Roksana Jędrzejewska-Wróbel. Rozmowy ze świnką Halinką.

Wydane przez

Wydawnictwo Bajka

Niby pluszowa, a taka mądra:) Mowa o tytułowej śwince Halince, która jest nieodłączną towarzyszką Filipa. Filip ma mamę i tatę, chodzi do przedszkola, ale to wraz ze świnką zastanawia się nad różnymi wydarzeniami i z nią komentuje otaczającą rzeczywistość.

Dlaczego mama się spieszy? I czy to prawda, że kiedyś istniały telefony, których nie można było zabrać z domu? Po co jest tata? Czy chłopcy mogą mieć pluszowe świnki? Jak pachną święta? Czy topienie Marzanny nie jest smutne? Czy wizyta u fryzjera zmienia człowieka? Z takimi oto problemami musi zmagać się kilkuletni Filip. Świnka Halinka pomaga mu wyjaśnić wątpliwości, dodaje mu odwagi, sprawia, że dni Filipa są ciekawsze i pouczające.

Roksana Jędrzejewska-Wróbel rozprawia się za pomocą różowego pluszaka z dziecięcymi lękami, pomaga spojrzeć na różne wydarzenia w spokojny, wyważony sposób przedstawiając je jako normalne, takie, których doświadcza większość z nas. Przez to oswajanie sytuacji problematycznych lub problemogennych Autorka daje dzieciom świetne narzędzie do poszukiwania odpowiedzi na wiele pytań i odnajdowanie się w kłopotliwych sytuacjach.

Filip i Halinka mierzą się z stereotypami, strachami, tradycjami i obyczajami, które nie zawsze przystają do współczesnego stylu życia. Robią to w niewymuszony, uroczy sposób, z właściwą małym chłopcom dociekliwością i właściwą pluszowym świnkom radością życia.

Filip ma Halinkę. A jaka zabawka towarzyszyła Wam w dzieciństwie? Jakiego pluszaka kochają Wasze dzieci? Ja miałam żółtego jamnika z czarnymi uszami i ogonkiem:)

P.S. Miło mi poinformować, że wpis o Filipie i śwince Halince jest dwutysięcznym.

Magdalena Okraska, Nie ma i nie będzie

Z dużym zainteresowaniem sięgnęłam po tę książkę, bo zanim do mnie dotarła przez sieć przetoczyła się dyskusja zwolenników i przeciwników tego, jak Magdalena Okraska o miastach opuszczonych przez dające zatrudnienie przedsiębiorstwach pisze. A jakie jest moje zdanie? Ta historia to wiele pięćdziesiątek wódki, udek kurczaka, cudzych kołder w cudzych domach (nigdy nie śpię w hotelach, śpię u bohaterów), długich rozmów i krótkich puent. To kilometry pokonane busikami, albumy rodzinne, lokalne biblioteki i lokalne mordownie. Pojechałam do nich i powiedziałam "Opowiedz mi". Tak kończy się jeden z tekstów wprowadzających do rozdziałów poświęconych poszczególnym miastom. Wraz z autorką odwiedzamy Wałbrzych, Włocławek, Będzin, Szczytno i kilka innych miejscowości, których przeszły rozwój osadzony był na istniejącym, prężnie działającym i rozwijającym się przedsiębiorstwie, a które wraz z jego likwidacją podupadły. Magdalena Okraska rozmawia zatem z mieszkańcami i tymi, którzy już owe...

Czytaj dalej »

Pożegnanie

Od kilku dni zbieram się, by napisać o odejściu Amber. Jest mi trudno, odpycham ten czas, ale uznałam, że to będzie sposób na pewnego rodzaju domknięcie - tak mi bardzo potrzebne. Amber zamieszkała z nami 25 lipca 2019 roku. Wypatrzyłam ją na FB schroniska w Tomaszowie Mazowieckim, pojechaliśmy na wizytę zapoznawczą, a kilka dni później - już po nią. Ułożona w bagażniku na wygodnym materacu, przeczołgała się na tylne siedzenie i ułożyła na moich kolanach. Tak dojechaliśmy do domu. O początkach wspólnego życia przeczytacie TUTAJ i TUTAJ . Gdy już nieco okrzepliśmy w codzienności z psem, a Amber - z ludźmi i kotami, pojawił się pomysł na wspólny jesienny wyjazd w Beskid Niski. Zanim to jednak się stało psica miała atak padaczki, co spowodowało, że wyjazd odwołaliśmy, wdrożyliśmy leczenie i od nowa zaczęliśmy oswajać z nami i wspólnym życiem zdezorientowanego chorobą psa. Udało się ustabilizować zawirowania zdrowotne i wówczas zaczęliśmy się cieszyć sobą wzajemnie już na 100%. Dopier...

Czytaj dalej »

Spacer po Sudetach, czyli kilka słów podsumowania.

Wyruszyłam ze Świeradowa Zdroju i z każdym krokiem oddalającym mnie od centrum i hałasu dobiegającego z okolicznych budów czułam się coraz lepiej. Cisza i pustka to zdecydowanie przestrzeń mi sprzyjająca. Oczy mi ciągnęło do błyszczących kamieni pod nogami, a całą sobą dostrajalam się do otaczającego mnie lasu. Im głębiej w Izery, tym więcej rowerzystów, ale urok Hali Izerskiej i obserwacja ludzi zajadających się popisowym daniem Chatki Górzystów nastrajały mnie bardzo pozytywnie. Gdy przy Stacji Turystycznej Orle okazało się, że będę spała w starym drewnianym domu, sama w wieloosobowym pokoju, uśmiechnęłam się szeroko. Obejrzałam wystawę, zjadłam niezbyt ciepłą acz smaczną zupę i zakończyłam długi dzień. Dzień kolejny okazał się być jeszcze dłuższy. W Jakuszycach o moje dobre nastawienie zadbała kawa w hotelowej restauracji i piękna droga przez las tuż za Jakuszycami. Karkonoski Park Narodowy rozpoczął się kaskada wodną, przy której można przycupnąć, by kupić bilet. Chwilę...

Czytaj dalej »

Prowincjonalna nauczycielka

Szukaj na tym blogu