Przejdź do głównej zawartości

Julia Child. Moje życie we Francji.

Obraz
Autor:
Wydane przez 
Wydawnictwo Literackie

Śniadania jem zazwyczaj koło południa. Rano pijam tylko kawę. Jednak podczas lektury książki Julii Child, po tym gdy przeczytałam opis przygotowywania jajecznicy, odstawiłam kawę i o 7 (o zgrozo!) usmażyłam jajecznicę;)

Do sięgnięcia po książkę „Moje życie we Francji” skłoniła mnie doskonała rola Maryl Streep odgrywającej postać pani Child w filmie „Julie&Julia”. Postać Julii zainteresowała mnie na tyle, by chcieć przeczytać jej wspomnienia z pobytu we Francji.

Książka opowiada o wielkiej pasji. Co ważne – pasji odkrywanej na naszych oczach, pasji, którą Autorka zaraziła się w wieku już dojrzałym. Podkreślam wiek Julii Child, bo jej losy traktuję jako potwierdzenie tego, że zawsze jest czas, by odkryć własne fascynacje, hobby, by odnaleźć w swoim życiu coś, co nada mu dodatkowy - nomen omen - smak.

Polubiłam Julię Child. Jeśli sięgniecie po jej książkę (powstałą we współpracy z Alexem Prud’hommem) też ja polubicie – zaręczam:)
Etykiety:

Komentarze

izusr pisze…
Póki co chcę w końcu przeczytać "Julie i Julia", ale "Moje życie we Francji" też na pewno kiedyś sobie kupię :)
poniedziałek, lipca 05, 2010
Panna Pollyanna pisze…
Kupię komuś tą książkę w prezencie Gwiazdkowym. Wszędzie czytam jej dobre recenzje. A ta jajecznica o 7 rano... przeważyła szalę :D (Jakoś ten upał nie przeszkadza mi w planowaniu Gwiazdkowych prezentów :D )
wtorek, lipca 06, 2010
Monika Badowska pisze…
Izusur,
mnie znacznie bardziej podobała się książka Child.

Izabelo,
musisz przyjechać i pożyczyć ode mnie książkę:)
czwartek, lipca 08, 2010
Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Magdalena Okraska, Nie ma i nie będzie

Autor:
Z dużym zainteresowaniem sięgnęłam po tę książkę, bo zanim do mnie dotarła przez sieć przetoczyła się dyskusja zwolenników i przeciwników tego, jak Magdalena Okraska o miastach opuszczonych przez dające zatrudnienie przedsiębiorstwach pisze. A jakie jest moje zdanie? Ta historia to wiele pięćdziesiątek wódki, udek kurczaka, cudzych kołder w cudzych domach (nigdy nie śpię w hotelach, śpię u bohaterów), długich rozmów i krótkich puent. To kilometry pokonane busikami, albumy rodzinne, lokalne biblioteki i lokalne mordownie. Pojechałam do nich i powiedziałam "Opowiedz mi". Tak kończy się jeden z tekstów wprowadzających do rozdziałów poświęconych poszczególnym miastom. Wraz z autorką odwiedzamy Wałbrzych, Włocławek, Będzin, Szczytno i kilka innych miejscowości, których przeszły rozwój osadzony był na istniejącym, prężnie działającym i rozwijającym się przedsiębiorstwie, a które wraz z jego likwidacją podupadły. Magdalena Okraska rozmawia zatem z mieszkańcami i tymi, którzy już owe...
7 komentarzy
Czytaj dalej »

Spacer po Sudetach, czyli kilka słów podsumowania.

Autor:
Wyruszyłam ze Świeradowa Zdroju i z każdym krokiem oddalającym mnie od centrum i hałasu dobiegającego z okolicznych budów czułam się coraz lepiej. Cisza i pustka to zdecydowanie przestrzeń mi sprzyjająca. Oczy mi ciągnęło do błyszczących kamieni pod nogami, a całą sobą dostrajalam się do otaczającego mnie lasu. Im głębiej w Izery, tym więcej rowerzystów, ale urok Hali Izerskiej i obserwacja ludzi zajadających się popisowym daniem Chatki Górzystów nastrajały mnie bardzo pozytywnie. Gdy przy Stacji Turystycznej Orle okazało się, że będę spała w starym drewnianym domu, sama w wieloosobowym pokoju, uśmiechnęłam się szeroko. Obejrzałam wystawę, zjadłam niezbyt ciepłą acz smaczną zupę i zakończyłam długi dzień. Dzień kolejny okazał się być jeszcze dłuższy. W Jakuszycach o moje dobre nastawienie zadbała kawa w hotelowej restauracji i piękna droga przez las tuż za Jakuszycami. Karkonoski Park Narodowy rozpoczął się kaskada wodną, przy której można przycupnąć, by kupić bilet. Chwilę...
11 komentarzy
Czytaj dalej »

Pożegnanie

Autor:
Od kilku dni zbieram się, by napisać o odejściu Amber. Jest mi trudno, odpycham ten czas, ale uznałam, że to będzie sposób na pewnego rodzaju domknięcie - tak mi bardzo potrzebne. Amber zamieszkała z nami 25 lipca 2019 roku. Wypatrzyłam ją na FB schroniska w Tomaszowie Mazowieckim, pojechaliśmy na wizytę zapoznawczą, a kilka dni później - już po nią. Ułożona w bagażniku na wygodnym materacu, przeczołgała się na tylne siedzenie i ułożyła na moich kolanach. Tak dojechaliśmy do domu. O początkach wspólnego życia przeczytacie TUTAJ  i TUTAJ . Gdy już nieco okrzepliśmy w codzienności z psem, a Amber - z ludźmi i kotami, pojawił się pomysł na wspólny jesienny wyjazd w Beskid Niski. Zanim to jednak się stało psica miała atak padaczki, co spowodowało, że wyjazd odwołaliśmy, wdrożyliśmy leczenie i od nowa zaczęliśmy oswajać z nami i wspólnym życiem zdezorientowanego chorobą psa. Udało się ustabilizować zawirowania zdrowotne i wówczas zaczęliśmy się cieszyć sobą wzajemnie już na 100%. Dopier...
5 komentarzy
Czytaj dalej »