Shaun Ellis, Penny Junor. Żyjący z wilkami.


Wydane przez
Wydawnictwo W.A.B.

Zżerała mnie zazdrość podczas lektury. Zazdrościłam Autorowi odwagi i umiejętności podporządkowania całego życia temu, co dla niego najcenniejsze - wilkom. Pozornie sprawa wydaje się łatwa - wielu z nas oddaje się zapalczywie swoim pasjom. W tym konkretnym przypadku sprawa wydaje się być jednak trudniejsza - oddanie się wilkom oznacza w dużej mierze rezygnację z ludzi.

Shaun Ellis dzieciństwo spędził u dziadków w hrabstwie Norfolk. Od Dziadka nauczył się prostych reguł życia, szacunku do natury, a szczególnie do zwierząt. To z domu dziadków kilkulatek wymykał się nocą, by obserwować bawiące się na polanie lisy, to Dziadek wpoił mu przekonanie, że zwierzęta i ludzie są nierozerwalną całością stworzenia.

Autor nie zaliczał się do spokojnych, opanowanych nastolatków pragnących zdobyć wykształcenie, by z poziomu ustawodawczego dbać o prawa zwierząt. Shaun porzuciwszy edukację zatrudniał się w najróżniejszych miejscach, które gwarantowały mu obecność zwierząt, a wszystko to zawiodło go do miejsca, w którym mógł zamieszkać z dzikimi, acz przebywającymi pod opieką ludzi, wilkami.

Kolejny krok w poznawanie natury wilczej to odejście od cywilizacji i znalezienie wilków żyjących na swobodzie. Ta, bodaj najbardziej ekscytująca część książki, uświadamia jednocześnie jak wielu wyrzeczeń musiał dokonać Autor, by spełnić swoje pragnienie.

Codzienność z wilkami okazała się trudnym, ale szalenie ekscytującym doświadczeniem. Wyobrażam sobie, jak wielką satysfakcję czuł Shaun ratując małe wilczki, jak cieszyły go wszelkie nowe obserwacje, jak dobrze może myśleć o sobie po tym, gdy wyjaśni komuś mającemu kłopot ze swoim psem co zmienić w wzajemnych relacjach.

Po lekturze "Żyjącego z wilkami" pozostaje mi powściągnąć swoją zazdrość (tym bardziej, że dziś nie umiałabym rzucić wszystkiego, by iść mieszkać z wilczą rodziną) i życzyć Autorowi dalszych sukcesów w pracy z wilkami. Spróbuję też dotrzeć do filmu zrealizowanego z udziałem Shauna Ellisa.

7 komentarzy:

kamyk pisze...

Wypożyczyłam ją ostatnio z biblioteki. Chciałam nawet ją zwrócić, bo nie mam czasu na czytanie góry książek od wydawnictw, a co dopiero z biblioteki, ale teraz po Twojej recenzji myślę sobie, że chyba warto znaleźć dla niej chwilę czasu ;)

Monika Badowska pisze...

Kamykowy,
czytaj, czytaj:-)

Miravelle pisze...

Intrygują mnie wszystkie książki o wilkach,ponieważ uwielbiam te zwierzęta,tak więc i tą pozycję muszę koniecznie przeczytać.

Monika Badowska pisze...

Miravelle,
koniecznie.A póxniej polecam F. Mowata "Nie taki wilk straszny".

Evita pisze...

Jedyną książką o wilkach jaką miałam okazję czytać była książka 'Nakarmić wilki' Nurowskiej, ale to fikcja :)
Tu zanosi się na mocniejszą lekturę z tego, co czytam :)

izusr pisze...

Piękna historia :)

Monika Badowska pisze...

Evita,
tak - ta książka jest zupełnie inna od książki Nurowskiej:-)

Izusr,
:-)

Copyright © Prowincjonalna nauczycielka , Blogger