Przejdź do głównej zawartości

Neil Gaiman. M jak magia.


Wydane przez
Wydawnictwo MAG

Twórczość Neila Gaimana cenię, poważam i dlatego z wielką przyjemnością sięgam po jego kolejne książki (również po te które już czytałam, ale teraz nie o tym). "M jak magia" to zbiór opowiadań. Autor we "Wstępie" stwierdza, iż opowiadania mają "zaletę: nie wszystkie zgromadzone w nich teksty muszą się nam podobać" [s.9]. Czując się, już na zapas, usprawiedliwiona na wypadek tego, gdyby któreś z opowiadań podobało mi się mniej niż inne, przystąpiłam do lektury jedenastu tekstów.

Opowieść o tym "Jak sprzedać Most Pontyjski" każe podziwiać zmysł do interesów głównego bohatera, historie snute przez Miesiące tchną urokiem, pani Whitaker i jej puchar z opowiadania "Rycerskość" budzi sympatię i uśmiech, bohaterowie "Ptaka słońca" zmuszają do refleksji nad tym, czego pragniemy.

Najbardziej za serce złapały mnie dwa opowiadania. "Nagrobek dla wiedźmy" jest tekstem wyjściowym do stworzonej później przez Neila Gaimana "Księgi cmentarnej" (muszę koniecznie przeczytać). Główny bohater opowiadania, Nik, próbuje zdobyć pieniądze na nagrobek dla zapomnianej przez ludzi wiedźmy. Chłopiec budzi sympatię, a to, jak bardzo chce pomóc komuś, kto jest przecież dla niego zupełnie obcy, wzrusza. Drugim opowiadaniem, na które zwróciłam szczególną uwagę jest tekst zatytułowany "Cena". Narrator opisuje czarnego kota, które pewnego dnia zjawił się w jego domu. Kot był bardzo poraniony, chory. Domownicy zadbali o zdrowie kota, ale on wkrótce znów był w stanie równie złym jak przed kuracją. Gdy pewnej nocy narrator zaczaił się z noktowizorem zobaczył z kim jego kot walczy co noc. I była to trudna do przyjęcia wiedza.

Na koniec jeszcze raz przywołam słowa Neila Gaimana: " Opowiadania to niewielkie okienka do innych światów, innych umysłów i snów. To podróże, które pozwalają odwiedzić drugi koniec wszechświata i zdążyć wrócić na kolację."[s. 8]

Polecam:)

Komentarze

UpiornyGroszek pisze…
Czytałam już tyle zachwytów nad Gaimanem, a ja (wstyd!) nic jeszcze tego pana nie czytałam ;) Od czego najlepiej rozpocząć przygodę z tym pisarzem?

Pozdrawiam ;]
kasandra_85 pisze…
Ojj przyznaję się, że również nie było mi dane zapoznać się z twórczością Neila Gaimana, ale zamierzam to zmienić. Zapisuje książkę na listę :)
Pozdrawiam!
Lirael pisze…
"Amerykańscy bogowie" mnie jednocześnie zachwycili i zdruzgotali, z wyjątkiem moim zdaniem nieudanego zakończenia.
Zbioru, o którym piszesz, jeszcze nie czytałam. Znając Gaimana jest to uczta duchowa dla miłośników fantastyki.
Moje zastrzeżenia budzi tłumaczenie tytułu. Sprawdziłam, że jest co do joty dosłowne, ale biorąc pod uwagę popularność w Polsce "miłosnego" serialu skojarzenia są natychmiastowe i chyba nie do końca takie, jakich życzyłby sobie autor.
Klaudia Bacia pisze…
Od Neila Gaimana czytałam i posiadam jedną książkę - Gwiezdny pył. Z tego co piszesz wydaje się ciekawa, myślę, że przeczytam tę książkę ;)
Elina pisze…
Neila Gaimana nie znam. Polowałam swego czasu na "Koralinę" , ale bezskutecznie. Mimo to, mam nadzieję, że uda mi się poznać tego pana i może nawet się polubimy :-) .
Anonimowy pisze…
Gaimana uwielbiam po prostu. M jak magia jeszcze nie czytałem, ale mam w najbliższych planach:)
Marzena M pisze…
Gaimana czytałam tylko "Księgę cmentarną", ale pamiętam, ze bardzo mi się podobała. Na poły mroczna, na poły ciepła. Do tego niezwykła wyobraźnia i wątek kryminalny... Polecam
Viconia pisze…
Gaiman jest genialny. Jego książki mogę czytać ciemno i wiem, że będę zachwycona!
anek7 pisze…
A ja w tej chwili podczytuję "Gwiezdny pył" - to moje pierwsze spotkanie z Gaimanem i już widzę, że z pewnością nie ostatnie:)
Monika Badowska pisze…
Upiorny Groszek,
może od "Nigdziebądź"? Albo od "Dobrego omenu" pisanego razem z Pratchettem?

Kasandra,
dobre masz zamiary:) Pozdrawiam:)

Lirael,
wydaje mi się, że to dwie rózne grupy targetowe - ci od serialu i co od książki Gaimana;)

Klaudia,
ja nie mam chyba żadnej jego książki. Ale czytam pozyczone:)

Elino,
warto poznać Gaimana, zapewniam:)

Podsłuch,
miłej lektury:)

Mooly,
musze i ja sięgnąć po przywołana przez Ciebie książkę:)

Viconia,
zgadzam sie:)

Anek,
i bardzo dobrze:)))
Irena Bujak pisze…
Bardzo chętnie sięgnę po te opowiadania ;)

Popularne posty z tego bloga

Konkurs na Blog Roku

Wczoraj ów konkurs wkroczył w kolejny etap. Za nami czas zgłaszania blogów, przed nami czas głosowania na te, co zgłoszone, a po południu 22 stycznia najpopularniejsze blogi oceniać będzie Kapituła Konkursu. Aby zagłosować na bloga, którego właśnie czytacie należy wysłać sms-a o treści E00071 (e, trzy zera, siedem, jeden) na nr 7144. Taki sms kosztuje 1,22 zł. Szczegóły konkursu: http://www.blogroku.pl/

Spacer po Sudetach, czyli kilka słów podsumowania.

Wyruszyłam ze Świeradowa Zdroju i z każdym krokiem oddalającym mnie od centrum i hałasu dobiegającego z okolicznych budów czułam się coraz lepiej. Cisza i pustka to zdecydowanie przestrzeń mi sprzyjająca. Oczy mi ciągnęło do błyszczących kamieni pod nogami, a całą sobą dostrajalam się do otaczającego mnie lasu. Im głębiej w Izery, tym więcej rowerzystów, ale urok Hali Izerskiej i obserwacja ludzi zajadających się popisowym daniem Chatki Górzystów nastrajały mnie bardzo pozytywnie. Gdy przy Stacji Turystycznej Orle okazało się, że będę spała w starym drewnianym domu, sama w wieloosobowym pokoju, uśmiechnęłam się szeroko. Obejrzałam wystawę, zjadłam niezbyt ciepłą acz smaczną zupę i zakończyłam długi dzień. Dzień kolejny okazał się być jeszcze dłuższy. W Jakuszycach o moje dobre nastawienie zadbała kawa w hotelowej restauracji i piękna droga przez las tuż za Jakuszycami. Karkonoski Park Narodowy rozpoczął się kaskada wodną, przy której można przycupnąć, by kupić bilet. Chwilę

Katarzyna Berenika Miszczuk. Tajemnica Dąbrówki

Katarzyna Berenika Miszczuk, bazując na swoich doświadczeniach z pisaniem o świecie pełnym słowiańskich bóstw, wkracza w literaturę dziecięcą. Wkroczyła właściwie książką "Tajemnica domu w Bielinach", bo ta, prezentowana przeze mnie powieść, opisująca rodzinę Lipowskich jest kontynuacją wspomnianej powyżej. I mamy otóż mamę z czwórką dzieci, która zamieszkuje wspólnie z ciotką zmagającą się z chorobą Alzhaimera w Bielinach. Wsi, o której nawet mieszkańców mówią z lekkim przekąsem - "bo wiadomo jak to u nas". Owo "u nas" oznacza bowiem tajemnicze zjawiska, niemniej tajemnicze postaci i świat nie do końca taki jaki znany jest nam powszechnie. Jest on dzielony z domownikami, biedami, błędnymi ognikami i innymi stworzeniami, o których - z dużym zapałem - czyta w Bestiariuszu ośmioletnia Tosia. Jej mama wpadła na straszny, zdaniem dziewczynki pomysł. Szuka niani, która zajmie się nią (prawie dorosłą nią!) i maleńką Dąbrówką. Tosia robi wszystko, by odstraszyć k