na posługi, żeby wychować siedmioro dzieci. I tylko tyle, a żył prawie dziewięćdziesiąt lat. Nie, współczesne teorie nie miałyby z niego pociechy."

O tym, co mnie jeszcze zachwyciło mogłabym pisać długo, ale myślę, że warto, aby każdy czytelnik odkrył swoje, do Mrożka, ścieżki.

"Tango z samym sobą" jest okraszone zdjęciami autora, jego rysunkami, zdjęciami ze spektakli teratralnych. Zatem, oprócz uczty dla tych skupiających się na słowie pisanym, zapewnia też ucztę tym, którzy cenią sobie ilustracje.

Spotkanie ze Sławomirem Mrożkiem w "Tangu..." jest przeżyciem niezwykłym i godnym polecenia. Polecam:)

Komentarze

mr lupa pisze…
teraz znajdziesz mnie po tym adresem:
recenzjelupy.blogspot.com
:)
Monika Badowska pisze…
Zmianiłam, pozdrawiam:)

Popularne posty z tego bloga

Konkurs na Blog Roku

Wczoraj ów konkurs wkroczył w kolejny etap. Za nami czas zgłaszania blogów, przed nami czas głosowania na te, co zgłoszone, a po południu 22 stycznia najpopularniejsze blogi oceniać będzie Kapituła Konkursu. Aby zagłosować na bloga, którego właśnie czytacie należy wysłać sms-a o treści E00071 (e, trzy zera, siedem, jeden) na nr 7144. Taki sms kosztuje 1,22 zł. Szczegóły konkursu: http://www.blogroku.pl/

Spacer po Sudetach, czyli kilka słów podsumowania.

Wyruszyłam ze Świeradowa Zdroju i z każdym krokiem oddalającym mnie od centrum i hałasu dobiegającego z okolicznych budów czułam się coraz lepiej. Cisza i pustka to zdecydowanie przestrzeń mi sprzyjająca. Oczy mi ciągnęło do błyszczących kamieni pod nogami, a całą sobą dostrajalam się do otaczającego mnie lasu. Im głębiej w Izery, tym więcej rowerzystów, ale urok Hali Izerskiej i obserwacja ludzi zajadających się popisowym daniem Chatki Górzystów nastrajały mnie bardzo pozytywnie. Gdy przy Stacji Turystycznej Orle okazało się, że będę spała w starym drewnianym domu, sama w wieloosobowym pokoju, uśmiechnęłam się szeroko. Obejrzałam wystawę, zjadłam niezbyt ciepłą acz smaczną zupę i zakończyłam długi dzień. Dzień kolejny okazał się być jeszcze dłuższy. W Jakuszycach o moje dobre nastawienie zadbała kawa w hotelowej restauracji i piękna droga przez las tuż za Jakuszycami. Karkonoski Park Narodowy rozpoczął się kaskada wodną, przy której można przycupnąć, by kupić bilet. Chwilę

Katarzyna Berenika Miszczuk. Tajemnica Dąbrówki

Katarzyna Berenika Miszczuk, bazując na swoich doświadczeniach z pisaniem o świecie pełnym słowiańskich bóstw, wkracza w literaturę dziecięcą. Wkroczyła właściwie książką "Tajemnica domu w Bielinach", bo ta, prezentowana przeze mnie powieść, opisująca rodzinę Lipowskich jest kontynuacją wspomnianej powyżej. I mamy otóż mamę z czwórką dzieci, która zamieszkuje wspólnie z ciotką zmagającą się z chorobą Alzhaimera w Bielinach. Wsi, o której nawet mieszkańców mówią z lekkim przekąsem - "bo wiadomo jak to u nas". Owo "u nas" oznacza bowiem tajemnicze zjawiska, niemniej tajemnicze postaci i świat nie do końca taki jaki znany jest nam powszechnie. Jest on dzielony z domownikami, biedami, błędnymi ognikami i innymi stworzeniami, o których - z dużym zapałem - czyta w Bestiariuszu ośmioletnia Tosia. Jej mama wpadła na straszny, zdaniem dziewczynki pomysł. Szuka niani, która zajmie się nią (prawie dorosłą nią!) i maleńką Dąbrówką. Tosia robi wszystko, by odstraszyć k