Przejdź do głównej zawartości

Jak dobrze mieć kota. Drugiego.

Kotki są przeszcześliwe razem. I zabawne niemożebnie. Chociażby scena sprzed chwili: wskoczyły na parapet. Lulu grzecznie przycupnęła, zrobiła minę dobrze wychowanej panienki - buźka w ciup, nóżki razem. Sisi w tym czasie postanowiła zwiedzić doniczkę, obwąchać roletę, skoczyć na skrzyneczkę, zapolowac na grudkę ziemi. A Lulu patrząc na to miała coraz bardziej zniesmaczoną minę i coraz większe oczy.

Wieczorem kąpały się ze mną. Gdy usłyszały moje kuszące popluskiwanie w wannie domagały się głośno i chóralnie wpuszczenia do łazienki. Wpuszczone, wskoczyły na wannę i zaczęły eksplorację jej brzegów. Trzeba było otrzeć się o mnie, obwąchać wiszące ręczniki, wsadzić łapkę do wody, pomacać butelki, zapolować na pianę.

Do snu ułożyły się w budzie. Jednej, bo przecież tak jest najwygodniej. Ciepło, ciasno i tuż obok bije drugie kocie serce.

niedziela, 01 kwietnia 2007

Komentarze:

Gość: , dxe130.internetdsl.tpnet.pl
2007/04/01 19:49:41
Drugi kot też za tydzień tu będzie,nie wiem co na to pies,na sczęście jeszcze żyje w błogiej nieświadomości,głaskanie dla ciekawskich strzępionów:))))0
kociezycie
2007/04/02 08:21:26
bardzo bym chciała drugiego kota, jako towarzystwo dla Nimitza, ale mąż okoniem staje... :| i nie mam juz pomysłów, jak go przekonać...?
mbmm
2007/04/02 14:13:40
Posunąć do czytania historię spotkań Sisi i Lulu.
Wyszperać w mądrej książce informację o tym, że koty rozwijają się lepiej w gromadzie.
Przynieść do domu małe zabiedzone kociątko.
;)))
Pewnie tego wszystkiego już próbowałaś:)

Komentarze

Popularne posty z tego bloga

Konkurs na Blog Roku

Wczoraj ów konkurs wkroczył w kolejny etap. Za nami czas zgłaszania blogów, przed nami czas głosowania na te, co zgłoszone, a po południu 22 stycznia najpopularniejsze blogi oceniać będzie Kapituła Konkursu. Aby zagłosować na bloga, którego właśnie czytacie należy wysłać sms-a o treści E00071 (e, trzy zera, siedem, jeden) na nr 7144. Taki sms kosztuje 1,22 zł. Szczegóły konkursu: http://www.blogroku.pl/

Spacer po Sudetach, czyli kilka słów podsumowania.

Wyruszyłam ze Świeradowa Zdroju i z każdym krokiem oddalającym mnie od centrum i hałasu dobiegającego z okolicznych budów czułam się coraz lepiej. Cisza i pustka to zdecydowanie przestrzeń mi sprzyjająca. Oczy mi ciągnęło do błyszczących kamieni pod nogami, a całą sobą dostrajalam się do otaczającego mnie lasu. Im głębiej w Izery, tym więcej rowerzystów, ale urok Hali Izerskiej i obserwacja ludzi zajadających się popisowym daniem Chatki Górzystów nastrajały mnie bardzo pozytywnie. Gdy przy Stacji Turystycznej Orle okazało się, że będę spała w starym drewnianym domu, sama w wieloosobowym pokoju, uśmiechnęłam się szeroko. Obejrzałam wystawę, zjadłam niezbyt ciepłą acz smaczną zupę i zakończyłam długi dzień. Dzień kolejny okazał się być jeszcze dłuższy. W Jakuszycach o moje dobre nastawienie zadbała kawa w hotelowej restauracji i piękna droga przez las tuż za Jakuszycami. Karkonoski Park Narodowy rozpoczął się kaskada wodną, przy której można przycupnąć, by kupić bilet. Chwilę

Paweł Beręsewicz. Kiedy chodziłem z Julką Maj.

Wydane przez Wydawnictwo Literatura Książka Pawła Beręsewicza wprawiła mnie w dobry nastrój. Opisując pierwsze drżenia serca, pierwsze zakochanie z punktu widzenia piętnastoletniego Jacka Karasia Autor dokonuje wyłomu - bodaj pierwszy raz mam szansę przeczytać, jak reaguje nastolatek szykując się na randkę, co i czy w ogóle mówi rodzicom o swojej dziewczynie i czy tylko dziewczyny martwią się o to, w którą stronę skierować nos przy pocałunku. Jacek Karaś, którego czytelnicy mieli okazję poznać w książce " Jak zakochałem Kaśkę Kwiatek ", kończy gimnazjum i w ostatniej klasie dostrzega niezwykły urok swojej klasowej koleżanki, Julki Maj. Zdobywając się na straceńczą odwagę pyta Julkę, czy zechciałaby być jego dziewczyną. Później, wbrew temu, co myślał Jacek, bywa trudniej - nagle trzeba myśleć o wielu sprawach, nad którymi nigdy nie było powodu się zastanawiać, funkcjonować w inny niż dotychczas sposób. Cenię sobie ostatnie rozdziały powieści. Nie powiem nic więcej - czytaj