Przejdź do głównej zawartości

Wywiady bez kitu.


Wydane przez
Wydawnictwo Narbook

O muzyce, jak już pisałam, umiem powiedzieć tyle, że wiem, co mi się nie podoba, ale trudniej powiedzieć czego słucham z przyjemnością. Tak myślałam do chwili, w której zaczęłam czytać "Wywiady bez kitu". Wówczas to uświadomiłam sobie, że lubię Katarzynę Nosowską, Renatę Przemyk, Anję Ortodox, Macieja Maleńczuka, Lecha Janerkę i Stanisława Sojkę. Uświadomiłam sobie także, że mam poważne braki w świadomości muzycznej i w tym większym zapałem czytałam zapisy wywiadów radiowych przeprowadzonych przez dziennikarzy Radia Bez Kitu, czy to w studio, czy w innych, wskazanych przez artystów, miejscach.

Rozmowy prowadzone były i z topowymi muzykami, i z takimi, którzy znani są nieco mniej. Tematyka była równie różna, jak i wypowiadający się. Mówiono o tym, w jaki sposób zdobywa się słuchaczy, jak wielkim wysiłkiem może okazać się pisanie tekstów dla siebie lub innych artystów. Poruszano tematykę polityczną, społeczną, czasami z dużą ironią komentowano sytuację na rynku muzycznym. Krytykowano wysokie ceny płyt z muzyką i fatalne brzmienie utworów w plikach mp3, dyskutowano o festiwalach muzycznych w Polsce, o tym w jak wyglądają koncerty w różnych miejscach oraz o tym, jakie znaczenie dla samopoczucia muzyka ma dobrze funkcjonująca łazienka w miejscach koncertowych.

Co dla mnie ciekawe, w kilku wypowiedziach znalazłam informacje na temat festiwalu w Węgorzewie. Byłam na koncercie Maanamu lata całe temu i choć już nigdy później nie zainteresowałam się nim na tyle, by tam pójść, interesujące było to, co muzycy mieli do powiedzenia o jakości organizacji. Pamiętam, że w pierwszych latach festiwalu głośniki skierowane były w stronę miasta i wszyscy mieszkańcy mieli darmowe koncerty. Później scenę zwrócono w stronę jeziora i żeglujący oraz zamieszkujący w pobliskich wsiach mogli (musieli) słuchać wykonawców zaproszonych na festiwal.

Pod koniec książki jest wywiad ze Stanisławem Sojką. Gdy zaczęłam go czytać usłyszałam w radio rozmowę z Muzykiem. Fascynujące były obydwa wywiady - ten z książki i ten z radia. Zauroczyła mnie ta piosenka:


Po lekturze "Wywiadów bez kitu" wiem o muzykach o wiele więcej niż dotychczas. I nawet kojarzę dotychczas nic mi nie mówiące nazwy zespołów z utworami przez nich wykonywanymi. Mimo, że nie zmieniłam swoich sympatii po lekturze tej książki, uznaję, że było warto poświęcić jej czas.

Komentarze

Popularne posty z tego bloga

Konkurs na Blog Roku

Wczoraj ów konkurs wkroczył w kolejny etap. Za nami czas zgłaszania blogów, przed nami czas głosowania na te, co zgłoszone, a po południu 22 stycznia najpopularniejsze blogi oceniać będzie Kapituła Konkursu. Aby zagłosować na bloga, którego właśnie czytacie należy wysłać sms-a o treści E00071 (e, trzy zera, siedem, jeden) na nr 7144. Taki sms kosztuje 1,22 zł. Szczegóły konkursu: http://www.blogroku.pl/

Spacer po Sudetach, czyli kilka słów podsumowania.

Wyruszyłam ze Świeradowa Zdroju i z każdym krokiem oddalającym mnie od centrum i hałasu dobiegającego z okolicznych budów czułam się coraz lepiej. Cisza i pustka to zdecydowanie przestrzeń mi sprzyjająca. Oczy mi ciągnęło do błyszczących kamieni pod nogami, a całą sobą dostrajalam się do otaczającego mnie lasu. Im głębiej w Izery, tym więcej rowerzystów, ale urok Hali Izerskiej i obserwacja ludzi zajadających się popisowym daniem Chatki Górzystów nastrajały mnie bardzo pozytywnie. Gdy przy Stacji Turystycznej Orle okazało się, że będę spała w starym drewnianym domu, sama w wieloosobowym pokoju, uśmiechnęłam się szeroko. Obejrzałam wystawę, zjadłam niezbyt ciepłą acz smaczną zupę i zakończyłam długi dzień. Dzień kolejny okazał się być jeszcze dłuższy. W Jakuszycach o moje dobre nastawienie zadbała kawa w hotelowej restauracji i piękna droga przez las tuż za Jakuszycami. Karkonoski Park Narodowy rozpoczął się kaskada wodną, przy której można przycupnąć, by kupić bilet. Chwilę

Katarzyna Berenika Miszczuk. Tajemnica Dąbrówki

Katarzyna Berenika Miszczuk, bazując na swoich doświadczeniach z pisaniem o świecie pełnym słowiańskich bóstw, wkracza w literaturę dziecięcą. Wkroczyła właściwie książką "Tajemnica domu w Bielinach", bo ta, prezentowana przeze mnie powieść, opisująca rodzinę Lipowskich jest kontynuacją wspomnianej powyżej. I mamy otóż mamę z czwórką dzieci, która zamieszkuje wspólnie z ciotką zmagającą się z chorobą Alzhaimera w Bielinach. Wsi, o której nawet mieszkańców mówią z lekkim przekąsem - "bo wiadomo jak to u nas". Owo "u nas" oznacza bowiem tajemnicze zjawiska, niemniej tajemnicze postaci i świat nie do końca taki jaki znany jest nam powszechnie. Jest on dzielony z domownikami, biedami, błędnymi ognikami i innymi stworzeniami, o których - z dużym zapałem - czyta w Bestiariuszu ośmioletnia Tosia. Jej mama wpadła na straszny, zdaniem dziewczynki pomysł. Szuka niani, która zajmie się nią (prawie dorosłą nią!) i maleńką Dąbrówką. Tosia robi wszystko, by odstraszyć k