Przejdź do głównej zawartości

Ku rozczuleniu...







poniedziałek, 11 lutego 2008

Komentarze:

hersylia810
2008/02/11 20:56:58
Zatkało mnie... ten ogonek, ta buzia, te łapeczki i brzuszek, no sama słodycz!
olianka
2008/02/11 21:09:41
Czy to Sisunia? Czy to najprawdziwsza maleńka Sisunia? Słodzizna!
henio75
2008/02/12 01:05:37
Przytulić, przytulić, przytulić...
bezstresowe wychowanie.
A różowe łapki niedomyte.
:)
mbmm
2008/02/12 07:44:42
Hersylio,
rozumiesz już czemu nie mogłam się oprzeć Sisulowi, gdy wybierałam z kilkorga kociąt? I jeszcze oczy miała takie na całą głowę (jak na shreku).
Olianko,
dzięki:)))
Henio,
kocie dziecko śpi, to jakże nie przytulić?;) A łapki już takie zostały;)
zwergdani1
2008/02/12 10:44:01
o Boziuuuuuuuu-jak sie nie zakochac i natychmiast nie zabrac do domu i kochcac, kochac i jeszcze raz kochac-toz maly kociaczek to sama slodycz
mosame
2008/02/12 13:47:46
Coś rozkosznego, zwłaszcza na tej ostatniej fotce :)))
mbmm
2008/02/12 21:22:35
zwergdani1,
:)
mosame,
ja lubię też to zdjęcie, gdzi Sisi wygląda jakby buzię miała narysowaną kolorowymi kredkami (środkowe).
Gość: sbecia, 90-156-66-207.magma-net.pl
2008/02/18 17:23:28
No własnym oczom nie wierzę... Twoja Sisi to wypisz wymaluj moja Balbina - też trikolor, też na sierści "dachowca" porozrzucane rude łaty, normalnie jakbym swojego kota widziała! Tyle że moja już trochę więcej latek ma:) Nie mam niestety żadnego zdjęcia na kompie, ale może w najbliższym czasie zeskanuje i podeśle.
A tymczasem - dużo radości z życia z Sisi.
B.
havvah
2008/02/18 20:30:45
Oj, nie wiesz nawet, jak Ci zazdroszczę tych zdjęć. Aarona wzięliśmy już jako podrostka (8 miesięcy) i w związku z tym strasznie żałuję, że nie nigdy nie widziałam go takiego małego, że się w dłoniach mieści...(chlip)
mbmm
2008/02/18 21:35:26
Sbeciu,
czekam na zdjęcie:)Kiedyś ktoś (chyba Henio) pokazał mi zdjęcie rodzinnego kota - też podobny do Sisulki).
Havvah,
ale zawsze możesz go sobie wyobrazić:) A urody mu przeciez nie brak:)))

Komentarze

Popularne posty z tego bloga

Konkurs na Blog Roku

Wczoraj ów konkurs wkroczył w kolejny etap. Za nami czas zgłaszania blogów, przed nami czas głosowania na te, co zgłoszone, a po południu 22 stycznia najpopularniejsze blogi oceniać będzie Kapituła Konkursu. Aby zagłosować na bloga, którego właśnie czytacie należy wysłać sms-a o treści E00071 (e, trzy zera, siedem, jeden) na nr 7144. Taki sms kosztuje 1,22 zł. Szczegóły konkursu: http://www.blogroku.pl/

Spacer po Sudetach, czyli kilka słów podsumowania.

Wyruszyłam ze Świeradowa Zdroju i z każdym krokiem oddalającym mnie od centrum i hałasu dobiegającego z okolicznych budów czułam się coraz lepiej. Cisza i pustka to zdecydowanie przestrzeń mi sprzyjająca. Oczy mi ciągnęło do błyszczących kamieni pod nogami, a całą sobą dostrajalam się do otaczającego mnie lasu. Im głębiej w Izery, tym więcej rowerzystów, ale urok Hali Izerskiej i obserwacja ludzi zajadających się popisowym daniem Chatki Górzystów nastrajały mnie bardzo pozytywnie. Gdy przy Stacji Turystycznej Orle okazało się, że będę spała w starym drewnianym domu, sama w wieloosobowym pokoju, uśmiechnęłam się szeroko. Obejrzałam wystawę, zjadłam niezbyt ciepłą acz smaczną zupę i zakończyłam długi dzień. Dzień kolejny okazał się być jeszcze dłuższy. W Jakuszycach o moje dobre nastawienie zadbała kawa w hotelowej restauracji i piękna droga przez las tuż za Jakuszycami. Karkonoski Park Narodowy rozpoczął się kaskada wodną, przy której można przycupnąć, by kupić bilet. Chwilę

Paweł Beręsewicz. Kiedy chodziłem z Julką Maj.

Wydane przez Wydawnictwo Literatura Książka Pawła Beręsewicza wprawiła mnie w dobry nastrój. Opisując pierwsze drżenia serca, pierwsze zakochanie z punktu widzenia piętnastoletniego Jacka Karasia Autor dokonuje wyłomu - bodaj pierwszy raz mam szansę przeczytać, jak reaguje nastolatek szykując się na randkę, co i czy w ogóle mówi rodzicom o swojej dziewczynie i czy tylko dziewczyny martwią się o to, w którą stronę skierować nos przy pocałunku. Jacek Karaś, którego czytelnicy mieli okazję poznać w książce " Jak zakochałem Kaśkę Kwiatek ", kończy gimnazjum i w ostatniej klasie dostrzega niezwykły urok swojej klasowej koleżanki, Julki Maj. Zdobywając się na straceńczą odwagę pyta Julkę, czy zechciałaby być jego dziewczyną. Później, wbrew temu, co myślał Jacek, bywa trudniej - nagle trzeba myśleć o wielu sprawach, nad którymi nigdy nie było powodu się zastanawiać, funkcjonować w inny niż dotychczas sposób. Cenię sobie ostatnie rozdziały powieści. Nie powiem nic więcej - czytaj