Przejdź do głównej zawartości

Książki, do których wracam







Zazwyczaj rzadko wracam do książek już czytanych. Są jednak takie, w świat których zanurzam się zawsze z taką samą przyjemnością. Bez znaczenia, czy czytam "Delicje ciotki Dee" drugi czy siódmy raz, czy wędruję z młodym Durellem po Korfu już szósty raz, z Tereską i Okrętką poznaję Mazury z kajaka znane mi już doskonale, a Herkulesa Poirot czy pannę Marple podziwiam kilkunasty raz;) - powrót do tych książek zapewnia mi poczucie, że jestem w domu.
Macie takie książki?

Komentarze

Anonimowy pisze…
Ja mam, i to wręcz niektóe te same:) Tereska i Okrętka raz na kilka lat, Durrell i Agatha Christie regularnie. Wracam do książek z dzieciństwa, na przykład teraz przywiozłam sobie od rodziców "Opowieści z Narni", wracam do Musierowicz, do starych książek Chmielewskiej, do "Władcy pierścieni", i dość regularnie do klasyki osiemnasto i dziewiętnastowiecznej, bo lubię. Dumas, siostry Bronte, "Zamczysko w Otranto", Jane Austen, Dickens od czasu do czasu, czasami Balzak. Ciekawe, że najczęściej zimą sięgam po takie książki...
Monika Badowska pisze…
Padmo
"Opowieści z Narni" miałam w dzieciństwie tylko niektóre, więc uzupełniam księgozbiór teraz. "Władcę pierścieni" poznałam na kilka miesięcy przed ekranizacją;)Klasykę lubię, ale ostatnio jakoś nam nie po drodze. Czasami z racji pracy wracam do baśni Andersena i cieszę się, że mam taką pracę;)))
Anonimowy pisze…
of course, że mam;)
Widzę, że podobnie, jak Ty i Padma, Christie, Chmielewską (starsze książki raczej), u mnie to jeszcze jest "Dziecko Rosemary"...za każdym razem tak samo denerwuję się, kiedy biedna Rosemary zaczyna powoli zdradzać objawy obłędu...
Piotr pisze…
Wracam do lektur z dzieciństwa: "Pippi Langstrumpf", "Madiki z Czerwcowego Wzgórza", "Matyldy", "Rogasia z Doliny Roztoki", "Naszej szkapy", "Przygód kota Filemona", "Misia zwanego Paddington", "Pchły Szachrajki". Wracam też do "dorosłych" książek - Virginii Woolf i Henry'ego Jamesa, Sarah Waters, "Miejsca dla kobiet" Marilyn French, "Dziewczyny z Tatuażami" Joyce Carol Oates, "Trąbki do słuchania" Leonory Carrington, Nałkowskiej, "Absolutnej amnezji" Izabeli Filipiak, "Carol" Patricii Highsmith.
Anonimowy pisze…
Do Ciotki dee i Durrela tez wracam bardzo często. I mam podobne wydanie jak Ty o Herkulesie Poirot, tylko moje jest o Pannie Marple, ktora jest moim wzorcem osobowym od niepamietnych czasów :)
Monika Badowska pisze…
Chiaro,
kiedyś - jedyny raz w życiu - czytałam"Dziecko Rosemary" i obecałam sobie nie robić tego więcej;)

Kilargis,
jak widzisz ostatnio też wróciłam do Misia Paddingtona i Kota Filemona;) Długie lata wracałam do przygód Ani z Zielonego Wzgórza. Bardzo lubię też Doktora Dolitte:)

Peek-a-boo,
mój egzemplarz ciotki Dee jest straszliwie zaczytany.Podobnie jak Mowat;) Książkę o Pannie Marple też mam, stoi za tą o Herkulesie:)
Anonimowy pisze…
łoooo jakie fajne ksiazki. Nigdy nie przepadalam za Christie i Chmielewska wiec sie nie wypowiem, ale mam takie swoje ulubione np zaczytana Alicja w krainie czarow i po drugiej stronie lustra = kubus puchatek, ten obcy.
Monika Badowska pisze…
Mary,
ja jakośnigdy nie dałam ady polubić Alicji i tych wszystkich dziwadeł z drugiej strony lustra;) Ale Jurgielewiczową czytywałam namiętnie:)
Anonimowy pisze…
Do książek dziecięcych wracam często, ale nie dla siebie, lecz dla dzieci. Tak dla siebie, dla przyjemności już dawno nie zaglądałam na półkę moich ulubionych, raczej ostatnio żadko czytam coś po raz kolejny, bo szkoda mi tych wszystkich nieprzeczytanych książak.
Anonimowy pisze…
W dzieciństwie, jak to zwykle
większość małych chłopaczków-
chciałem koniecznie zostać
żeglarzem lub ...kapitanem
statku ;) (jak mierzyć - to
wysoko! :) che) - i wtedy
zaczytywałem się w książkach
Karola Olgierda Borchardta
(trochę dziwna lektura, jak na
dziecko, ale coż... Mus, to
mus... ;) che ).
Niedawno chętnie wróciłem
do "Znaczy kapitan" i "Szamana
morskiego". Obie - wciąż czytałem
z pasją ;). Pozostałe książki
z dzieciństwa - jednak nie są
już dla mnie, teraz strawne.
Są zbyt naiwne (może wyjątkiem
jest "W pustyni i w puszczy"-
ale już bez tych wypieków , co wtedy ;) ).
Ostatnio - jakoś chętnie
powracam do Bruno Schulza -
"Sklepy cynamonowe" , miło
mi się ponownie czytało "Świat
według Garpa" Johna Irvinga,
czy Opowiadania F.S.Fitzgeralda.
Zawsze, ale to ZAWSZE - by
wprowadzić się w lepsze
"wibracje" - wracam do Stanisława
Dygata (WSZYSTKO!-uwielbiam),
czy opowiadań Iwaszkiewicza.
Ostatnio usiłowałem "wrócić"
do Stachury, ale... no jakoś
się kurcze, ;) nie dało...
Może jeszcze paaarę lat musi
upłynąć.
A! jeszcze coś!- przed świętami,
ponownie czytałem "Gałązkę
limony" i "Krwawe pomarańcze"-
John'a Howkes'a .
Pewnie jeszcze sporo książek i autorów powinienem dopisać,
alle podobnie, jak z moją
25 filmów, o której pisałem
w jednym z postów - trudno mi
"zmieścić" się w "lubionej 100",
a co dopiero kilku pozycjach...
:)
Pozdrawiam! ;)
Monika Badowska pisze…
Aglod,
mną też szarpią wątpliwości- po co czytać n-ty raz coś co świetnie znam kosztem czegoś, co być może warto a nie znam. Ale w znaną sobie fabułę wchodzi się tak jak w ulubiony fotel - zawsze jest miło i bezpiecznie, a przecież czasami trzeba nam specjalnego podkreślenia,że tak właśnie wokół nas jest:)

Mariuszu,
gdzie masz listę książek, które kupiłeś i planujesz wywieźć? Jeszcze nie powstała?;)
Ja w dzieciństwie czytywałam Pana Samochodzika i Tomka.W nieco młodszym dzieciństwie - Mary Popins i wspomnianego Dr Dolitte. Do Schulza wrcam zawsze z radością, podobnie jak do Golema. Uwodzi mnie język tych opowieści.
Książki, które zaprezentowałam na zdjęciach stoją na półkach w mieszkaniu moich rodziców. Nie mam zatem do nich codziennego dostępu. Ich lektura, taka między rodzinnymi gadułami, spacerem nad jezioro i wyprawą na działkę, jest dla mnie uzupełnieniem całości obrazu Domu.
Anonimowy pisze…
Ja też nieczęsto wracam do tego co przeczytałem, ale kilka pozycji - pomimo mojego wieku - nadal stoi na czołowym miejscu mojej biblioteczki. najważniejsza jest ta pierwsza, czyli "Dzieci z Bullerbyn", oczywiście wszystkie "Tomki" Szklarskiego, powieści rodem z dziekiego zachodu Wiesława Wernica, no i oczywiście niesmiertelny Juliusz Verne.
Anonimowy pisze…
P.S.
Aaaależ pamiętam o liście! ;)
i już parę osób "zamaltretowałem"
bardziej, niż zrobiły to
świąteczne ciasta :) che.
Lista "się robi" -
a ja zacieram łapki
i już napalam się na
mój "desant w księgarniach".
:) che
Dam znać po powrocie do siebie-
bym nie piszczał ;), że
może jeszcze coś dokupię
tutaj.
Anonimowy pisze…
Z rzeczy, do których wracam na pierwszym miejscu jest "Cukiernia pod pierożkiem z wiśniami", potem Chmielewska (oprócz Tereski i Okrętki także "Wszystko czerwone" i "Lesio") i Ania z Zielonego Wzgórza (a ostatnio szczególnie "ze Złotego Brzegu").

Poza tym cykl o Mitford, Jeżycjada (starsze tomy) i wiele, wiele innych.
Anonimowy pisze…
Książki, do których wracam? Zdecydowanie Tomki Szklarskiego, Winnetou i wschodnie cykle Maya, wszystko Astrid Lindgren (chociaż naj, naj, najczęściej z Lindgren czytałam "Ronję, córkę zbójnika" i "Braci Lwie Serce").
Monika Badowska pisze…
Quaffery,
na "Dzieciach z Bullerbyn" nauczyłam się czytać;) Zastanawiam się czy współczesne dzieciaki mają też swoich "Tomków"? Jak myślisz?

Mariuszu,
zatem czekam:)

Agnieszko_azj,
cyklu o Mitford nie znam, co to takiego?

Bookishaga,
zapomniałam o "Braciach Lwie Serce" i "Ronji...". Ale to piękne książki... Książki Karola Maya Tata kupował w zeszytach, a później (np. Winnetou") dawał do introligatora:)
Anonimowy pisze…
Cykl o Mitford popełniła pani Jan Karon i są to historie pastora z małego, górskiego miasteczka - Mitford właśnie. Takie spokojne, prowincjonalne życie, nieduża społeczność i codzienne (i niecodzienne) problemy.

Pierwszy tom nazywa się "W moim Mitford".
Od razu zaznaczam, że wbrew kolejności w jakiej wydało te książki wydawnictwo Zysk, tom bożonarodzeniowy "Przybieżeli pasterze" jest PO tomie "Na tej górze". Akcja rozwija się z tomu na tom i należy czytać je w kolejności, choć ja zaczęłam przypadkiem od trzeciej części i tak mi się spodobała, ze sięgnęłam po poprzednie.

Popularne posty z tego bloga

Konkurs na Blog Roku

Wczoraj ów konkurs wkroczył w kolejny etap. Za nami czas zgłaszania blogów, przed nami czas głosowania na te, co zgłoszone, a po południu 22 stycznia najpopularniejsze blogi oceniać będzie Kapituła Konkursu. Aby zagłosować na bloga, którego właśnie czytacie należy wysłać sms-a o treści E00071 (e, trzy zera, siedem, jeden) na nr 7144. Taki sms kosztuje 1,22 zł. Szczegóły konkursu: http://www.blogroku.pl/

Spacer po Sudetach, czyli kilka słów podsumowania.

Wyruszyłam ze Świeradowa Zdroju i z każdym krokiem oddalającym mnie od centrum i hałasu dobiegającego z okolicznych budów czułam się coraz lepiej. Cisza i pustka to zdecydowanie przestrzeń mi sprzyjająca. Oczy mi ciągnęło do błyszczących kamieni pod nogami, a całą sobą dostrajalam się do otaczającego mnie lasu. Im głębiej w Izery, tym więcej rowerzystów, ale urok Hali Izerskiej i obserwacja ludzi zajadających się popisowym daniem Chatki Górzystów nastrajały mnie bardzo pozytywnie. Gdy przy Stacji Turystycznej Orle okazało się, że będę spała w starym drewnianym domu, sama w wieloosobowym pokoju, uśmiechnęłam się szeroko. Obejrzałam wystawę, zjadłam niezbyt ciepłą acz smaczną zupę i zakończyłam długi dzień. Dzień kolejny okazał się być jeszcze dłuższy. W Jakuszycach o moje dobre nastawienie zadbała kawa w hotelowej restauracji i piękna droga przez las tuż za Jakuszycami. Karkonoski Park Narodowy rozpoczął się kaskada wodną, przy której można przycupnąć, by kupić bilet. Chwilę

Katarzyna Berenika Miszczuk. Tajemnica Dąbrówki

Katarzyna Berenika Miszczuk, bazując na swoich doświadczeniach z pisaniem o świecie pełnym słowiańskich bóstw, wkracza w literaturę dziecięcą. Wkroczyła właściwie książką "Tajemnica domu w Bielinach", bo ta, prezentowana przeze mnie powieść, opisująca rodzinę Lipowskich jest kontynuacją wspomnianej powyżej. I mamy otóż mamę z czwórką dzieci, która zamieszkuje wspólnie z ciotką zmagającą się z chorobą Alzhaimera w Bielinach. Wsi, o której nawet mieszkańców mówią z lekkim przekąsem - "bo wiadomo jak to u nas". Owo "u nas" oznacza bowiem tajemnicze zjawiska, niemniej tajemnicze postaci i świat nie do końca taki jaki znany jest nam powszechnie. Jest on dzielony z domownikami, biedami, błędnymi ognikami i innymi stworzeniami, o których - z dużym zapałem - czyta w Bestiariuszu ośmioletnia Tosia. Jej mama wpadła na straszny, zdaniem dziewczynki pomysł. Szuka niani, która zajmie się nią (prawie dorosłą nią!) i maleńką Dąbrówką. Tosia robi wszystko, by odstraszyć k