Przejdź do głównej zawartości

Sándor Márai. Magia.



Wydane przez
Wydawnictwo Czytelnik


Pierwsze zetknięcie z prozą Sándora Márai i już jestem oczarowana jego pisaniem. Zbiór opowiadań, czytanych niegdyś przez autora w radiu, toczy się niespiesznie i zabiera czytelnika w świat rzeczywisty, znany nam, aczkolwiek w pewien specyficzny sposób inny, od tego, który znamy.

Owa inność polega na wrażeniu załamania czasu, zakrzywienia przestrzeni, innego wymiaru rzeczywistości, czy jak chce autor magii. Oto lekarz badający swą żonę, podobnie jak wiele pacjentek przed nią, i stwierdzający, że zostało jej już niewiele życia. Sytuacja niby realna, ale opisana w taki sposób, by zachwiać naszym myśleniem, by pobudzić nas do rozważań o tym, co człowiek czyni w sytuacjach, na które nie ma wpływu, które stanowią pewne ekstremum w jego życiu.

„Trzy Łabędzie” kupione za oszczędności całego życia przez starszego kelnera, doskonała restauracja ciesząca się uznaniem wszelkich warstw społecznych miasteczka, nagle zamiera, gaśnie i tylko jeden jest ratunek dla miejsca, które miast tętnić życiem, pulsuje ciszą i pachnie pustką. Codzienność będąca na usługach fatum nie pozwala cieszyć się temu, komu nie jest to przeznaczone.

Pilot z opowiadania „Odległość” „czytał mapę tak jak inni czytają partyturę(…), mówił trochę w każdym europejskim języku, i w każdym najchętniej milczał(…), swą żonę kochał nawet jeszcze bardziej niż powietrze i latanie”. Intensywność z jaką smakował życie okazała się być dla niego wyzwaniem.

Język jakim posługuje się Sándor Márai brzmi jak najpiękniejsza melodia. Pełno w nim uniesień mogących doprowadzić czytelnika do wzruszeń, zadziwień, pełno chwil, które każą zaczerpnąć powietrza, by nabrać sił na dalsze zgłębianie ludzkich losów przedstawionych przez pisarza.

Podróż literacka w jaką zabrał mnie węgierski artysta słowa, przepełniona niepojętym odciskającym piętno na życiu, była prawdziwą przyjemnością.

Komentarze

Ada pisze…
Witaj:)

Zaglądam często na Twojego bloga i coraz więcej odnajduję lektur mi bliskich i cenionych autorów. Niech więc "Magia" Maraia będzie takim punktem, w którym porzucę incognito :)
Pięknie o nim piszesz! Nie czytałam jeszcze dwóch pozostałych powieści, które polecasz wyżej, ale opowiadania ze zbioru "Magia" to dla mnie wyżyny literackiego kunsztu - niespieszna narracja, niezwykle rzadka zdolność wglądu w meandry ludzkich myśli, umiejętność zarysowania postaci kilkoma precyzyjnymi kreskami. A także wszystkie odcienie smutku.
Jeżeli jeszcze nie czytałaś - bardzo polecam "Żar", może polubisz także "Występ gościnny w Bolzano", chociaż mnie już mniej przypadł do gustu. "Żar" - genialny!

Pozdrawiam ciepło :)
Ada
Monika Badowska pisze…
Ado,
dziękuję za komentarz i dobre słowa:)
"Żar" mnie kusi za każdym pobytem w bibliotece. I pewnie dam się skusić skoro namawiasz:)
Pozdrawiam serdecznie:)
Ada pisze…
Namawiam z całym przekonaniem :)
Książka objętościowo niewielka (tu widać mistrzostwo Maraiego w kondensacji słowa) - a ciężar gatunkowy ogromny. Niezapomniana lektura i pewnie jedna z tych, które zyskują jeszcze przy ponownym czytaniu - na pewno do niej powrócę jeszcze.

Dobrej nocy :)
Monika Badowska pisze…
Ado,
sięgnę:) Ale na razie unikam bibliotek, bo mam kilka książek do przeczytania, a doba jest stanowczo za krótka:)

Popularne posty z tego bloga

Konkurs na Blog Roku

Wczoraj ów konkurs wkroczył w kolejny etap. Za nami czas zgłaszania blogów, przed nami czas głosowania na te, co zgłoszone, a po południu 22 stycznia najpopularniejsze blogi oceniać będzie Kapituła Konkursu. Aby zagłosować na bloga, którego właśnie czytacie należy wysłać sms-a o treści E00071 (e, trzy zera, siedem, jeden) na nr 7144. Taki sms kosztuje 1,22 zł. Szczegóły konkursu: http://www.blogroku.pl/

Spacer po Sudetach, czyli kilka słów podsumowania.

Wyruszyłam ze Świeradowa Zdroju i z każdym krokiem oddalającym mnie od centrum i hałasu dobiegającego z okolicznych budów czułam się coraz lepiej. Cisza i pustka to zdecydowanie przestrzeń mi sprzyjająca. Oczy mi ciągnęło do błyszczących kamieni pod nogami, a całą sobą dostrajalam się do otaczającego mnie lasu. Im głębiej w Izery, tym więcej rowerzystów, ale urok Hali Izerskiej i obserwacja ludzi zajadających się popisowym daniem Chatki Górzystów nastrajały mnie bardzo pozytywnie. Gdy przy Stacji Turystycznej Orle okazało się, że będę spała w starym drewnianym domu, sama w wieloosobowym pokoju, uśmiechnęłam się szeroko. Obejrzałam wystawę, zjadłam niezbyt ciepłą acz smaczną zupę i zakończyłam długi dzień. Dzień kolejny okazał się być jeszcze dłuższy. W Jakuszycach o moje dobre nastawienie zadbała kawa w hotelowej restauracji i piękna droga przez las tuż za Jakuszycami. Karkonoski Park Narodowy rozpoczął się kaskada wodną, przy której można przycupnąć, by kupić bilet. Chwilę

Katarzyna Berenika Miszczuk. Tajemnica Dąbrówki

Katarzyna Berenika Miszczuk, bazując na swoich doświadczeniach z pisaniem o świecie pełnym słowiańskich bóstw, wkracza w literaturę dziecięcą. Wkroczyła właściwie książką "Tajemnica domu w Bielinach", bo ta, prezentowana przeze mnie powieść, opisująca rodzinę Lipowskich jest kontynuacją wspomnianej powyżej. I mamy otóż mamę z czwórką dzieci, która zamieszkuje wspólnie z ciotką zmagającą się z chorobą Alzhaimera w Bielinach. Wsi, o której nawet mieszkańców mówią z lekkim przekąsem - "bo wiadomo jak to u nas". Owo "u nas" oznacza bowiem tajemnicze zjawiska, niemniej tajemnicze postaci i świat nie do końca taki jaki znany jest nam powszechnie. Jest on dzielony z domownikami, biedami, błędnymi ognikami i innymi stworzeniami, o których - z dużym zapałem - czyta w Bestiariuszu ośmioletnia Tosia. Jej mama wpadła na straszny, zdaniem dziewczynki pomysł. Szuka niani, która zajmie się nią (prawie dorosłą nią!) i maleńką Dąbrówką. Tosia robi wszystko, by odstraszyć k