Nadżib Mahfuz. Kamal. Opowieści starego Kairu.

Wydane przez

Państwowy Instytut Wydawniczy

Nie znam innych powieści Mahfuza i to, jak czytam w niektórych recenzjach, może wpływać negatywnie na moje po lekturze wrażenia.

Rodzina As-Sajjida Ahmada Abd al-Dżawwada darzy ojca szacunkiem. Choć wraz z dorastaniem synów jego relacje z nimi ulegają lekkiej liberalizacji, to wciąż do ojca należy ostatnie zdanie w wielu kwestiach stanowiących o przyszłości rodziny.

Kamal dorasta, zaczyna studia, a wraz z nimi zaczyna się w jego życiu okres pełen zwątpień, wahań i podważania tego, co dotychczas stanowiło dla chłopaka autorytet. Zauważa więcej niż chciałby jego ojciec, dostrzega zależności, których wcześniej nie był świadom, a to jak funkcjonują pozostali mężczyźni w rodzinie wprowadza dodatkowy niepokój.

Każdy z męskich bohaterów tej powieści ewoluuje: Kamal z chłopca w mężczyznę, As-Sajjid Ahmada Abd al-Dżawwad z mężczyzny w starca, a Jasin dojrzewając z niefrasobliwego hulaki zamienia się w spokojnego, rozważnego mężczyznę.

Kair nakreślony piórem Nadżiba Mahfuza wygląda jak z sepiowej pocztówki – brzmi mi sennie, a jednocześnie zachwyca rozmachem i ujęciem szczegółów.

P.S. Bardzo ciekawie brzmiała rozmowa jaką Kamal prowadził z ojcem na temat zawodu nauczyciela. Polecam;)