Oliver Bottini. Morderstwo w znaku zen.

Wydane przez
Wydawnictwo Dolnośląskie

Z prawdziwą przyjemnością przeczytałam kryminał, który otrzymał wiele nagród. I nie była to przyjemność płynąca li i jedynie ze świadomości, że oto trzymam w dłoniach dzieło nagradzana, ale raczej z poczucia, że czytam coś dobrze i ciekawie napisanego.

Bohaterka, komisarz Louise Boni, zostaje powiadomiona o dziwnym zdarzeniu – przez niewielkie miasteczko przechodzi buddyjski mnich, ubrany jedynie w habit i sandały. Rzecz tym bardziej szokująca, że i mieścina jest senna, i zima panuje. Walcząca z własnymi słabościami i brakiem zrozumienia u przełożonych policjantka towarzyszy mnichowi, a gdy później gubi jego ślad, próbuje wyjaśnić jego obecność.

Powieść oprócz niewątpliwego waloru jakim jest kryminalny wątek, zderza czytelnika również z problemem alkoholizmu wśród kobiet i/lub policjantów oraz z problemem prostytucji i pedofilii. Kolejnym – często podkreślanym – wątkiem jest ten, który wiedzie nas do klasztoru buddyjskiego i pozwala nam zaczerpnąć, choć ułamka, wiedzy o praktykowaniu zen, o mistrzach i uczniach.

Czytałam „Morderstwo…” z dużym zainteresowaniem i mam nadzieję, że ta książka nie jest ostatnią tego autora jaka dane nam będzie czytać po polsku.

P.S. Bardzo podoba mi się okładka.

Komentarze

Anonimowy pisze…

Ciekawe jak róznie odbieramy książki. Kilka miesięcy temu czytałam ten kryminał i mnie raczej nie przypadł do gustu.

środa, listopada 05, 2008

Monika Badowska pisze…

Szamanko,
czytałam tę książkę mając pod powiekami inne bohaterki kryminałów - u Marininy, Tatiany jakiejśtam (nigdy nie pamiętam).

czwartek, listopada 06, 2008

Popularne posty z tego bloga

Magdalena Okraska, Nie ma i nie będzie

Z dużym zainteresowaniem sięgnęłam po tę książkę, bo zanim do mnie dotarła przez sieć przetoczyła się dyskusja zwolenników i przeciwników tego, jak Magdalena Okraska o miastach opuszczonych przez dające zatrudnienie przedsiębiorstwach pisze. A jakie jest moje zdanie? Ta historia to wiele pięćdziesiątek wódki, udek kurczaka, cudzych kołder w cudzych domach (nigdy nie śpię w hotelach, śpię u bohaterów), długich rozmów i krótkich puent. To kilometry pokonane busikami, albumy rodzinne, lokalne biblioteki i lokalne mordownie. Pojechałam do nich i powiedziałam "Opowiedz mi". Tak kończy się jeden z tekstów wprowadzających do rozdziałów poświęconych poszczególnym miastom. Wraz z autorką odwiedzamy Wałbrzych, Włocławek, Będzin, Szczytno i kilka innych miejscowości, których przeszły rozwój osadzony był na istniejącym, prężnie działającym i rozwijającym się przedsiębiorstwie, a które wraz z jego likwidacją podupadły. Magdalena Okraska rozmawia zatem z mieszkańcami i tymi, którzy już owe...

Czytaj dalej »

Spacer po Sudetach, czyli kilka słów podsumowania.

Wyruszyłam ze Świeradowa Zdroju i z każdym krokiem oddalającym mnie od centrum i hałasu dobiegającego z okolicznych budów czułam się coraz lepiej. Cisza i pustka to zdecydowanie przestrzeń mi sprzyjająca. Oczy mi ciągnęło do błyszczących kamieni pod nogami, a całą sobą dostrajalam się do otaczającego mnie lasu. Im głębiej w Izery, tym więcej rowerzystów, ale urok Hali Izerskiej i obserwacja ludzi zajadających się popisowym daniem Chatki Górzystów nastrajały mnie bardzo pozytywnie. Gdy przy Stacji Turystycznej Orle okazało się, że będę spała w starym drewnianym domu, sama w wieloosobowym pokoju, uśmiechnęłam się szeroko. Obejrzałam wystawę, zjadłam niezbyt ciepłą acz smaczną zupę i zakończyłam długi dzień. Dzień kolejny okazał się być jeszcze dłuższy. W Jakuszycach o moje dobre nastawienie zadbała kawa w hotelowej restauracji i piękna droga przez las tuż za Jakuszycami. Karkonoski Park Narodowy rozpoczął się kaskada wodną, przy której można przycupnąć, by kupić bilet. Chwilę...

Czytaj dalej »

Pożegnanie

Od kilku dni zbieram się, by napisać o odejściu Amber. Jest mi trudno, odpycham ten czas, ale uznałam, że to będzie sposób na pewnego rodzaju domknięcie - tak mi bardzo potrzebne. Amber zamieszkała z nami 25 lipca 2019 roku. Wypatrzyłam ją na FB schroniska w Tomaszowie Mazowieckim, pojechaliśmy na wizytę zapoznawczą, a kilka dni później - już po nią. Ułożona w bagażniku na wygodnym materacu, przeczołgała się na tylne siedzenie i ułożyła na moich kolanach. Tak dojechaliśmy do domu. O początkach wspólnego życia przeczytacie TUTAJ i TUTAJ . Gdy już nieco okrzepliśmy w codzienności z psem, a Amber - z ludźmi i kotami, pojawił się pomysł na wspólny jesienny wyjazd w Beskid Niski. Zanim to jednak się stało psica miała atak padaczki, co spowodowało, że wyjazd odwołaliśmy, wdrożyliśmy leczenie i od nowa zaczęliśmy oswajać z nami i wspólnym życiem zdezorientowanego chorobą psa. Udało się ustabilizować zawirowania zdrowotne i wówczas zaczęliśmy się cieszyć sobą wzajemnie już na 100%. Dopier...

Czytaj dalej »

Prowincjonalna nauczycielka

Szukaj na tym blogu