Przejdź do głównej zawartości

Marcin Brykczyński. Trzy psy przyszły.


Wydane przez
Wydawnictwo Literatura

Sposób pisania Marcina Brykczyńskiego wydawał mi się znajomy. Poszperałam w zasobach bloga i znalazłam! Pan Marcin gościł już u mnie z książką "Skąd się biorą dzieci?". Uspokojona zabrałam się do lektury wierszowanej opowiastki o psach i niespodziewanie dla samej siebie stwierdziłam, że nie można tego czytać cicho, że trzeba odczytywać historię psów przychodzących w gości głośno tak, by każda głoska mogła wybrzmieć. Ha... Nie zdarzyło mi się jeszcze coś takiego... Wyobraźcie sobie: jest wieczór, cicho gra radio, światło wydobywa się z małych lampek, koty śpią pozwijane w kłębki, a ja czytam głośno "Trzy psy przyszły". Nieco ekscentryczne, prawda?;)

Opowieść jest dobrze zrytmizowana, jej bohaterami są cztery psy, a całość wygląda i "smakuje" tak, że aż nie mogę się doczekać chwili kiedy będę czytać "Trzy psy" z Helenką*.

*Ale zanim to nastąpi, potraktuję wiersz Marcina Brykczyńskiego jako idealne ćwiczenie logopedyczne dla moich uczniów:)

Komentarze

Monika Badowska pisze…
Bazylu,
teraz ja zaszalałam i wyrzuciłam wszystko (choć niewątpliwie jest tu widoczne szaleństwo bloggera, bo zaznaczyłam do usunięcia tylko dwa komentarze).
Bazyl pisze…
E, skądże, jeden ocalał. Niedobry blogger, niedobry!
Panna Pollyanna pisze…
Ja też się już nie mogę doczekać czytania z Helenką. Ona "uwelbia citać ksionszki" jak sama twierdzi :D
słowoczytane pisze…
A ja mam problem z szybkim wymówieniem tytułu:>
Monika Badowska pisze…
Skarletko,
całość jest równie trudna;)
Motylek pisze…
W czwartek, po przebyciu dość dalekiej drogi na zachodnie wybrzeże USA (z dodatkowym objazdem przez Francję), książeczka dotarła do rąk mojego Smyka (w przyszłym tygodniu kończy 5 lat) - została przeczytana zaraz po wyciągnięciu ze skrzynki, jeszcze zanim ściągnęliśmy kurtki i buty i bardzo spodobała się mojemu dziecku. Męża zniechęciły łamańce języka, ale ja miałam czytając wspaniałą zabwę!
Monika Badowska pisze…
Motylku,
najważniejsze, że książka się spodobała:)
Unknown pisze…
Czytam "Trzy psy" swojemu synkowi i nie wiem, kto z nas ma większy ubaw. Zapraszam na mój blog, tam znajdziesz recenzję http://maniamamowania.pl/o-psiej-przyjazni-recenzja-ksiazki-trzy-psy-przyszly-marcina-brykczynskiego/
Monika Badowska pisze…
I o to chodzi w literaturze - żeby dawała przyjemność, prawda?:-)

Popularne posty z tego bloga

Konkurs na Blog Roku

Wczoraj ów konkurs wkroczył w kolejny etap. Za nami czas zgłaszania blogów, przed nami czas głosowania na te, co zgłoszone, a po południu 22 stycznia najpopularniejsze blogi oceniać będzie Kapituła Konkursu. Aby zagłosować na bloga, którego właśnie czytacie należy wysłać sms-a o treści E00071 (e, trzy zera, siedem, jeden) na nr 7144. Taki sms kosztuje 1,22 zł. Szczegóły konkursu: http://www.blogroku.pl/

Spacer po Sudetach, czyli kilka słów podsumowania.

Wyruszyłam ze Świeradowa Zdroju i z każdym krokiem oddalającym mnie od centrum i hałasu dobiegającego z okolicznych budów czułam się coraz lepiej. Cisza i pustka to zdecydowanie przestrzeń mi sprzyjająca. Oczy mi ciągnęło do błyszczących kamieni pod nogami, a całą sobą dostrajalam się do otaczającego mnie lasu. Im głębiej w Izery, tym więcej rowerzystów, ale urok Hali Izerskiej i obserwacja ludzi zajadających się popisowym daniem Chatki Górzystów nastrajały mnie bardzo pozytywnie. Gdy przy Stacji Turystycznej Orle okazało się, że będę spała w starym drewnianym domu, sama w wieloosobowym pokoju, uśmiechnęłam się szeroko. Obejrzałam wystawę, zjadłam niezbyt ciepłą acz smaczną zupę i zakończyłam długi dzień. Dzień kolejny okazał się być jeszcze dłuższy. W Jakuszycach o moje dobre nastawienie zadbała kawa w hotelowej restauracji i piękna droga przez las tuż za Jakuszycami. Karkonoski Park Narodowy rozpoczął się kaskada wodną, przy której można przycupnąć, by kupić bilet. Chwilę

Katarzyna Berenika Miszczuk. Tajemnica Dąbrówki

Katarzyna Berenika Miszczuk, bazując na swoich doświadczeniach z pisaniem o świecie pełnym słowiańskich bóstw, wkracza w literaturę dziecięcą. Wkroczyła właściwie książką "Tajemnica domu w Bielinach", bo ta, prezentowana przeze mnie powieść, opisująca rodzinę Lipowskich jest kontynuacją wspomnianej powyżej. I mamy otóż mamę z czwórką dzieci, która zamieszkuje wspólnie z ciotką zmagającą się z chorobą Alzhaimera w Bielinach. Wsi, o której nawet mieszkańców mówią z lekkim przekąsem - "bo wiadomo jak to u nas". Owo "u nas" oznacza bowiem tajemnicze zjawiska, niemniej tajemnicze postaci i świat nie do końca taki jaki znany jest nam powszechnie. Jest on dzielony z domownikami, biedami, błędnymi ognikami i innymi stworzeniami, o których - z dużym zapałem - czyta w Bestiariuszu ośmioletnia Tosia. Jej mama wpadła na straszny, zdaniem dziewczynki pomysł. Szuka niani, która zajmie się nią (prawie dorosłą nią!) i maleńką Dąbrówką. Tosia robi wszystko, by odstraszyć k