Przejdź do głównej zawartości

Serduszko

Dziś Z. postanowił zrobić kotom święto drapieżnika. Celem tegoż święta zakupił serduszka. Po przyjściu do domu postawił torby z zakupami na kuchennej podłodze (koty muszą, no wiecie, muszą obwąchać) i poszedł odwieszać kurtkę i takie tam. Ja - zajęta rozpakowywaniem tego, co z kupionych rzeczy trafić powinno do łazienki - dopiero po pewnym czasie mijałam kuchnię. Katem oka zauważyłam Nusię i Lusię wpatrujące się intensywnie w jakiś punkt na podłodze, niezbyt oddalony od jednej z toreb. Zaciekawiło mnie to i gdy przyjrzałam się dokładniej zobaczyłam, że worek, w którym schowane były serduszka jest rozerwany, a jednym serduszkiem próbuje się poczęstować Lusia. Mały kot to i pyszczydełko małe, więc szło jej opornie. Gdy tylko Lusia upuszczała serduszko próbowała się nim zająć Nusia. Gdy tylko Nusia próbowała złapać serduszko Lusia czuła gwałtowną potrzebę zjedzenia tegoż i błyskawicznie przytrzymywała zdobycz zębami warcząc groźnie jak tylko małe koty umieją (vide mały kot Simona).

Oczywiście, nie zabrałam kotom pożywienia; zawołałam Z., żeby to on był tym niedobrym;-)

I popłakałam się ze śmiechu.

Komentarze

amyszka pisze…
Mam nadzieję że jednak dostały małe co nieco :))

Ja ze dwa dni temu jak nigdy kupiłam kotom wątróbkę dla odmiany (tym bardziej że mojej mamy kot ją uwielbia)
Dałam moim kotom i zero zainteresowania,dałam "pocztowej" kici i też wolała mięsko -wątróbkę zostawiła na czarną godzinę :))_
abigail pisze…
Moje Kociska są jakieś wybredne, bo tylko na wołowinkę chudą tak reagują ;D.... Widok musiał być świetny !!! :)
Jasna 8 pisze…
Drapieżniki wyszły z koteczków :-)))
Miały niezłą rozrywkę z tym serduszkiem i Ty też :-)))
Ten komentarz został usunięty przez autora.
ewko77 pisze…
Jak serduszka - to tylko gotowane. Widoku krwawych plam w całym mieszkaniu jakoś się obawiam ;) Nie żebym kotom nie ufała czy coś, ale... ]:>
Dzielnie asystują podczas oprawiania mięsiwa :)

Wątróbka została z kolei przez darmozjady jedne zakwalifikowana jako coś, czym szanujący się kot podniebienia nie zhańbi...

PS. Poprzedni post - wykasowany - był moim dziełem. Się nie przelogowałam, przepraszam :)
Ola pisze…
No co, upolowała ;)
Galisia nie lubi, ale Timoteusz uwielbia wołowe serducho. My siekamy i mrozimy (podobnie jak wołowinkę).
amyszka pisze…
Nieładnie tak zabierać zdobycz kotkom ;))

Popularne posty z tego bloga

Konkurs na Blog Roku

Wczoraj ów konkurs wkroczył w kolejny etap. Za nami czas zgłaszania blogów, przed nami czas głosowania na te, co zgłoszone, a po południu 22 stycznia najpopularniejsze blogi oceniać będzie Kapituła Konkursu. Aby zagłosować na bloga, którego właśnie czytacie należy wysłać sms-a o treści E00071 (e, trzy zera, siedem, jeden) na nr 7144. Taki sms kosztuje 1,22 zł. Szczegóły konkursu: http://www.blogroku.pl/

Spacer po Sudetach, czyli kilka słów podsumowania.

Wyruszyłam ze Świeradowa Zdroju i z każdym krokiem oddalającym mnie od centrum i hałasu dobiegającego z okolicznych budów czułam się coraz lepiej. Cisza i pustka to zdecydowanie przestrzeń mi sprzyjająca. Oczy mi ciągnęło do błyszczących kamieni pod nogami, a całą sobą dostrajalam się do otaczającego mnie lasu. Im głębiej w Izery, tym więcej rowerzystów, ale urok Hali Izerskiej i obserwacja ludzi zajadających się popisowym daniem Chatki Górzystów nastrajały mnie bardzo pozytywnie. Gdy przy Stacji Turystycznej Orle okazało się, że będę spała w starym drewnianym domu, sama w wieloosobowym pokoju, uśmiechnęłam się szeroko. Obejrzałam wystawę, zjadłam niezbyt ciepłą acz smaczną zupę i zakończyłam długi dzień. Dzień kolejny okazał się być jeszcze dłuższy. W Jakuszycach o moje dobre nastawienie zadbała kawa w hotelowej restauracji i piękna droga przez las tuż za Jakuszycami. Karkonoski Park Narodowy rozpoczął się kaskada wodną, przy której można przycupnąć, by kupić bilet. Chwilę

Katarzyna Berenika Miszczuk. Tajemnica Dąbrówki

Katarzyna Berenika Miszczuk, bazując na swoich doświadczeniach z pisaniem o świecie pełnym słowiańskich bóstw, wkracza w literaturę dziecięcą. Wkroczyła właściwie książką "Tajemnica domu w Bielinach", bo ta, prezentowana przeze mnie powieść, opisująca rodzinę Lipowskich jest kontynuacją wspomnianej powyżej. I mamy otóż mamę z czwórką dzieci, która zamieszkuje wspólnie z ciotką zmagającą się z chorobą Alzhaimera w Bielinach. Wsi, o której nawet mieszkańców mówią z lekkim przekąsem - "bo wiadomo jak to u nas". Owo "u nas" oznacza bowiem tajemnicze zjawiska, niemniej tajemnicze postaci i świat nie do końca taki jaki znany jest nam powszechnie. Jest on dzielony z domownikami, biedami, błędnymi ognikami i innymi stworzeniami, o których - z dużym zapałem - czyta w Bestiariuszu ośmioletnia Tosia. Jej mama wpadła na straszny, zdaniem dziewczynki pomysł. Szuka niani, która zajmie się nią (prawie dorosłą nią!) i maleńką Dąbrówką. Tosia robi wszystko, by odstraszyć k