Przejdź do głównej zawartości

Elsebeth Egholm. Ukryte wady.


Wydane przez
Wydawnictwo Replika

Trzy przyjaciółki spotykają się w restauracji nad rzeką, by świętować czterdzieste urodziny jednej z nich. Zauważają płynącą rzeką plastikową balię, a w niej dziecko – zmarłe z wychłodzenia. To wydarzenie działa jak katalizator – życie każdej z kobiet zaczyna płynąć innym niż dotychczas rytmem, a to, czego nagle doświadczają przewartościowuje ich postrzeganie rodziny i świata.

Fabuła powieści niby dotyka zagadnień kryminalnych, choć w moim odczuciu bardziej stanowią one tło dla ukazania przeżyć bohaterek. Zarówno rozwiedziona dziennikarka, ciężarna właścicielka biura podróży i pielęgniarka z rakiem piersi – kobiety jakich wiele – są symbolem każdej z nas i tego, jak ważne w naszym życiu są intuicja, emocje, uczucia, potrzeba obecności drugiego człowieka. Powieść duńskiej pisarki czaruje fabułą, kusi słowami i pozostawia niedosyt. Całość jest poukładana tak, by wciąż narrator zostawiał czytelnika krok za sobą, a kobiety i mężczyźni portretowani w tej powieści są żywi, wręcz namacalni. To wszystko sprawia, że od książki trudno się oderwać i trudno o niej zapomnieć. 

„Ukryte wady” to jedna z kilku powieści Elsebeth Egholm. Mam nadzieję, że wydawnictwo zdecyduje się na opublikowanie pozostałych, a nam, czytelnikom, przybędzie kolejna, ulubiona, pisarka kryminalnych powieści z duszą.

Komentarze

Popularne posty z tego bloga

Konkurs na Blog Roku

Wczoraj ów konkurs wkroczył w kolejny etap. Za nami czas zgłaszania blogów, przed nami czas głosowania na te, co zgłoszone, a po południu 22 stycznia najpopularniejsze blogi oceniać będzie Kapituła Konkursu. Aby zagłosować na bloga, którego właśnie czytacie należy wysłać sms-a o treści E00071 (e, trzy zera, siedem, jeden) na nr 7144. Taki sms kosztuje 1,22 zł. Szczegóły konkursu: http://www.blogroku.pl/

Spacer po Sudetach, czyli kilka słów podsumowania.

Wyruszyłam ze Świeradowa Zdroju i z każdym krokiem oddalającym mnie od centrum i hałasu dobiegającego z okolicznych budów czułam się coraz lepiej. Cisza i pustka to zdecydowanie przestrzeń mi sprzyjająca. Oczy mi ciągnęło do błyszczących kamieni pod nogami, a całą sobą dostrajalam się do otaczającego mnie lasu. Im głębiej w Izery, tym więcej rowerzystów, ale urok Hali Izerskiej i obserwacja ludzi zajadających się popisowym daniem Chatki Górzystów nastrajały mnie bardzo pozytywnie. Gdy przy Stacji Turystycznej Orle okazało się, że będę spała w starym drewnianym domu, sama w wieloosobowym pokoju, uśmiechnęłam się szeroko. Obejrzałam wystawę, zjadłam niezbyt ciepłą acz smaczną zupę i zakończyłam długi dzień. Dzień kolejny okazał się być jeszcze dłuższy. W Jakuszycach o moje dobre nastawienie zadbała kawa w hotelowej restauracji i piękna droga przez las tuż za Jakuszycami. Karkonoski Park Narodowy rozpoczął się kaskada wodną, przy której można przycupnąć, by kupić bilet. Chwilę

Katarzyna Berenika Miszczuk. Tajemnica Dąbrówki

Katarzyna Berenika Miszczuk, bazując na swoich doświadczeniach z pisaniem o świecie pełnym słowiańskich bóstw, wkracza w literaturę dziecięcą. Wkroczyła właściwie książką "Tajemnica domu w Bielinach", bo ta, prezentowana przeze mnie powieść, opisująca rodzinę Lipowskich jest kontynuacją wspomnianej powyżej. I mamy otóż mamę z czwórką dzieci, która zamieszkuje wspólnie z ciotką zmagającą się z chorobą Alzhaimera w Bielinach. Wsi, o której nawet mieszkańców mówią z lekkim przekąsem - "bo wiadomo jak to u nas". Owo "u nas" oznacza bowiem tajemnicze zjawiska, niemniej tajemnicze postaci i świat nie do końca taki jaki znany jest nam powszechnie. Jest on dzielony z domownikami, biedami, błędnymi ognikami i innymi stworzeniami, o których - z dużym zapałem - czyta w Bestiariuszu ośmioletnia Tosia. Jej mama wpadła na straszny, zdaniem dziewczynki pomysł. Szuka niani, która zajmie się nią (prawie dorosłą nią!) i maleńką Dąbrówką. Tosia robi wszystko, by odstraszyć k