Nenad Veličković. Sahib.
Wydane przez
Wydawnictwo Czarne
Wydawnictwo Czarne
Ostatnio trafiam na książki, lektura których nasuwa mi skojarzenia tym, co czytałam w przeszłości. Ta właśnie postrzegam Sahiba – zadziwiająco mocno przypomina mi bohatera powieści Sergiusza Piaseckiego pt. „Żywot oficera Armii Czerwonej”.
Angielski urzędnik z pogardą traktuje tubylców. Wbrew pozorom nie jest on pracownikiem misji humanitarnej oddelegowanym do pracy w głębi buszu czy terenach mało znanych – tytułowy Sahib mieszka i pracuje w Sarajewie. Mieszkańcy Bośni stanowią dla niego inny – by nie rzecz gorszy – gatunek ludzi. Są ograniczeni w dalekowzrocznym planowaniu, gości zapraszają do domu, w którym pokoje są wielkości blatu biurka angielskiego gentelmana i uważają, iż powojenna pomoc humanitarna w takiej postaci jaka została im podarowana przez kraje Zachodu, nie jest dla nich pomocna. Durnie! – zdaje się mówić Sahib.
Smaczku powieści dodaje fakt, iż składa się ona z listów pisanych przez wspomnianego Sahiba do Georga, kochanka pozostającego w Anglii. Oprócz wielokrotnie powtarzanych wyjaśnień dotyczących tego, że pracownik misji humanitarnej musi mieć kierowcę i zupełnym przypadkiem jest to, iż ów kierowca jest szalenie przystojnym i zajmującym mężczyzną, w listach znajdziemy mnóstwo szczególików związanych z życiem codziennym w Bośni przefiltrowanym przez oburzenie narratora i ironię autora.
Świetna lektura, polecam:)
P.S. Nie opuściłam Sarajewa, choć „Ludzie Księgi” są zupełnie inną lekturą. Jednak - równie zajmującą:)
4 komentarze:
O mnie sie Sahib tez bardzo podobał, to taka gorzka czekoladka, niby lekko, a troche nieprzyjemnie. i na dodatek jestem skłonna uwierzyc,ze wielu pracowników tzw misji państw zachodnich mysli dokladnie tak, jak narrator tej ksiazki, traktuje tubylców jak członków obcego i niecywilizowanego plemienia. Bo jest przekonany, ze istnieje tylko jedna cywilzacja-jego własna.
Peek-a-boo,
podzielam Twoje obawy, co do nastawienia pracowników misji humanitarnej (czy aby z pewnością są to misje humanitarne?). Książka świetna!
Myślisz, że on autochtonów naprawdę traktuje z pogardą? Bo w moim odczuciu to przede wszystkim lęk, brak poczucia własnej wartości i ogromne wyobcowanie. O tym między innymi jest ta książka. O inności i trudzie jej oswajania.
Jedna z ciekawszych lektur wydanych w serii "Inna Europa, inna literatura".
Jarku,
nie dopatrzyłam się w nim chęci oswojenia inności. Dziwi się wielu rzeczom, moim zdaniem zbyt wielu, by uznać to za przyjazne nastawienie. Uderzył mnie fragment, którego nie jestem w stanie zacytować, bo nie mam przed sobą książki, ale mówiący o tym, iż Sahib oburza się, że miejscowi zatorowali drogę i są korki, a Sakib uświadamia mu, że gdy pracownicy organizacji jadą przez miasto policja zatrzymuje ruch i wówczas mieszkańcy Sarajewa mają kłopot z przejazdem. Sahib uznaje taką sytuację za normalną i nie rozumie dlaczego Sakib i jemu podobni nie uważają, że logiczne i uzasadnione jest wstrzymywanie ruchu w mieście podczas, gdy on i jemu podobni jadą.
Prześlij komentarz