Przejdź do głównej zawartości

Dorota Kania. Cień tajnych służb.


Wydane przez
Wydawnictwo M

Ciężko mi idzie z polityką. Chciałabym czytać książki, pisać, spotykać się z ciekawymi ludźmi, uczyć się – jednym słowem robić swoje i nie zawracać sobie głowy polityką. Ale polityka jest gdzieś w tle. Zawsze jest. 

Długo nie rozumiałam tego, że nawet jeśli człowiek nie interesuje się polityką, to i tak polityka interesuje się człowiekiem, ale od jakiegoś czasu to rozumiem. Postrzegam politykę po arystotelesowsku, czyli jako sposób, w jaki ludzie organizują sobie życie. Nie postrzegam polityki jako li tylko walki o władzę. Czy jestem naiwna? Być może, ale jeśli tak, to trudno.

Dlaczego piszę o polityce? Ano dlatego, że to, co napisała Dorota Kania jak najbardziej osadzone jest w kontekście politycznym. Mówiąc najogólniej – nie chodzi o to, że śmierci ludzi, o których napisała Kania, to były śmierci na polityczne zlecenie, bo tego autorka nie udowodniła, tylko o to, że są to śmierci tajemnicze, generujące mnóstwo wątpliwości, a skoro tak, to pojawia się pytanie o to, co jest nie tak z państwem, które nie radzi sobie z takimi przypadkami.

Kania zrobiła dobrą robotę, bo pogłębiła temat, na ile mogła. Autorka przedstawia fakty, prezentuje kopie dokumentów procesowych i innych – raczej trudno zapoznać się z tymi faktami i trudno obejrzeć te dokumenty w Necie, a w telewizjach mainstreamowych jest to w ogóle niemożliwe.

O kim pisze Kania? Pisze o Alicji i Piotrze Jaroszewiczach, o Ireneuszu Sekule, o Jacku Dębskim, o Krzysztofie Olewniku, o Andrzeju Lepperze, o Grzegorzu Michniewiczu (ciężko przeżyłam ten tekst i musiałam poczytać o Michniewiczu, poznać kontekst, bo to jedna z tych cichych śmierci), o Stanisławie Petelickim i innych. W ostatnim rozdziale autorka pisze o śmierci w cieniu Smoleńska.

Smutna to lektura. Bardzo smutna. Chciałabym, żeby przypadki, o których pisze Kania, zostały rzetelnie wyjaśnione. Jak myślicie – czego trzeba, żeby te przypadki zostały wyjaśnione naprawdę?

Komentarze

Unknown pisze…
Chciałabym przeczytać bo zapowiada się ciekawie, nawet bardzo, zapraszam http://qltura.blogspot.com/

Popularne posty z tego bloga

Konkurs na Blog Roku

Wczoraj ów konkurs wkroczył w kolejny etap. Za nami czas zgłaszania blogów, przed nami czas głosowania na te, co zgłoszone, a po południu 22 stycznia najpopularniejsze blogi oceniać będzie Kapituła Konkursu. Aby zagłosować na bloga, którego właśnie czytacie należy wysłać sms-a o treści E00071 (e, trzy zera, siedem, jeden) na nr 7144. Taki sms kosztuje 1,22 zł. Szczegóły konkursu: http://www.blogroku.pl/

Spacer po Sudetach, czyli kilka słów podsumowania.

Wyruszyłam ze Świeradowa Zdroju i z każdym krokiem oddalającym mnie od centrum i hałasu dobiegającego z okolicznych budów czułam się coraz lepiej. Cisza i pustka to zdecydowanie przestrzeń mi sprzyjająca. Oczy mi ciągnęło do błyszczących kamieni pod nogami, a całą sobą dostrajalam się do otaczającego mnie lasu. Im głębiej w Izery, tym więcej rowerzystów, ale urok Hali Izerskiej i obserwacja ludzi zajadających się popisowym daniem Chatki Górzystów nastrajały mnie bardzo pozytywnie. Gdy przy Stacji Turystycznej Orle okazało się, że będę spała w starym drewnianym domu, sama w wieloosobowym pokoju, uśmiechnęłam się szeroko. Obejrzałam wystawę, zjadłam niezbyt ciepłą acz smaczną zupę i zakończyłam długi dzień. Dzień kolejny okazał się być jeszcze dłuższy. W Jakuszycach o moje dobre nastawienie zadbała kawa w hotelowej restauracji i piękna droga przez las tuż za Jakuszycami. Karkonoski Park Narodowy rozpoczął się kaskada wodną, przy której można przycupnąć, by kupić bilet. Chwilę

Katarzyna Berenika Miszczuk. Tajemnica Dąbrówki

Katarzyna Berenika Miszczuk, bazując na swoich doświadczeniach z pisaniem o świecie pełnym słowiańskich bóstw, wkracza w literaturę dziecięcą. Wkroczyła właściwie książką "Tajemnica domu w Bielinach", bo ta, prezentowana przeze mnie powieść, opisująca rodzinę Lipowskich jest kontynuacją wspomnianej powyżej. I mamy otóż mamę z czwórką dzieci, która zamieszkuje wspólnie z ciotką zmagającą się z chorobą Alzhaimera w Bielinach. Wsi, o której nawet mieszkańców mówią z lekkim przekąsem - "bo wiadomo jak to u nas". Owo "u nas" oznacza bowiem tajemnicze zjawiska, niemniej tajemnicze postaci i świat nie do końca taki jaki znany jest nam powszechnie. Jest on dzielony z domownikami, biedami, błędnymi ognikami i innymi stworzeniami, o których - z dużym zapałem - czyta w Bestiariuszu ośmioletnia Tosia. Jej mama wpadła na straszny, zdaniem dziewczynki pomysł. Szuka niani, która zajmie się nią (prawie dorosłą nią!) i maleńką Dąbrówką. Tosia robi wszystko, by odstraszyć k