Przejdź do głównej zawartości

Półka z książkami

Obraz
Autor:




Nie pamiętam, które z książek już Wam pokazywałam. Ostatnio mam na głowie różne ważne sprawy i książki zaczęły żyć własnym życiem. Rozpychają się na półce, wędrują po niej (bo ja pedantycznie je poukładałam, a poukładane już nie są) i jak tylko zatrzymuję na nich wzrok wrzeszczą: Teraz ja, mnie przeczytaj, ja, ja, ja!

Ich ego postanowiłam podbudować zdjęciami. Myślicie, że będą zadowolone?

Etykiety:

Komentarze

Anonimowy pisze…
Z moimi książkami jest podobnie :) Ja je układam.... Potem dziwnym trafem są poukładane zupełnie inaczej :) i w innych miejscach się znajdują niż pierwotnie. Z czasem już sama nie wiem które czytać w pierwszej kolejności... Tak to już bywa...
piątek, lipca 18, 2008
Monika Badowska pisze…
Kalarepo,
a niby książki to przedmioty martwe (tak przynajmniej sądzą niektórzy);)))
piątek, lipca 18, 2008
Brahdelt pisze…
U mnie też tak się piętrzą i rozpychają, nawet w dwóch rządkach, tym z tyłu pewnie trochę smutno...
piątek, lipca 18, 2008
Anonimowy pisze…
Mnie sie ostatnio jedna wepchała do łózka. I dopiero po południu odkryłam, że sypiam z Woodim Allenem ;) Siedział pod kołderką jak trusia, ale to do niego chyba podobne?
piątek, lipca 18, 2008
Monika Badowska pisze…
Brahdelt,
musisz dostawić półki, żeby książki się nie gniotły;)

Peek-a-boo,
ja sypiam z "Medikusem";)
sobota, lipca 19, 2008
Anna pisze…
Widzę parę fajnych książek:) Ja ostatnio sypiam z książkami dla dzieci, które córka mi do łóżka znosi. Widzę już u mojego malucha niechybne oznaki czytomaniactwa:)
sobota, lipca 19, 2008
Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Magdalena Okraska, Nie ma i nie będzie

Autor:
Z dużym zainteresowaniem sięgnęłam po tę książkę, bo zanim do mnie dotarła przez sieć przetoczyła się dyskusja zwolenników i przeciwników tego, jak Magdalena Okraska o miastach opuszczonych przez dające zatrudnienie przedsiębiorstwach pisze. A jakie jest moje zdanie? Ta historia to wiele pięćdziesiątek wódki, udek kurczaka, cudzych kołder w cudzych domach (nigdy nie śpię w hotelach, śpię u bohaterów), długich rozmów i krótkich puent. To kilometry pokonane busikami, albumy rodzinne, lokalne biblioteki i lokalne mordownie. Pojechałam do nich i powiedziałam "Opowiedz mi". Tak kończy się jeden z tekstów wprowadzających do rozdziałów poświęconych poszczególnym miastom. Wraz z autorką odwiedzamy Wałbrzych, Włocławek, Będzin, Szczytno i kilka innych miejscowości, których przeszły rozwój osadzony był na istniejącym, prężnie działającym i rozwijającym się przedsiębiorstwie, a które wraz z jego likwidacją podupadły. Magdalena Okraska rozmawia zatem z mieszkańcami i tymi, którzy już owe...
7 komentarzy
Czytaj dalej »

Spacer po Sudetach, czyli kilka słów podsumowania.

Autor:
Wyruszyłam ze Świeradowa Zdroju i z każdym krokiem oddalającym mnie od centrum i hałasu dobiegającego z okolicznych budów czułam się coraz lepiej. Cisza i pustka to zdecydowanie przestrzeń mi sprzyjająca. Oczy mi ciągnęło do błyszczących kamieni pod nogami, a całą sobą dostrajalam się do otaczającego mnie lasu. Im głębiej w Izery, tym więcej rowerzystów, ale urok Hali Izerskiej i obserwacja ludzi zajadających się popisowym daniem Chatki Górzystów nastrajały mnie bardzo pozytywnie. Gdy przy Stacji Turystycznej Orle okazało się, że będę spała w starym drewnianym domu, sama w wieloosobowym pokoju, uśmiechnęłam się szeroko. Obejrzałam wystawę, zjadłam niezbyt ciepłą acz smaczną zupę i zakończyłam długi dzień. Dzień kolejny okazał się być jeszcze dłuższy. W Jakuszycach o moje dobre nastawienie zadbała kawa w hotelowej restauracji i piękna droga przez las tuż za Jakuszycami. Karkonoski Park Narodowy rozpoczął się kaskada wodną, przy której można przycupnąć, by kupić bilet. Chwilę...
11 komentarzy
Czytaj dalej »

Pożegnanie

Autor:
Od kilku dni zbieram się, by napisać o odejściu Amber. Jest mi trudno, odpycham ten czas, ale uznałam, że to będzie sposób na pewnego rodzaju domknięcie - tak mi bardzo potrzebne. Amber zamieszkała z nami 25 lipca 2019 roku. Wypatrzyłam ją na FB schroniska w Tomaszowie Mazowieckim, pojechaliśmy na wizytę zapoznawczą, a kilka dni później - już po nią. Ułożona w bagażniku na wygodnym materacu, przeczołgała się na tylne siedzenie i ułożyła na moich kolanach. Tak dojechaliśmy do domu. O początkach wspólnego życia przeczytacie TUTAJ  i TUTAJ . Gdy już nieco okrzepliśmy w codzienności z psem, a Amber - z ludźmi i kotami, pojawił się pomysł na wspólny jesienny wyjazd w Beskid Niski. Zanim to jednak się stało psica miała atak padaczki, co spowodowało, że wyjazd odwołaliśmy, wdrożyliśmy leczenie i od nowa zaczęliśmy oswajać z nami i wspólnym życiem zdezorientowanego chorobą psa. Udało się ustabilizować zawirowania zdrowotne i wówczas zaczęliśmy się cieszyć sobą wzajemnie już na 100%. Dopier...
5 komentarzy
Czytaj dalej »