Przejdź do głównej zawartości

Trudno jest...choć uroczo

Trudno jest pisać o Kociulce, bo ten kto jej nie widzi może odnosić wrażenie, że ja wciąż o tym samym. A przecież to niby tylko zda się tym samym, a ona wciąż nowe rzeczy, nowe szczyty zdobywa.

Kiedy pracujemy, jedno przez drugie wciąż nawołuje - zobacz. Zobacz jak śpi, jak się wspina, jak przyczaiła się przed polowaniem. Zdarzają się chwile karcenia - gdy Kocilka kolejny raz rozjeżdza pieczołowicie ułożone na podłodze kartki (Na podłodze, bo już nie ma miejsca na blatach. Zresztą na blatach też rozjeżdza).

Nam wciąż Sisi wydaje się być cudem niedopowiedziany. Nawet, gdy w ramach okazywania pieszczot gryzie w nos lub języczkiem - papierem ściernym robi peeling okolic oczu.

Ostatnio mam tak, że dźwięk budzika nastraja mnie wyjątkowo agresywnie. Odbiera mi tej agresji widok Sisula z trudem otwierającego oczy i nieco chwiejnie podążającego za mna do łazienki. Czasami opóźnia swoje przybycie do toalety; przepycha wtedy łapki pod drzwiami, żeby zademonstrować, że ona już jest.

Kociątko towarzyszy mi podczas porannych ablucji, prycha na pastę do zębów, dziwi się uginającej się pod Kocilkowym ciężarem gąbce (Sisul tydzień temu ważyła 1,2 kg),ucieka przed chapiącym zbyt mocno prysznicem.

Sisulek poluje na szlafrok, a gdy tylko w kuchni postawię miseczkę z mlekiem lub jogurtem przybiega z najgłębszej i nieodgadnionej kryjówki.

Teraz Kocilka śpi na moich kolanach, lekko burczy i grzeje... Lubię ten moment, gdy Sisi zasypia. Od razu włącza ogrzewanie:)


niedziela, 22 października 2006

Komentarz:

daria_nowak
2006/10/22 23:02:15
:) Czekam na te wpisy:) Sisi jest urokliwa, a kazdy kociaż wie jak cudownie jest obserwować kociaka poznającego swiat... U mnie tez wciąż ktoś krzyczy "patrz...", bo te małe wariaty wciąż robią coś, czego nie można przegapić... Pisz, wszytko co kocie jest urokliwe i fascynujące!

Komentarze

Popularne posty z tego bloga

Magdalena Okraska, Nie ma i nie będzie

Z dużym zainteresowaniem sięgnęłam po tę książkę, bo zanim do mnie dotarła przez sieć przetoczyła się dyskusja zwolenników i przeciwników tego, jak Magdalena Okraska o miastach opuszczonych przez dające zatrudnienie przedsiębiorstwach pisze. A jakie jest moje zdanie? Ta historia to wiele pięćdziesiątek wódki, udek kurczaka, cudzych kołder w cudzych domach (nigdy nie śpię w hotelach, śpię u bohaterów), długich rozmów i krótkich puent. To kilometry pokonane busikami, albumy rodzinne, lokalne biblioteki i lokalne mordownie. Pojechałam do nich i powiedziałam "Opowiedz mi". Tak kończy się jeden z tekstów wprowadzających do rozdziałów poświęconych poszczególnym miastom. Wraz z autorką odwiedzamy Wałbrzych, Włocławek, Będzin, Szczytno i kilka innych miejscowości, których przeszły rozwój osadzony był na istniejącym, prężnie działającym i rozwijającym się przedsiębiorstwie, a które wraz z jego likwidacją podupadły. Magdalena Okraska rozmawia zatem z mieszkańcami i tymi, którzy już owe...

Pożegnanie

Od kilku dni zbieram się, by napisać o odejściu Amber. Jest mi trudno, odpycham ten czas, ale uznałam, że to będzie sposób na pewnego rodzaju domknięcie - tak mi bardzo potrzebne. Amber zamieszkała z nami 25 lipca 2019 roku. Wypatrzyłam ją na FB schroniska w Tomaszowie Mazowieckim, pojechaliśmy na wizytę zapoznawczą, a kilka dni później - już po nią. Ułożona w bagażniku na wygodnym materacu, przeczołgała się na tylne siedzenie i ułożyła na moich kolanach. Tak dojechaliśmy do domu. O początkach wspólnego życia przeczytacie TUTAJ  i TUTAJ . Gdy już nieco okrzepliśmy w codzienności z psem, a Amber - z ludźmi i kotami, pojawił się pomysł na wspólny jesienny wyjazd w Beskid Niski. Zanim to jednak się stało psica miała atak padaczki, co spowodowało, że wyjazd odwołaliśmy, wdrożyliśmy leczenie i od nowa zaczęliśmy oswajać z nami i wspólnym życiem zdezorientowanego chorobą psa. Udało się ustabilizować zawirowania zdrowotne i wówczas zaczęliśmy się cieszyć sobą wzajemnie już na 100%. Dopier...

Spacer po Sudetach, czyli kilka słów podsumowania.

Wyruszyłam ze Świeradowa Zdroju i z każdym krokiem oddalającym mnie od centrum i hałasu dobiegającego z okolicznych budów czułam się coraz lepiej. Cisza i pustka to zdecydowanie przestrzeń mi sprzyjająca. Oczy mi ciągnęło do błyszczących kamieni pod nogami, a całą sobą dostrajalam się do otaczającego mnie lasu. Im głębiej w Izery, tym więcej rowerzystów, ale urok Hali Izerskiej i obserwacja ludzi zajadających się popisowym daniem Chatki Górzystów nastrajały mnie bardzo pozytywnie. Gdy przy Stacji Turystycznej Orle okazało się, że będę spała w starym drewnianym domu, sama w wieloosobowym pokoju, uśmiechnęłam się szeroko. Obejrzałam wystawę, zjadłam niezbyt ciepłą acz smaczną zupę i zakończyłam długi dzień. Dzień kolejny okazał się być jeszcze dłuższy. W Jakuszycach o moje dobre nastawienie zadbała kawa w hotelowej restauracji i piękna droga przez las tuż za Jakuszycami. Karkonoski Park Narodowy rozpoczął się kaskada wodną, przy której można przycupnąć, by kupić bilet. Chwilę...