Przejdź do głównej zawartości

The Tjong-Khing. Gdzie jest tort?



Wydane przez
Wydawnictwo EneDueRabe


Lubię oglądać nowe książki. Przy oglądaniu – wyłapuję niektóre frazy będące zachętą do lektury, podnoszące przyjemność czekania na czytanie.

Toteż wyobraźcie sobie moją konsternację, gdy podczas oglądania książki „Gdzie jest tort?” nie dostrzegłam żadnego tekstu. Z braku literek skupiłam się na ilustracjach.

Autor umieścił w swojej książce kilkunastu bohaterów. Śledzenie ich historii jest ciekawym i wymagającym skupienia procesem; kameleon łatwo wtapia się w tło, myszy uciekające przez góry i las są trudne do wytropienia, a przeszkadzające wszystkim małpy tworzą tak duże zamieszanie, że aż widoczne na, statycznym przecież, obrazku.

Gdy już opadło ze mnie zdumienie spowodowane brakiem tekstu doceniłam – bardzo – pomysł The Tjong-Khing’a. Książka „Gdzie jest tort?” jest dla dzieci w każdym wieku. Maluchowi opowiemy historie widziane na ilustracjach i będziemy z nim ćwiczyć koncentrowanie się na postaci. Nieco starsze dziecko będzie, na podbudowie ilustracji, opowiadać nam bajki. A i gimnazjalistę można nakłonić do ćwiczeń w konstruowaniu opowiadań pod pretekstem napisania bajki młodszemu rodzeństwu. Zatem „Gdzie jest tort?” to książka, która może towarzyszyć dzieciom od najmłodszych lat aż po prawie dorosłość;)))

Komentarze

Bazyl pisze…
Rodzic musi być wypoczęty, bo to książka dla niego wymagająca. Ja nie byłem i poległem, ale wkrótce do niej wrócę, bo pomysł uważam za przedni :)
Monika Badowska pisze…
Bazylu,
zgadzam się - wypoczęty rodzic (młodszego dziecka) musi być;)
m pisze…
A mnie się bardzo podoba ten opis ksiażki obrazkowej!

Popularne posty z tego bloga

Magdalena Okraska, Nie ma i nie będzie

Z dużym zainteresowaniem sięgnęłam po tę książkę, bo zanim do mnie dotarła przez sieć przetoczyła się dyskusja zwolenników i przeciwników tego, jak Magdalena Okraska o miastach opuszczonych przez dające zatrudnienie przedsiębiorstwach pisze. A jakie jest moje zdanie? Ta historia to wiele pięćdziesiątek wódki, udek kurczaka, cudzych kołder w cudzych domach (nigdy nie śpię w hotelach, śpię u bohaterów), długich rozmów i krótkich puent. To kilometry pokonane busikami, albumy rodzinne, lokalne biblioteki i lokalne mordownie. Pojechałam do nich i powiedziałam "Opowiedz mi". Tak kończy się jeden z tekstów wprowadzających do rozdziałów poświęconych poszczególnym miastom. Wraz z autorką odwiedzamy Wałbrzych, Włocławek, Będzin, Szczytno i kilka innych miejscowości, których przeszły rozwój osadzony był na istniejącym, prężnie działającym i rozwijającym się przedsiębiorstwie, a które wraz z jego likwidacją podupadły. Magdalena Okraska rozmawia zatem z mieszkańcami i tymi, którzy już owe...

Pożegnanie

Od kilku dni zbieram się, by napisać o odejściu Amber. Jest mi trudno, odpycham ten czas, ale uznałam, że to będzie sposób na pewnego rodzaju domknięcie - tak mi bardzo potrzebne. Amber zamieszkała z nami 25 lipca 2019 roku. Wypatrzyłam ją na FB schroniska w Tomaszowie Mazowieckim, pojechaliśmy na wizytę zapoznawczą, a kilka dni później - już po nią. Ułożona w bagażniku na wygodnym materacu, przeczołgała się na tylne siedzenie i ułożyła na moich kolanach. Tak dojechaliśmy do domu. O początkach wspólnego życia przeczytacie TUTAJ  i TUTAJ . Gdy już nieco okrzepliśmy w codzienności z psem, a Amber - z ludźmi i kotami, pojawił się pomysł na wspólny jesienny wyjazd w Beskid Niski. Zanim to jednak się stało psica miała atak padaczki, co spowodowało, że wyjazd odwołaliśmy, wdrożyliśmy leczenie i od nowa zaczęliśmy oswajać z nami i wspólnym życiem zdezorientowanego chorobą psa. Udało się ustabilizować zawirowania zdrowotne i wówczas zaczęliśmy się cieszyć sobą wzajemnie już na 100%. Dopier...

Spacer po Sudetach, czyli kilka słów podsumowania.

Wyruszyłam ze Świeradowa Zdroju i z każdym krokiem oddalającym mnie od centrum i hałasu dobiegającego z okolicznych budów czułam się coraz lepiej. Cisza i pustka to zdecydowanie przestrzeń mi sprzyjająca. Oczy mi ciągnęło do błyszczących kamieni pod nogami, a całą sobą dostrajalam się do otaczającego mnie lasu. Im głębiej w Izery, tym więcej rowerzystów, ale urok Hali Izerskiej i obserwacja ludzi zajadających się popisowym daniem Chatki Górzystów nastrajały mnie bardzo pozytywnie. Gdy przy Stacji Turystycznej Orle okazało się, że będę spała w starym drewnianym domu, sama w wieloosobowym pokoju, uśmiechnęłam się szeroko. Obejrzałam wystawę, zjadłam niezbyt ciepłą acz smaczną zupę i zakończyłam długi dzień. Dzień kolejny okazał się być jeszcze dłuższy. W Jakuszycach o moje dobre nastawienie zadbała kawa w hotelowej restauracji i piękna droga przez las tuż za Jakuszycami. Karkonoski Park Narodowy rozpoczął się kaskada wodną, przy której można przycupnąć, by kupić bilet. Chwilę...