Przejdź do głównej zawartości

Michael Cox. Sens nocy. Spowiedź.

Obraz
Autor:

Przeczytałam tylko 65 stron. I stwierdziłam, że nie mam chęci czytać dalej. Będę wdzięczna jeśli ktoś kto przeczytał ową spowiedź napisze, czy powinnam żałować;)
Etykiety:

Komentarze

Inblanco pisze…
Doszłam dalej niż do 65 strony, ale całej nie przeczytałam. Powieść z potencjałem, ale niewykorzystanym? :) Obiecałam sobie do niej kiedyś wrócić.
niedziela, stycznia 25, 2009
Monika Badowska pisze…
Inblanco,
przyznam, że mnie pocieszyłaś:)
niedziela, stycznia 25, 2009
Anonimowy pisze…
naprawde aż tak zle? No to sobie troche u mnie poleżakuje
niedziela, stycznia 25, 2009
Monika Badowska pisze…
Peek-a-boo,
może nie aż tak złe, ale jakoś szkoda mi było czasu na rozwikływanie kto jest kim i czemu ktoś chce zabić...
niedziela, stycznia 25, 2009
Anonimowy pisze…
No to zmartwiłaś mnie, bo miałam ochotę na tę książkę. Czytałam gdzieś entuzjastyczną recenzję.
niedziela, stycznia 25, 2009
Monika Badowska pisze…
Er_minio,
może załóż, że nie miałam nastroju na taką ksiązkę?;)
niedziela, stycznia 25, 2009
Anonimowy pisze…
No dobrze... ale i tak podejdę do książki z podejrzliwością :)
poniedziałek, stycznia 26, 2009
Anonimowy pisze…
Widocznie nie jesteś zwolenniczką grubaśnych tomisk w dickensowskim klimacie :-) Mnie pochłonęła bez reszty, smakowałam klimat 19-wiecznej wiktoriańskiej Anglii z jej zadziwiającym kolorytem i barwnymi, aż karykaturalnymi typami ludzkimi. Poza tym książka świetna jest kompozycja książki, wciągający wątek kryminalny i miłosny, doskonały język i styl... moim zdaniem super!
środa, stycznia 28, 2009
Monika Badowska pisze…
Awito,
dziękuję za komentarz:)

Ci, którzy zwątpili w sens czytanie Coxa powinni zastanowić się nad owym sensem po komentarzu Awity:)))
środa, stycznia 28, 2009
Anonimowy pisze…
Mnie powieść wciągnęła bardzo i przeczytałam w jeden weekend. Jest taka "wiktoriańska", mroczne, staroświeckie intrygi (nie do pomyślenia w dzisiejszych czasach, bo bazujące na zupełnie inaczej pojmowanych pojęciach honoru damy i dżentelmena, wyznaczonych ramami pozycji społecznej i pochodzenia), mnóstwo obyczajowych szczegółów, odniesień do literatury, filozofii i historii - a ja lubię taką literaturę, od dickensa po conan doyla, austen i christie... idealnie wpasowuje się w kanon, miałam poczucie, jakby powstała w tamtych czasach... autor naprawdę się postarał!
poniedziałek, lutego 23, 2009
Monika Badowska pisze…
O, proszę - kolejna entuzjastyczna recenzja:) Może powinnam zweryfikować swoją opinię?
poniedziałek, lutego 23, 2009
Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Konkurs na Blog Roku

Autor:
Wczoraj ów konkurs wkroczył w kolejny etap. Za nami czas zgłaszania blogów, przed nami czas głosowania na te, co zgłoszone, a po południu 22 stycznia najpopularniejsze blogi oceniać będzie Kapituła Konkursu. Aby zagłosować na bloga, którego właśnie czytacie należy wysłać sms-a o treści E00071 (e, trzy zera, siedem, jeden) na nr 7144. Taki sms kosztuje 1,22 zł. Szczegóły konkursu: http://www.blogroku.pl/
7 komentarzy
Czytaj dalej »

Spacer po Sudetach, czyli kilka słów podsumowania.

Autor:
Wyruszyłam ze Świeradowa Zdroju i z każdym krokiem oddalającym mnie od centrum i hałasu dobiegającego z okolicznych budów czułam się coraz lepiej. Cisza i pustka to zdecydowanie przestrzeń mi sprzyjająca. Oczy mi ciągnęło do błyszczących kamieni pod nogami, a całą sobą dostrajalam się do otaczającego mnie lasu. Im głębiej w Izery, tym więcej rowerzystów, ale urok Hali Izerskiej i obserwacja ludzi zajadających się popisowym daniem Chatki Górzystów nastrajały mnie bardzo pozytywnie. Gdy przy Stacji Turystycznej Orle okazało się, że będę spała w starym drewnianym domu, sama w wieloosobowym pokoju, uśmiechnęłam się szeroko. Obejrzałam wystawę, zjadłam niezbyt ciepłą acz smaczną zupę i zakończyłam długi dzień. Dzień kolejny okazał się być jeszcze dłuższy. W Jakuszycach o moje dobre nastawienie zadbała kawa w hotelowej restauracji i piękna droga przez las tuż za Jakuszycami. Karkonoski Park Narodowy rozpoczął się kaskada wodną, przy której można przycupnąć, by kupić bilet. Chwilę
10 komentarzy
Czytaj dalej »

Paweł Beręsewicz. Kiedy chodziłem z Julką Maj.

Autor:
Wydane przez Wydawnictwo Literatura Książka Pawła Beręsewicza wprawiła mnie w dobry nastrój. Opisując pierwsze drżenia serca, pierwsze zakochanie z punktu widzenia piętnastoletniego Jacka Karasia Autor dokonuje wyłomu - bodaj pierwszy raz mam szansę przeczytać, jak reaguje nastolatek szykując się na randkę, co i czy w ogóle mówi rodzicom o swojej dziewczynie i czy tylko dziewczyny martwią się o to, w którą stronę skierować nos przy pocałunku. Jacek Karaś, którego czytelnicy mieli okazję poznać w książce " Jak zakochałem Kaśkę Kwiatek ", kończy gimnazjum i w ostatniej klasie dostrzega niezwykły urok swojej klasowej koleżanki, Julki Maj. Zdobywając się na straceńczą odwagę pyta Julkę, czy zechciałaby być jego dziewczyną. Później, wbrew temu, co myślał Jacek, bywa trudniej - nagle trzeba myśleć o wielu sprawach, nad którymi nigdy nie było powodu się zastanawiać, funkcjonować w inny niż dotychczas sposób. Cenię sobie ostatnie rozdziały powieści. Nie powiem nic więcej - czytaj
2 komentarze
Czytaj dalej »