Przejdź do głównej zawartości

Edward Redliński. Nikiformy.


Wydane przez
Wydawnictwo Muza

Wciąż zepchnięta na manowce podczytuję to i owo. W ten sposób w ręce wpadła mi książka, która po raz pierwszy wydana była 1982 roku, a materiał do której stanowiły różne tzw. dokumenty życia powstałe w latach siedemdziesiątych. O jakich dokumentach życia mówię? O zapisach z "Książki skarg i wniosków", o menu restauracyjnych i barowych, o listach do redakcji, skargach do wszelkich urzędów, o zapisach w pamiętnikach, czyli tym wszystkim, co pisali ludzie w ówczesnym czasie, co było dla nich istotne na tyle, by przelać na papier i dostarczyć nam, żyjącym kilka dekad później, doskonałe świadectwo tamtych dni.

Andrzej Łucek z Białegostoku kupił 2 kwietnia 1974 roku kanapę wrożną za 6470 zł. Po niespełna roku skierował do sprzedawcy reklamację - kanapa pofałdowała się, zapadła, nie nadawała się do użytku. Korespondencja, skrupulatnie zacytowana przez Redlińskiego, między klientem, sprzedawcą i producentem znalazła finał w lutym 1976 roku, kiedy to producent nakazał klientowi zgłosić się do sklepu po nowa kanapę i 250 zł różnicy między ceną kanap.

"W czasie konsumpcji obiadu stwierdziłam, że kelnerki na widok karaluchów znajdujących się na sali patrzą obojętnie. Ponadto na stoliku przy którym jadłam obiad 'łaziły' karaluchy. Niestety nie mogłam zjeść kupionego obiadu. W tak czystej restauracji. 
Chancewicz Helena, Sokółka.
W odpowiedzi na zgłoszoną skargę wniosek wyjaśniam, że Dezynsekcja została zgłoszona. Ze względu na brak środków Zakład DDO nie może dokonać.
(podpis kier. zakładu)" [s. 89]

Wśród zgłoszonych do Młodzieżowego Biura Patentów wynalazków znaleźć można łyżeczkę z dziurką, aby nieobyci kulturalnie mogli łyżeczką herbatę mieszać, ale nie mogli z niej pić, masło w aerozolu (bo na biwakach jełczeje), kopertę, którą da się otworzyć w całości tak, by w jej wnętrzu pisać (miało to przeciwdziałać długim listom i sprzyjać zwięzłości wypowiedzi pisemnych) i wagony sypialne dla chrapiących. 

Codzienność lat siedemdziesiątych uderza, nie tylko dziś, absurdalnością. Chwała Edwardowi Redlińskiemu (kto nie czytał "Konopielki" niech czyta!) za to, że poświęcił uwagę temu, co stanowi w dużej mierze obraz życia w latach w PRL-u,  temu, co dziś może śmieszyć, ale też wywołać refleksję nad warunkami życia, nad tym jak traktowano ludzi, w jakim świecie żyli nasi rodzice, co było normą. Wnioski wiodą do porównań z czasami obecnymi, ale tego musicie dokonać już sami.

*   *   *

Gdy czytałam "Nikiformy" zgasło światło. Przed domem było, na korytarzu było, tylko w mieszkaniach nie. Siedzieliśmy w ciszy przy świecach ponad dwie godziny. Dziwnie jest, w świecie na prąd, nie mieć prądu. 

Komentarze

Tajemnica33 pisze…
łyżeczkę kupiłabym dla syna :)
Alannada pisze…
Fajna książka i niezła recenzja. Jak tylko znajdę tę książkę, to zabieram się do czytania. Pozdrawiam
Monika Badowska pisze…
Tajemnica,
:)

Alannada,
miłego i owocnego poszukiwania:)
Kinga pisze…
to ja może po "Konopielkę" sięgnę :)
pozdrawiam :)
Eireann pisze…
Ubawiłam się czytając o łyżeczce. A wynalazcy przyznałabym jakąś nagrodę ;-D
Monika Badowska pisze…
Kingo,
polecam serdecznie:)

Eireann,
ta łyżeczka była najmniej drastyczna;) Proponowano młotek na wysięgniku do stukania w telewizor, gdy ma zakłócenia w odbiorze, literatki z wycięciem na nos, walizkę z napędem;)))
Agnesto pisze…
O, świetna okładka i czytanko niezłe. Jak trafię - przeczytam. Akurat mam "na tapecie" Redlińskiego "Bzik prezydencki". Czytałam "Konopielkę", "Szczuropolaków" i "Teleferenię". Redliński w sumie jest mało popularny, a fajnie się czyta jego twórczość.
Monika Badowska pisze…
Agnesto,
"Telefrenia" świetna. Szkoda, że Redliński jest gdzieś na marginesie... Ale skoro wznawia się Kosińskiego, czy Tyrmanda, to może i na autora "Konopielki" przyjdzie czas?
Iza pisze…
Brzmi ultraciekawie. Postaram się pamiętać o tej książce:).
Irena Bujak pisze…
Może być ciekawa ;)
Monika Badowska pisze…
Iza, Bujaczek,
polecam:)
Eireann pisze…
:-D Dziś zamiast młotka mamy piloty do telewizorów, walizki na kółkach, a literatek chyba rzadko się używa... (a może się mylę). Jak widać ludzkość była na właściwym tropie ;-)

Popularne posty z tego bloga

Konkurs na Blog Roku

Wczoraj ów konkurs wkroczył w kolejny etap. Za nami czas zgłaszania blogów, przed nami czas głosowania na te, co zgłoszone, a po południu 22 stycznia najpopularniejsze blogi oceniać będzie Kapituła Konkursu. Aby zagłosować na bloga, którego właśnie czytacie należy wysłać sms-a o treści E00071 (e, trzy zera, siedem, jeden) na nr 7144. Taki sms kosztuje 1,22 zł. Szczegóły konkursu: http://www.blogroku.pl/

Spacer po Sudetach, czyli kilka słów podsumowania.

Wyruszyłam ze Świeradowa Zdroju i z każdym krokiem oddalającym mnie od centrum i hałasu dobiegającego z okolicznych budów czułam się coraz lepiej. Cisza i pustka to zdecydowanie przestrzeń mi sprzyjająca. Oczy mi ciągnęło do błyszczących kamieni pod nogami, a całą sobą dostrajalam się do otaczającego mnie lasu. Im głębiej w Izery, tym więcej rowerzystów, ale urok Hali Izerskiej i obserwacja ludzi zajadających się popisowym daniem Chatki Górzystów nastrajały mnie bardzo pozytywnie. Gdy przy Stacji Turystycznej Orle okazało się, że będę spała w starym drewnianym domu, sama w wieloosobowym pokoju, uśmiechnęłam się szeroko. Obejrzałam wystawę, zjadłam niezbyt ciepłą acz smaczną zupę i zakończyłam długi dzień. Dzień kolejny okazał się być jeszcze dłuższy. W Jakuszycach o moje dobre nastawienie zadbała kawa w hotelowej restauracji i piękna droga przez las tuż za Jakuszycami. Karkonoski Park Narodowy rozpoczął się kaskada wodną, przy której można przycupnąć, by kupić bilet. Chwilę

Paweł Beręsewicz. Kiedy chodziłem z Julką Maj.

Wydane przez Wydawnictwo Literatura Książka Pawła Beręsewicza wprawiła mnie w dobry nastrój. Opisując pierwsze drżenia serca, pierwsze zakochanie z punktu widzenia piętnastoletniego Jacka Karasia Autor dokonuje wyłomu - bodaj pierwszy raz mam szansę przeczytać, jak reaguje nastolatek szykując się na randkę, co i czy w ogóle mówi rodzicom o swojej dziewczynie i czy tylko dziewczyny martwią się o to, w którą stronę skierować nos przy pocałunku. Jacek Karaś, którego czytelnicy mieli okazję poznać w książce " Jak zakochałem Kaśkę Kwiatek ", kończy gimnazjum i w ostatniej klasie dostrzega niezwykły urok swojej klasowej koleżanki, Julki Maj. Zdobywając się na straceńczą odwagę pyta Julkę, czy zechciałaby być jego dziewczyną. Później, wbrew temu, co myślał Jacek, bywa trudniej - nagle trzeba myśleć o wielu sprawach, nad którymi nigdy nie było powodu się zastanawiać, funkcjonować w inny niż dotychczas sposób. Cenię sobie ostatnie rozdziały powieści. Nie powiem nic więcej - czytaj