Nicolas Bouvier. Kronika japońska.

Po przeczytaniu „Dróg i bezdroży” Bouviera wiedziałam, że kiedyś przyjdzie pora, by poczytać zapiski z jego podróży. Nadeszła teraz, przy okazji wyzwania, zatem powędrowałam za autorem do Japonii.

„Kronika japońska” to opowieść o podróży do Kraju Kwitnącej Wiśni, opowieść o tradycjach kulturze i historii Japonii, a także opowieść o tym, co ów kraj robi z podróżującym Bouvierem, jak zmienia jego postrzeganie na pewne sprawy i pozwala mu do siebie dojrzewać.

Najbardziej interesujące wydawały mi się fragmenty z zupełnie mi nieznanej historii Japonii. Ciekawie również czyta się obserwacje autora. Natomiast, nieliczne na szczęście, rozważania na temat współczesnej autorowi Japonii są zdezaktualizowane i mniej ciekawe (choć oczywiście dopuszczam możliwość, że ktoś ma zupełnie inne zdanie;))

Oboje czuliśmy się leciutcy jak odruch popiołu, a byliśmy twardzi jak wypalony bambus.

Jednak ta bliskość nie ma zapachu, bo w Japonii czystość nie kosztuje; można uprać i wykrochmalić koszulę za cenę jednego dorodnego jabłka, spędzić dwa wieczory w sento (łaźnia publiczna) za cenę filiżanki kawy.

Nie trzeba być wielkim intelektualistą, aby wzruszyć się i zachwycić teatrem no. Potrzeba jedynie dwóch rzeczy: zdać sobie sprawę, że jest jeszcze powolniejszy niż wszystko, co słowo „powolność” sugeruje w pojęciu Zachodu oraz zdobyć przekład tekstu, który często bywa przepełniony poezją.

(O Hiroszimie) Nie przypominam sobie, żeby ktoś płakał, sądzę, że za bardzo się wszyscy baliśmy; w tym wypalonym mieście czuło się jakąś groźbę, która była ponad szloch i łzy.

Dalekie podróże mają to do siebie, że przywozi się z nich zupełnie coś innego niż to, po co się pojechało.