Emmanuelle Lepetit. Ciało i zdrowie człowieka.

Wydane przez

Wydawnictwo Jedność

Książka skierowana do dzieci i tłumacząca jak wygląda ludzkie ciało i jak należy dbać o zdrowie wzbudziła moje zainteresowanie o tyle, że to temat niezbyt łatwy, mogący nużyć w przypadku zbyt wielkiej dawki wiedzy, a już z pewnością nużący wówczas, gdy przekazywana wiedza jest nieadekwatna do percepcji dziecka. A jak w tym wszystkim odnajduję powyższą książeczkę?

Po pierwsze - twarda oprawa, która stwarza nadzieję na dłuższe życie książki w rękach ciekawskiego 8-10 latka. Po drugie - podział książki na rozdziały, który podkreślony jest także kolorami marginesów. W kolejnych rozdziałach przedstawiono specyfikę wnętrza ludzkiego ciała, kości, mięśni i poszczególnych narządów, informację o tym, w jaki sposób ciało jest chronione przez skórę, włosy, paznokcie, opisano jak człowiek oddycha, jak je i trawi, omówiono pięć zmysłów, zwrócono uwagę na niepowtarzalność każdego z nas i uczulono na to, by właściwie dbać o zdrowie.

Przy niemalże każdym zagadnieniu dodane zostały informacje ujęte w pytaniu "Czy wiesz?", w chmurce zatytułowanej "Ostrożnie" i w jeszcze jednej "Ciekawski malec". Część opisu zatytułowano "Twoje zdrowie", a tym co zwróciło moją szczególna uwagę (i ucieszyło) jest fakt, że każdy z omawianych tematów zachęca rodziców do wspólnego z dzieckiem czytania, rozwiązywania zadań i obserwowania ciała i zdrowia dziecka.

Widzę w tej książce dobry materiał, na którym można się oprzeć podczas rozmów z dziećmi o ciele człowieka i jego zdrowiu.

Komentarze

Popularne posty z tego bloga

Magdalena Okraska, Nie ma i nie będzie

Z dużym zainteresowaniem sięgnęłam po tę książkę, bo zanim do mnie dotarła przez sieć przetoczyła się dyskusja zwolenników i przeciwników tego, jak Magdalena Okraska o miastach opuszczonych przez dające zatrudnienie przedsiębiorstwach pisze. A jakie jest moje zdanie? Ta historia to wiele pięćdziesiątek wódki, udek kurczaka, cudzych kołder w cudzych domach (nigdy nie śpię w hotelach, śpię u bohaterów), długich rozmów i krótkich puent. To kilometry pokonane busikami, albumy rodzinne, lokalne biblioteki i lokalne mordownie. Pojechałam do nich i powiedziałam "Opowiedz mi". Tak kończy się jeden z tekstów wprowadzających do rozdziałów poświęconych poszczególnym miastom. Wraz z autorką odwiedzamy Wałbrzych, Włocławek, Będzin, Szczytno i kilka innych miejscowości, których przeszły rozwój osadzony był na istniejącym, prężnie działającym i rozwijającym się przedsiębiorstwie, a które wraz z jego likwidacją podupadły. Magdalena Okraska rozmawia zatem z mieszkańcami i tymi, którzy już owe...

Czytaj dalej »

Spacer po Sudetach, czyli kilka słów podsumowania.

Wyruszyłam ze Świeradowa Zdroju i z każdym krokiem oddalającym mnie od centrum i hałasu dobiegającego z okolicznych budów czułam się coraz lepiej. Cisza i pustka to zdecydowanie przestrzeń mi sprzyjająca. Oczy mi ciągnęło do błyszczących kamieni pod nogami, a całą sobą dostrajalam się do otaczającego mnie lasu. Im głębiej w Izery, tym więcej rowerzystów, ale urok Hali Izerskiej i obserwacja ludzi zajadających się popisowym daniem Chatki Górzystów nastrajały mnie bardzo pozytywnie. Gdy przy Stacji Turystycznej Orle okazało się, że będę spała w starym drewnianym domu, sama w wieloosobowym pokoju, uśmiechnęłam się szeroko. Obejrzałam wystawę, zjadłam niezbyt ciepłą acz smaczną zupę i zakończyłam długi dzień. Dzień kolejny okazał się być jeszcze dłuższy. W Jakuszycach o moje dobre nastawienie zadbała kawa w hotelowej restauracji i piękna droga przez las tuż za Jakuszycami. Karkonoski Park Narodowy rozpoczął się kaskada wodną, przy której można przycupnąć, by kupić bilet. Chwilę...

Czytaj dalej »

Pożegnanie

Od kilku dni zbieram się, by napisać o odejściu Amber. Jest mi trudno, odpycham ten czas, ale uznałam, że to będzie sposób na pewnego rodzaju domknięcie - tak mi bardzo potrzebne. Amber zamieszkała z nami 25 lipca 2019 roku. Wypatrzyłam ją na FB schroniska w Tomaszowie Mazowieckim, pojechaliśmy na wizytę zapoznawczą, a kilka dni później - już po nią. Ułożona w bagażniku na wygodnym materacu, przeczołgała się na tylne siedzenie i ułożyła na moich kolanach. Tak dojechaliśmy do domu. O początkach wspólnego życia przeczytacie TUTAJ i TUTAJ . Gdy już nieco okrzepliśmy w codzienności z psem, a Amber - z ludźmi i kotami, pojawił się pomysł na wspólny jesienny wyjazd w Beskid Niski. Zanim to jednak się stało psica miała atak padaczki, co spowodowało, że wyjazd odwołaliśmy, wdrożyliśmy leczenie i od nowa zaczęliśmy oswajać z nami i wspólnym życiem zdezorientowanego chorobą psa. Udało się ustabilizować zawirowania zdrowotne i wówczas zaczęliśmy się cieszyć sobą wzajemnie już na 100%. Dopier...

Czytaj dalej »

Prowincjonalna nauczycielka

Szukaj na tym blogu