Małgorzata Łukasiewicz. Rubryka pod różą.

Wydane przez
Wydawnictwo Znak

Felietony Małgorzaty Łukasiewicz opowiadają o literaturze i sztuce obcowania ze słowem oraz o tym, jak rzeczywistość przefiltrowana przez literackie fantazje zmienia ludzkie życie.

Wiele felietonów wymaga czytelnika rozmiłowanego w poszukiwaniach literackich, gdyż autorka prowadzi nas drogą Wielkiej Literatury, ale i literatury dość specjalistycznej, co, dawać by się mogło efekt zawężenia kręgu odbiorców tekstu. Jednak im literatura zdaje się być bardziej niszowa, tym ciekawiej pisze o niej Małgorzata Łukasiewicz i tym samym kusi, by sięgnąć po utwory przez nią przedstawiane. I tu też, autorka wychodzi czytelnikowi naprzeciw – każdy z tekstów zakończonym jest spisem bibliograficznym.

W przepiękny sposób felietonistka z rzeczy niepozornych i codziennych wytwarza barwne literackie obrazy, podsuwa ważne pytania, ukazuje wagę i moc zjawisk banalnych – niebanalnych.

Autorka zwiedzie nas ścieżkami Tomasza Manna, zachwyca się stylistyką językową ballad Mickiewicza, wspomina Sebalda i opisuje świat z Diogenesa Leartiosa.

Najbardziej zainteresowały mnie te z felietonów, które mówią o podróży, wędrowaniu, przemieszczaniu się i poznawania w tychże peregrynacjach otoczenia i przede wszystkim siebie.

„Rubryka pod Różą” jest nominowana do NIKE.

Komentarze

Anonimowy pisze…

Bardzo mi ta ksiązka przypadla do gustu:)

sobota, lipca 05, 2008

Monika Badowska pisze…

Beel,
cieszę się:) Niektóre teksty musiałam czytać uważniej niż inne, ale warto było:)

sobota, lipca 05, 2008

Popularne posty z tego bloga

Magdalena Okraska, Nie ma i nie będzie

Z dużym zainteresowaniem sięgnęłam po tę książkę, bo zanim do mnie dotarła przez sieć przetoczyła się dyskusja zwolenników i przeciwników tego, jak Magdalena Okraska o miastach opuszczonych przez dające zatrudnienie przedsiębiorstwach pisze. A jakie jest moje zdanie? Ta historia to wiele pięćdziesiątek wódki, udek kurczaka, cudzych kołder w cudzych domach (nigdy nie śpię w hotelach, śpię u bohaterów), długich rozmów i krótkich puent. To kilometry pokonane busikami, albumy rodzinne, lokalne biblioteki i lokalne mordownie. Pojechałam do nich i powiedziałam "Opowiedz mi". Tak kończy się jeden z tekstów wprowadzających do rozdziałów poświęconych poszczególnym miastom. Wraz z autorką odwiedzamy Wałbrzych, Włocławek, Będzin, Szczytno i kilka innych miejscowości, których przeszły rozwój osadzony był na istniejącym, prężnie działającym i rozwijającym się przedsiębiorstwie, a które wraz z jego likwidacją podupadły. Magdalena Okraska rozmawia zatem z mieszkańcami i tymi, którzy już owe...

Czytaj dalej »

Pożegnanie

Od kilku dni zbieram się, by napisać o odejściu Amber. Jest mi trudno, odpycham ten czas, ale uznałam, że to będzie sposób na pewnego rodzaju domknięcie - tak mi bardzo potrzebne. Amber zamieszkała z nami 25 lipca 2019 roku. Wypatrzyłam ją na FB schroniska w Tomaszowie Mazowieckim, pojechaliśmy na wizytę zapoznawczą, a kilka dni później - już po nią. Ułożona w bagażniku na wygodnym materacu, przeczołgała się na tylne siedzenie i ułożyła na moich kolanach. Tak dojechaliśmy do domu. O początkach wspólnego życia przeczytacie TUTAJ i TUTAJ . Gdy już nieco okrzepliśmy w codzienności z psem, a Amber - z ludźmi i kotami, pojawił się pomysł na wspólny jesienny wyjazd w Beskid Niski. Zanim to jednak się stało psica miała atak padaczki, co spowodowało, że wyjazd odwołaliśmy, wdrożyliśmy leczenie i od nowa zaczęliśmy oswajać z nami i wspólnym życiem zdezorientowanego chorobą psa. Udało się ustabilizować zawirowania zdrowotne i wówczas zaczęliśmy się cieszyć sobą wzajemnie już na 100%. Dopier...

Czytaj dalej »

Spacer po Sudetach, czyli kilka słów podsumowania.

Wyruszyłam ze Świeradowa Zdroju i z każdym krokiem oddalającym mnie od centrum i hałasu dobiegającego z okolicznych budów czułam się coraz lepiej. Cisza i pustka to zdecydowanie przestrzeń mi sprzyjająca. Oczy mi ciągnęło do błyszczących kamieni pod nogami, a całą sobą dostrajalam się do otaczającego mnie lasu. Im głębiej w Izery, tym więcej rowerzystów, ale urok Hali Izerskiej i obserwacja ludzi zajadających się popisowym daniem Chatki Górzystów nastrajały mnie bardzo pozytywnie. Gdy przy Stacji Turystycznej Orle okazało się, że będę spała w starym drewnianym domu, sama w wieloosobowym pokoju, uśmiechnęłam się szeroko. Obejrzałam wystawę, zjadłam niezbyt ciepłą acz smaczną zupę i zakończyłam długi dzień. Dzień kolejny okazał się być jeszcze dłuższy. W Jakuszycach o moje dobre nastawienie zadbała kawa w hotelowej restauracji i piękna droga przez las tuż za Jakuszycami. Karkonoski Park Narodowy rozpoczął się kaskada wodną, przy której można przycupnąć, by kupić bilet. Chwilę...

Czytaj dalej »

Prowincjonalna nauczycielka

Szukaj na tym blogu