Tomasz Łysiak. Bliznobrody.

Wydane przez
Picaresque

„Szalbierz” skończył się tak, że nabrałam apetytu na kontynuację powieści. Ale przeczytałam to i tamto, a książka opisująca dziwną drużynę czekała skromnie na półce. Gdy wreszcie postanowiłam wrócić do XIII wieku, powrót ów stał się dla mnie prawdziwą przyjemnością.

Ignaś i ojciec Dobrosław oddzielili się od grupy Jeruzalema podążając z rycerzami Zakonu św. Ducha. Jeruzalem, Dragiełło, Karlito, Hanna oraz Niob i Hiob oczekiwali ich lub na wieści od nich nieopodal Lecbarga (Lidzbarka). Gdy jasnym stało się, iż chłopiec z opiekunem są bardzo daleko, drużyna wyruszyła w stronę grodu Skomanda Bliznobrodego, wodza Jaćwingów.

Jeśli komuś akcja „Szalbierza” wydawała się zbyt powolna, nie powinien czuć się rozczarowany podczas lektury drugiej części Kronik Szalbierskich. Akcja toczy się wartko i nawet opis długiej wędrówki przez rozległe lasy, moczary i jeziora nie powoduje u czytelnika znużenia. Autor wplótł w swą opowieść odpowiednią dawkę grozy, przybliżył przeszłość dzisiejszej Warmii i Suwalszczyzny, z suchych faktów historycznych uczynił ciekawą powieść.

Jako, że bohaterowie książki Łysiaka wędrowali przez tereny, które w szerokim rozumieniu można określić jako moje rodzinne, co chwila przerywałam lekturę, by odszukać w sieci wiadomości mogące pomóc mi w rozróżnieniu cóż w „Bliznobrodym” jest fikcją, a co prawdą.

Zdumiewa mnie i zachwyca bogactwo szczegółów jakimi operuje autor. Opisy gajów świętych przeplecione z charakterystyką szat kobiecych, postacie z poszczególnych plemion, czy nawet opisy przyrody, po piórem Łysiaka zamieniają się w piękną opowieść, która pochłonęła mnie zupełnie.

Z niecierpliwością czekam na trzecią część Kronik Szalbierskich. Na „Psy Tartaru”.