Przejdź do głównej zawartości

Dariusz Kortko, Judyta Watoła. Na szczycie stromej góry. Opowieści o transplantacjach.


Wydane przez

Wydawnictwo Znak

Książka dziennikarzy katowickiego wydania Gazety Wyborczej to zbiór opowieści o ludziach, którzy potrzebują od innych ludzi daru najważniejszego – organów.

W dwunastu rozdziałach poznajemy tych, którzy nagle usłyszeli swój wyrok i tych, którzy pomogli im ten wyrok odsunąć dzięki wieloletniej pracy, chęci i staraniom całej ekipy medycznej.

Autorzy – oprócz przedstawiania nam poszczególnych przypadków osób kwalifikujących się do przeszczepów szpiku, nerek, serca, dłoni, itp. – zwracają uwagę czytelników na zaniedbana wciąż w Polsce dziedzinę transplantologii, na trudności z jakimi spotykają się medycy, na sprzeciw społeczny i obawy jakie towarzyszą kwestiom oddawania narządów.

Nie umiem jednoznacznie zdecydować jak zachowałabym się w sytuacji, gdyby ktoś poprosił mnie o zgodę na pobranie moich organów po śmierci. Lub gdyby ktoś prosił, by zadecydowała o ciele bliskiej mi osoby. To trudny temat i do zmierzenia się z nim zachęcają zarówno autorzy jaki i bohaterowie książki (lekarze i chorzy). O ile oddawanie krwi wydaje mi się być rzeczą banalnie łatwą i prostą i nie docierają do mnie żadne stereotypowe zabobony związane z taka formą pomocy, to myślenie o transplantacjach budziło we mnie niczym nie uzasadnione obawy. Po lekturze książki „Na szczycie stromej góry” jest tych obaw znacznie mniej, choć wciąż jest dużo tematów do rozważań.

Jestem ciekawa Waszej opinii.

Komentarze

Bazyl pisze…
Z moją powłoką prosto. Co się nadaje - oddać, resztę - spalić. Przynajmniej tak bym chciał.
Anna pisze…
Mam takie samo zdanie jak Bazyl. Ksiąxki jestem bardzo ciekawa.
Monika Badowska pisze…
Bazylu,
podziwiam stanowczość.

Anno,
Twoją również.
Anonimowy pisze…
a ja tez mam to samo zdanie co Bazyl i Anna

oddac, niech sie przydadza innym, skoro dla mnie beda bezuzyteczne
Beata Woźniak pisze…
ja powtarzam to zawsze moim bliskim, że w razie czego organy moje oddać
Anonimowy pisze…
Po śmierci moje ciało nie będzie mi do niczego potrzebne, więc nie miałabym nic przeciwko oddaniu tych organów, które się do czegoś nadają.
To nawet lepiej, jakby się komuś przydały po mojej śmierci, niż miały leżeć w ziemi..

Popularne posty z tego bloga

Konkurs na Blog Roku

Wczoraj ów konkurs wkroczył w kolejny etap. Za nami czas zgłaszania blogów, przed nami czas głosowania na te, co zgłoszone, a po południu 22 stycznia najpopularniejsze blogi oceniać będzie Kapituła Konkursu. Aby zagłosować na bloga, którego właśnie czytacie należy wysłać sms-a o treści E00071 (e, trzy zera, siedem, jeden) na nr 7144. Taki sms kosztuje 1,22 zł. Szczegóły konkursu: http://www.blogroku.pl/

Spacer po Sudetach, czyli kilka słów podsumowania.

Wyruszyłam ze Świeradowa Zdroju i z każdym krokiem oddalającym mnie od centrum i hałasu dobiegającego z okolicznych budów czułam się coraz lepiej. Cisza i pustka to zdecydowanie przestrzeń mi sprzyjająca. Oczy mi ciągnęło do błyszczących kamieni pod nogami, a całą sobą dostrajalam się do otaczającego mnie lasu. Im głębiej w Izery, tym więcej rowerzystów, ale urok Hali Izerskiej i obserwacja ludzi zajadających się popisowym daniem Chatki Górzystów nastrajały mnie bardzo pozytywnie. Gdy przy Stacji Turystycznej Orle okazało się, że będę spała w starym drewnianym domu, sama w wieloosobowym pokoju, uśmiechnęłam się szeroko. Obejrzałam wystawę, zjadłam niezbyt ciepłą acz smaczną zupę i zakończyłam długi dzień. Dzień kolejny okazał się być jeszcze dłuższy. W Jakuszycach o moje dobre nastawienie zadbała kawa w hotelowej restauracji i piękna droga przez las tuż za Jakuszycami. Karkonoski Park Narodowy rozpoczął się kaskada wodną, przy której można przycupnąć, by kupić bilet. Chwilę

Katarzyna Berenika Miszczuk. Tajemnica Dąbrówki

Katarzyna Berenika Miszczuk, bazując na swoich doświadczeniach z pisaniem o świecie pełnym słowiańskich bóstw, wkracza w literaturę dziecięcą. Wkroczyła właściwie książką "Tajemnica domu w Bielinach", bo ta, prezentowana przeze mnie powieść, opisująca rodzinę Lipowskich jest kontynuacją wspomnianej powyżej. I mamy otóż mamę z czwórką dzieci, która zamieszkuje wspólnie z ciotką zmagającą się z chorobą Alzhaimera w Bielinach. Wsi, o której nawet mieszkańców mówią z lekkim przekąsem - "bo wiadomo jak to u nas". Owo "u nas" oznacza bowiem tajemnicze zjawiska, niemniej tajemnicze postaci i świat nie do końca taki jaki znany jest nam powszechnie. Jest on dzielony z domownikami, biedami, błędnymi ognikami i innymi stworzeniami, o których - z dużym zapałem - czyta w Bestiariuszu ośmioletnia Tosia. Jej mama wpadła na straszny, zdaniem dziewczynki pomysł. Szuka niani, która zajmie się nią (prawie dorosłą nią!) i maleńką Dąbrówką. Tosia robi wszystko, by odstraszyć k