Przejdź do głównej zawartości

Andżelika Piechowiak. Koty i ich sławni ludzie.

Wydane przez
Wydawnictwo Nowy Świat

Andżelika Piechowiak przeprowadziła z wieloma znanymi z szeroko rozumianego świata kultury osobami rozmowy na temat kotów. Kotów, które jej rozmówcy mają, kotów, które mają jej rozmówców i kotów, które z rozmówcami dzielą życie. Wśród udzielających wywiadu znajdziemy postacie z kotami kojarzone  Joannę Chmielewską, Krystynę Sienkiewicz, czy Annę Chodakowską oraz osoby zaskakujące swoją obecnością w tym zestawieniu, czyli Katarzynę Dowbor, Allana Starskiego i Wojciecha Manna. Oprócz zadeklarowanych miłośników kotów spotkamy w tych rozmowach także tych, którzy dzielą serce między koty i psy, a także, jak w przypadku Doroty Sumińskiej, na wszelkie zwierzaki świata.

Mnóstwo w tych rozmowach jest mądrych słów, dobrych spostrzeżeń, ale są i takie, jakby niefrasobliwie czynione obserwacje, od których mnie - nadopiekuńczej kociarze - włos stawał dęba na głowie. Cieszyło mnie tropienie w wypowiedziach rozmówców Andżeliki Piechowiak kocich zachowań podobnych do tych, jakie prezentują moje koty. Uśmiechałam się czytając jak koty odmieniają ludzie życie, jak swoim charakterem sprawiają, że przybywając do domu stają się jego częścią i to jedną z ważniejszych. 

Czytałam o tym jak ludzie kochają swoje koty i bardzo spodobało mi się to, co powiedział Tomasz Raczek:
" Życie z nimi wygląda inaczej, jest pełniejsze, przestaje się myśleć egoistycznie. Nie zastanawiam się z czego muszę zrezygnować w życiu, by się nimi opiekować, albo ile zabierze mi to czasu. Traktuję je jako niezbędny element życia." (s. 119)

Polecam:)

Komentarze

kornwalia pisze…
Czekałam aż coś o niej napiszesz ;) Uwielbiam koty i żałuję, że jeszcze nie mogę mieć swojego! Przeczytam tę książkę.
B. Silver pisze…
Ponoć w Italii wprowadzono jakąś ustawę czy też obywatel. inicjatywę, aby chronić "czarne" koty, przed zakusami dewotów i satanistów: Czy to nie straszne, że te dwa pojęcia idą w parze? Ale mniejsza o to... To tylko taka dygresja. Sama miałam dotychczas tylko trzy kotki (na przestrzeni wielu lat), obecnie mam psa, ale kiedy przyjdzie kiedyś nań czas, jeśli naprawdę nie będę mogła się obyć bez pupila, na pewno sprawię sobie kociaka. Koty mają w sobie to coś, do czego my ludzie lgniemy jak psy do nas. Czysty absurd.

Pozdrawiam serdecznie :)
Monika Badowska pisze…
Kornwalio,
trzymam kciuki, żebyś miała towarzystwo kocie:)

Barbaro,
też czytałam o tej inicjatywie - obrona kota czarnego, czy jakoś tak;)
Ja jestem ogólnie rzecz ujmując zwierzolubna, ale mieszkam z kotami i bardzo sobie to chwalę:)
Sara pisze…
Kurczę, muszę w końcu przeczytać coś na temat kotów, bo ja tak je lubie:P
Ambelucja pisze…
Proponuję zacząć od Kici Kici Miau (kociej kołysanki) z Hokusa-Pokusa.
Anonimowy pisze…
Właśnie jestem w trakcie lektury tej książeczki - i zdecydowanie zgadzam się z autorką. Warto przeczytać - wywiady wciągają, wiele ciekawych spostrzeżeń.
Ale mnie także niektóre fragmenty wypowiedzi znanych właścicieli kotów "postawiły dęba włosy na głowie". Zresztą właśnie z tego powodu - sprawdzenia, czy tylko ja taka nadopiekuńcza w kocim temacie jestem - szukałam opinii innych o tej książce i w ten sposób trafiłam na ten wpis.
Jak wspomniałam - jeszcze nie skończyłam lektury - ale z tej części, którą już mam za sobą pojawia się obraz właścicieli niewątpliwie kochających koty, ale niektórzy z nich dość lekko podchodzą do sprawy kociego bezpieczeństwa. Oczywiście nie będę tutaj cytować przykładów - ale najbardziej uderzyła mnie opowieść o kotku, który zginał w wyniku wypadku bo (jednak zacytuję, choć raczej nie dokładnie) "zgubiła go jego ciekawość świata" - ot umiał przeskakiwać przez płot, to przeskoczył i sam sobie biedy napytał. Właścicielka, jak wynika z całej wypowiedzi - raczej nie ma w sprawie wypadku nic sobie do zarzucenia, a wnioskuję to zwłaszcza w kontekście tego, iż swojego drugiego, trochę niedowidzącego kota nadal bez oporów wypuszcza na dwór na osiedle, na którym obecnie mieszka.
Niektórzy rozmówcy autorki wywiadów wspominają także o tym, że ich wychodzącym kotkom zdarzało się mieć małe - o sterylizacjach w przeczytanych przeze mnie wywiadach wspomina jedynie Zofia Czerwińska. Tak się trochę rozpisałam - ale jestem po prostu ciekawa, czy podobne fragmenty wywołały dziwną reakcję włosów na głowie autorki tego blogu?
Monika Badowska pisze…
Magbag,
owszem... Niektóre wypowiedzi rozmówców A. Piechowiak były dla mnie zaskakujące, niektóre wręcz przerażające niefrasobliwością. Doszłam do wniosku, że to traktowanie zwierząt zgodnie z modelem "dajemy jeść, ale nie antropomorfizujemy". Ja traktuję swoje koty zupełnie inaczej niż niektórzy z wypowiadających się w książce i wiem, że przez wiele osób jedtsm postrzegana jak dziwaczka.

Popularne posty z tego bloga

Konkurs na Blog Roku

Wczoraj ów konkurs wkroczył w kolejny etap. Za nami czas zgłaszania blogów, przed nami czas głosowania na te, co zgłoszone, a po południu 22 stycznia najpopularniejsze blogi oceniać będzie Kapituła Konkursu. Aby zagłosować na bloga, którego właśnie czytacie należy wysłać sms-a o treści E00071 (e, trzy zera, siedem, jeden) na nr 7144. Taki sms kosztuje 1,22 zł. Szczegóły konkursu: http://www.blogroku.pl/

Spacer po Sudetach, czyli kilka słów podsumowania.

Wyruszyłam ze Świeradowa Zdroju i z każdym krokiem oddalającym mnie od centrum i hałasu dobiegającego z okolicznych budów czułam się coraz lepiej. Cisza i pustka to zdecydowanie przestrzeń mi sprzyjająca. Oczy mi ciągnęło do błyszczących kamieni pod nogami, a całą sobą dostrajalam się do otaczającego mnie lasu. Im głębiej w Izery, tym więcej rowerzystów, ale urok Hali Izerskiej i obserwacja ludzi zajadających się popisowym daniem Chatki Górzystów nastrajały mnie bardzo pozytywnie. Gdy przy Stacji Turystycznej Orle okazało się, że będę spała w starym drewnianym domu, sama w wieloosobowym pokoju, uśmiechnęłam się szeroko. Obejrzałam wystawę, zjadłam niezbyt ciepłą acz smaczną zupę i zakończyłam długi dzień. Dzień kolejny okazał się być jeszcze dłuższy. W Jakuszycach o moje dobre nastawienie zadbała kawa w hotelowej restauracji i piękna droga przez las tuż za Jakuszycami. Karkonoski Park Narodowy rozpoczął się kaskada wodną, przy której można przycupnąć, by kupić bilet. Chwilę

Katarzyna Berenika Miszczuk. Tajemnica Dąbrówki

Katarzyna Berenika Miszczuk, bazując na swoich doświadczeniach z pisaniem o świecie pełnym słowiańskich bóstw, wkracza w literaturę dziecięcą. Wkroczyła właściwie książką "Tajemnica domu w Bielinach", bo ta, prezentowana przeze mnie powieść, opisująca rodzinę Lipowskich jest kontynuacją wspomnianej powyżej. I mamy otóż mamę z czwórką dzieci, która zamieszkuje wspólnie z ciotką zmagającą się z chorobą Alzhaimera w Bielinach. Wsi, o której nawet mieszkańców mówią z lekkim przekąsem - "bo wiadomo jak to u nas". Owo "u nas" oznacza bowiem tajemnicze zjawiska, niemniej tajemnicze postaci i świat nie do końca taki jaki znany jest nam powszechnie. Jest on dzielony z domownikami, biedami, błędnymi ognikami i innymi stworzeniami, o których - z dużym zapałem - czyta w Bestiariuszu ośmioletnia Tosia. Jej mama wpadła na straszny, zdaniem dziewczynki pomysł. Szuka niani, która zajmie się nią (prawie dorosłą nią!) i maleńką Dąbrówką. Tosia robi wszystko, by odstraszyć k