Przejdź do głównej zawartości

Trzy dziewczynki







Wczoraj wieczorem Ciri oznajmiła, że ona protestuje przeciwko temu, aby w naszym pokoju przebywały tylko koty, że ona też by sobie z nami poprzebywała, najchętniej pod moją kołdrą i w sytuacji kiedy to ona leży, a ja głaszczę. Uznaliśmy słuszność psiego apelu, zawołaliśmy Ciruchnę. Gusia zadziwiła się okrutnie. Wchodziła na kołdrę, zaglądała pod dziwne, ruszające się na kołdrze wybrzuszenie, a Ciri spokojnie przyjmowała moje głaski i resztę miała w nosie. Ale nie do końca... Gdy Z. wstał z fotela i podszedł do drzwi wkładając po drodze bluzę Ciri natychmiast wystawiła nos spod kołdry i wlepiła w niego spojrzenie mówiące – „Jeśli idziesz na dwór to chyba mnie zabierzesz, co?” Najśmieszniej wyglądała Gusia, która leżała w dokładnie takiej samej pozycji jak Ciri i patrzyła na Z. całkiem podobnie. Sisi rozterki kocio-psie przespała w koszyczku.

Gusia pod wpływem wspólnego z nami podróżowania zrobiła się bardzo rodzinna. No i zaczęła wydawać dźwięki inne niż warczenie. Chodzi za nami, co chwila dostojnym krokiem zbliża się, by się poczulić, nie burczy już ze złoszczona, gdy się ją bierze na ręce. I przekonała się do spania w koszyczku. W Sisulkowym koszyczku.

Sisi nadal nie pozwala, by mama ją głaskała. Odsuwa się, a gdy mama dalej głaszcze to syczy i pokazuje zęby. Wczoraj tylko podczas, gdy leżała i burczała z zamkniętymi ślepkami na mnie udało się mamie ją nieco pogłaskać i pozachwycać nad Sisulową jedwabistą sierścią.

Komentarze

hersylia810 pisze…
Miło czytać, że wszystko dobrze między dziewczynkami, ale czemu Sisi złości się na Twoją Mamę? Jakieś stare animozje czy przelotny kaprys? Pozdrowienia dla wszystkich!
kociokwik pisze…
Hersylio,
Sisi od początku nie zgadzała się na głaski od Mamy.Przyczyn nie znamy...
Pozdrawiamy:)
Be more informative with your topics.
Nice blog. Thats all.
sweepstake lotto pisze…
I truly appreciate it.

Popularne posty z tego bloga

Magdalena Okraska, Nie ma i nie będzie

Z dużym zainteresowaniem sięgnęłam po tę książkę, bo zanim do mnie dotarła przez sieć przetoczyła się dyskusja zwolenników i przeciwników tego, jak Magdalena Okraska o miastach opuszczonych przez dające zatrudnienie przedsiębiorstwach pisze. A jakie jest moje zdanie? Ta historia to wiele pięćdziesiątek wódki, udek kurczaka, cudzych kołder w cudzych domach (nigdy nie śpię w hotelach, śpię u bohaterów), długich rozmów i krótkich puent. To kilometry pokonane busikami, albumy rodzinne, lokalne biblioteki i lokalne mordownie. Pojechałam do nich i powiedziałam "Opowiedz mi". Tak kończy się jeden z tekstów wprowadzających do rozdziałów poświęconych poszczególnym miastom. Wraz z autorką odwiedzamy Wałbrzych, Włocławek, Będzin, Szczytno i kilka innych miejscowości, których przeszły rozwój osadzony był na istniejącym, prężnie działającym i rozwijającym się przedsiębiorstwie, a które wraz z jego likwidacją podupadły. Magdalena Okraska rozmawia zatem z mieszkańcami i tymi, którzy już owe...

Spacer po Sudetach, czyli kilka słów podsumowania.

Wyruszyłam ze Świeradowa Zdroju i z każdym krokiem oddalającym mnie od centrum i hałasu dobiegającego z okolicznych budów czułam się coraz lepiej. Cisza i pustka to zdecydowanie przestrzeń mi sprzyjająca. Oczy mi ciągnęło do błyszczących kamieni pod nogami, a całą sobą dostrajalam się do otaczającego mnie lasu. Im głębiej w Izery, tym więcej rowerzystów, ale urok Hali Izerskiej i obserwacja ludzi zajadających się popisowym daniem Chatki Górzystów nastrajały mnie bardzo pozytywnie. Gdy przy Stacji Turystycznej Orle okazało się, że będę spała w starym drewnianym domu, sama w wieloosobowym pokoju, uśmiechnęłam się szeroko. Obejrzałam wystawę, zjadłam niezbyt ciepłą acz smaczną zupę i zakończyłam długi dzień. Dzień kolejny okazał się być jeszcze dłuższy. W Jakuszycach o moje dobre nastawienie zadbała kawa w hotelowej restauracji i piękna droga przez las tuż za Jakuszycami. Karkonoski Park Narodowy rozpoczął się kaskada wodną, przy której można przycupnąć, by kupić bilet. Chwilę...

Pożegnanie

Od kilku dni zbieram się, by napisać o odejściu Amber. Jest mi trudno, odpycham ten czas, ale uznałam, że to będzie sposób na pewnego rodzaju domknięcie - tak mi bardzo potrzebne. Amber zamieszkała z nami 25 lipca 2019 roku. Wypatrzyłam ją na FB schroniska w Tomaszowie Mazowieckim, pojechaliśmy na wizytę zapoznawczą, a kilka dni później - już po nią. Ułożona w bagażniku na wygodnym materacu, przeczołgała się na tylne siedzenie i ułożyła na moich kolanach. Tak dojechaliśmy do domu. O początkach wspólnego życia przeczytacie TUTAJ  i TUTAJ . Gdy już nieco okrzepliśmy w codzienności z psem, a Amber - z ludźmi i kotami, pojawił się pomysł na wspólny jesienny wyjazd w Beskid Niski. Zanim to jednak się stało psica miała atak padaczki, co spowodowało, że wyjazd odwołaliśmy, wdrożyliśmy leczenie i od nowa zaczęliśmy oswajać z nami i wspólnym życiem zdezorientowanego chorobą psa. Udało się ustabilizować zawirowania zdrowotne i wówczas zaczęliśmy się cieszyć sobą wzajemnie już na 100%. Dopier...